„Wciąż żadnego telefonu od ciebie, co?” Uśmiechnęłam się bez emocji, Thomas nigdy się mną nie przejmował, dlaczego teraz miałoby być inaczej? Położyłam głowę na poduszce, myśląc o tym, jak bardzo pragnęłam, żeby wszystko między nami, między mną a moją rodziną, było inaczej. Ale już nie, wkrótce ci ludzie będą niczym więcej niż przedłużonym koszmarem, z którego w końcu się obudziłam. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi, wyrywając mnie z myśli. Zaskoczona spojrzałam w górę, Damon patrzył na mnie ze ...