"Spal tych, którzy mnie spalili!"

„Wciąż żadnego telefonu od ciebie, co?” Uśmiechnęłam się bez emocji, Thomas nigdy się mną nie przejmował, dlaczego teraz miałoby być inaczej? Położyłam głowę na poduszce, myśląc o tym, jak bardzo pragnęłam, żeby wszystko między nami, między mną a moją rodziną, było inaczej. Ale już nie, wkrótce ci ludzie będą niczym więcej niż przedłużonym koszmarem, z którego w końcu się obudziłam. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi, wyrywając mnie z myśli. Zaskoczona spojrzałam w górę, Damon patrzył na mnie ze współczującym wyrazem twarzy.
„Gotowa do wyjścia, mała siostro?” Damon wiedział lepiej niż ktokolwiek, ile bólu przeżywałam przez te ostatnie lata od ponownego spotkania z rodziną. Uśmiechając się, skinęłam głową i wstałam. Dziś będzie zarówno końcem, jak i początkiem mojego życia.