Toevlucht van de Alpha

Sophie wilde de hut uit rennen, maar haar benen weigerden dienst. Een luid gegrom klonk vanuit de hut. Zodra het begon, stopte het niet meer. Terwijl ze probeerde te begrijpen wat er aan de hand was, ving ze een paar gloeiende ogen op die haar vanuit de duisternis aanstaarden. Ze richtte snel haar zaklamp op de ogen en slaakte een luide kreet. Een drie meter hoge wolf, staand op zijn achterpoten, staarde haar aan, klaar om aan te vallen. De spieren waren meer dan intimiderend en de ogen gloeiden als hete kolen. Sophie staarde ongelovig en liet de zaklamp vallen. Het duurde even voordat ze het mythologische beest herkende dat ze die nacht niet had willen ontmoeten. Ze stapte achteruit om te vluchten. De weerwolf sprong op haar af. Ze wilde schreeuwen, maar er kwam alleen geluidloze lucht uit haar mond toen ze op haar rug op de grond viel. Het beest stond in een oogwenk boven haar. Het staarde in haar ziel terwijl het boven haar stond met zijn poten stevig aan weerszijden van haar geplant. Tranen stroomden over haar wangen in dat moment van wanhoop en verlammende angst. Het monsterlijke beest leek op de dood in eigen persoon. Het speeksel van het beest landde op enkele centimeters van haar gezicht en ze kronkelde. "Aaron?" bracht ze nauwelijks uit. Het beest negeerde het alsof er niets uit haar mond was gekomen. Ze sloot haar ogen terwijl ze zich schrap zette voor een fatale klap.