"Je bent van mij!", schreeuwde hij naar me met een grimas op zijn knappe gezicht.
"Ik was niet van jou toen je me die ochtend afwees", probeerde ik zijn uitdrukking te spiegelen, maar ik faalde jammerlijk. Hij zette een kleine glimlach op zijn gezicht, zijn grimas verdween terwijl hij de afstand tussen ons verkleinde en zijn hand op mijn taille legde, waardoor een rilling over mijn rug liep.
"Je was altijd al van mij, Brea", hij trok me dichter naar zich toe en begroef zijn hoofd in mijn nek, te...