Cień Luny

Nagle przez pokój przeszedł ryk, który przerwał grę zespołu, a ja usłyszałem coś, co się rozbiło. Jakby to było drewniane krzesło czy coś podobnego. Wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku, a tam stał mężczyzna, którego wcześniej nie zauważyłem. Mógł być na początku dwudziestki, miał brązowe włosy sięgające ramion, brązową kozią bródkę, mierzył co najmniej dwa metry i miał bardzo wyraziste mięśnie, które teraz były napięte, gdy jego intensywne spojrzenie było skierowane prosto na mnie i Masona.
Ale nie wiedziałem, kim on jest. Zamarłem na miejscu, a ten człowiek patrzył na nas z czystą nienawiścią w oczach. Wtedy zrozumiałem, że ta nienawiść była skierowana do Masona. Nie do mnie.
"Moje." Zażądał.