LEVEND BEGRAVEN

Angela's borstkas ging hevig op en neer terwijl ze de etherische figuur door de kronkelige paden van de boomgaard achtervolgde, haar voetstappen bonzend tegen de harde grond. De volle maan wierp een spookachtig licht over de scène, lange schaduwen werpend die dansten en kronkelden als donkere geesten. Ze was hierheen gekomen om wraak te nemen voor de dood van haar zus, maar nu werd ze gekweld door de geest die haar dromen achtervolgde.
De mist die om haar voeten wervelde was dik en verstikkend, dempte haar voetstappen en liet haar gedesoriënteerd achter. In de verte flikkerde een enkele lantaarnpaal, werpend een ziekelijk geel licht dat de treden naar het landhuis verlichtte. Maar Angela was zich niet bewust van haar omgeving, haar ogen gefixeerd op de witte figuur die haar wenkte.
"Laat je zien!" riep ze uit, haar stem galmend door de lege nacht. "Ik weet dat je geen geest bent! Wie ben je?"
Haar hart bonkte in haar borst terwijl ze de verboden veranda achter Leonardo's atelier naderde. Daar, in de schaduwen, stond de vrouw in het wit. Haar gelaatstrekken waren verborgen door de wervelende mist, maar Angela kon het gewicht van haar blik op haar voelen.
"Vertel me wie je bent!" eiste Angela, haar stem trillend van angst en woede. Angela's hartslag versnelde, haar adem stokte in haar keel.
De figuur bleef stil, haar spookachtige aanwezigheid straalde een verontrustende aura uit. "Je zoekt wraak," zei ze, haar stem als het ritselen van bladeren op een koude herfstnacht. "Maar wees voorzichtig met wat je wenst, mijn lief. Soms is de waarheid veel angstaanjagender dan welke geest dan ook."