TheFallOfArtemis

"Theos." I whimpered. "You're scaring me."
He didn't answer, instead closing the space between our pained bodies, eliminating the fire but not killing the flame.
My eyes were open, but all that lay before me was darkness.
My heart jolted like a broken pendulum, slamming against it's cage of bone, stuttering at the realization that I couldn't see. I slowly raised a shaky hand to my face.
I saw nothing. No hand, no nothing.
I was blinded. I was a failed lab experiment.

"Theos," jammerde ik. "Je maakt me bang."
Hij antwoordde niet, maar verkleinde de afstand tussen onze gekwelde lichamen, doofde het vuur maar niet de vlam.
Mijn ogen waren open, maar alles wat voor me lag was duisternis.
Mijn hart schokte als een gebroken slinger, bonkte tegen zijn kooi van botten, haperde bij het besef dat ik niets kon zien. Langzaam hief ik een trillende hand naar mijn gezicht.
Ik zag niets. Geen hand, helemaal niets.
Ik was blind. Ik was een mislukt laboratoriumexperiment.

"Theos." Wyszeptałam. "Przerażasz mnie."
Nie odpowiedział, zamiast tego zbliżył się do mnie, eliminując ogień, ale nie gasząc płomienia.
Moje oczy były otwarte, ale przede mną rozciągała się tylko ciemność.
Moje serce zadrżało jak zepsuty wahadłowiec, uderzając o klatkę z kości, zacinając się na myśl, że nie mogę widzieć. Powoli podniosłam drżącą rękę do twarzy.
Nie widziałam nic. Ani ręki, ani niczego.
Byłam oślepiona. Byłam nieudanym eksperymentem laboratoryjnym.

"Theos." Jeg klynkede. "Du skræmmer mig."
Han svarede ikke, men lukkede i stedet afstanden mellem vores smertefulde kroppe, eliminerede ilden, men dræbte ikke flammen.
Mine øjne var åbne, men alt, hvad der lå foran mig, var mørke.
Mit hjerte sprang som et ødelagt pendul, slog mod sin bur af knogler, stammede ved erkendelsen af, at jeg ikke kunne se. Jeg løftede langsomt en rystende hånd til mit ansigt.
Jeg så ingenting. Ingen hånd, ingenting.
Jeg var blindet. Jeg var et mislykket laboratorieforsøg.

"Theos." Jeg klynket. "Du skremmer meg."
Han svarte ikke, men lukket i stedet avstanden mellom våre pinede kropper, eliminerte ilden, men drepte ikke flammen.
Øynene mine var åpne, men alt som lå foran meg var mørke.
Hjertet mitt rykket som et ødelagt pendel, slo mot sitt bur av bein, stotret ved erkjennelsen av at jeg ikke kunne se. Jeg løftet sakte en skjelvende hånd til ansiktet mitt.
Jeg så ingenting. Ingen hånd, ingenting.
Jeg var blindet. Jeg var et mislykket laboratorieeksperiment.

"Theos." Jag kved. "Du skrämmer mig."
Han svarade inte, utan minskade istället avståndet mellan våra plågade kroppar, släckte elden men inte lågan.
Mina ögon var öppna, men allt som låg framför mig var mörker.
Mitt hjärta ryckte som en trasig pendel, slog mot sitt benbur, stammade vid insikten att jag inte kunde se. Jag höjde långsamt en skakig hand mot mitt ansikte.
Jag såg ingenting. Ingen hand, ingenting.
Jag var blind. Jag var ett misslyckat labbexperiment.

"ثيوس." همست. "أنت تخيفني."
لم يجب، بل اقترب من جسدينا المتألمين، مزيلاً النار دون أن يقتل اللهب.
كانت عيناي مفتوحتين، لكن كل ما كان أمامي هو الظلام.
قلبي ارتجف مثل بندول مكسور، يصطدم بقفصه العظمي، متلعثمًا عند إدراك أنني لا أستطيع الرؤية. رفعت يدي المرتجفة ببطء إلى وجهي.
لم أرَ شيئًا. لا يد، لا شيء.
كنت أعمى. كنت تجربة مختبرية فاشلة.