ข้าขี่ลมและหิมะ

"ยิ่งเมามาก ความฝันก็ยิ่งลึกล้ำ เขาชอบฝันมาตั้งแต่หลังศึกจั่วหม่าชวนเมื่อหกปีก่อน บางครั้งเป็นฝันร้าย บางครั้งเป็นฝันดี ในความฝันไม่ได้หนาวเหน็บเหมือนราตรีฤดูหนาวเช่นนี้ หิมะขนาดใหญ่ดุจขนห่านค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นปุยนุ่นลอยล่องในวสันต์ แสงอาทิตย์ส่องผ่านกิ่งก้านของต้นพลับ หยาดกระจายเป็นแสงระยิบระยับทั่วพื้น
ไป๋ฉางไหวมองดูดอกพลับร่วงโรย ทันใดนั้น มีชายหนุ่มในอาภรณ์แดงสวมมงกุฎทองกระโดดลงมาจากต้นไม้ เขาดูเหมือนคุ้นเคยกับการปีนกำแพงข้ามรั้วเช่นนี้มานาน ร่างกายทรงตัวได้อย่างมั่นคง ลงสู่พื้นอย่างนิ่มนวล เมื่อเห็นไป๋ฉางไหว ดวงตาของชายหนุ่มโค้งขึ้นเป็นรูปจันทร์เสี้ยว พลางส่ายพู่ไหมที่ห้อยอยู่ข้างเอว ยิ้มกว้างพลางเอ่ยว่า "ฉางไหว วันนี้เจ้าอยากไปเล่นว่าวสู้ หรือว่าอยากฝึกดาบ? บอกมาเถิด ข้าสอนให้เจ้าได้ทั้งนั้น"
ไป๋ฉางไหวในตอนนั้นอายุน้อยกว่าเขาเสียอีก มีใบหน้างดงามดั่งหยกขาวน่ารัก เมื่อเห็นชายหนุ่มชุดแดงผู้นั้น เขายิ้มพลางเรียกว่า "จงจวิ้น"
จงจวิ้น เสียจงจวิ้น"