Królowa Lykanów

„Jeśli chcesz, aby moi elitarnie wojownicy ją znaleźli, musimy wiedzieć wszystko o niej: jej ruchy, przyjaciół, miejsca, które lubiła odwiedzać itd.” Safyer powiedziała mu. „Nie możesz oczekiwać, że wejdziemy i automatycznie będziemy wiedzieć, gdzie ona jest. Chcesz, żebyśmy po prostu się pojawili i puf! Wiemy, gdzie ona jest.” Westchnęła. „Wbrew temu, co możesz sądzić, to tak nie działa.” Prychnęła. „Musimy przeprowadzić śledztwo. Jeśli nie chcesz przesłać informacji, to przykro mi, ale nie możemy ci pomóc.” Wzruszyła ramionami z znudzonym tonem. Vega tylko pokręcił głową. Wiedział, że jego córka po prostu jest wredna wobec Adena.
„Dobrze,” Aden ustąpił, „gdzie mam przesłać informacje?” Zapytał.
„Wyślij je na e-mail Alfy Vegi, żeby mógł je wydrukować dla mnie i mojego zespołu.” Poleciła.
Vega sprawdził swój e-mail, „dziękuję, Beta.” Powiedział. „Mój zespół będzie na lotnisku za dwie godziny. Potrzebują czasu na spakowanie się i poinformowanie swoich partnerów, że wyjeżdżają. Nie ma co do tego żadnych dyskusji.” Oświadczył.
„Poinformuję Alfę Masona,” Aden powiedział, „kto będzie naszym punktem kontaktowym?”
„Generał Fyer będzie, ona będzie odpowiedzialna za sprawę.” Powiedział Vega. „Kiedy generał Fyer nie będzie dostępna, będziesz rozmawiał z porucznikami Austinem lub Rollinsem.”
„Och,” odpowiedział Aden.
„Jeśli masz problem z przyjmowaniem rozkazów lub współpracą z kobietami,” zaczęła Safyer, „to lepiej się z tym pogódź,” warknęła. „Nie zamierzam i nie będę tolerować twoich fochów ani postawy. Bardzo ciężko pracowałam, żeby dojść do miejsca, gdzie jestem. Jeśli nie możesz sobie z tym poradzić, to sugeruję, żebyś się z tym pogodził albo znalazł kogoś innego na mój punkt kontaktowy.”