S. E. Carrington

7 Stories of S. E. Carrington

私は風雪に乗る

私は風雪に乗る

「酔いが深くなればなるほど、夢も深くなる。
彼は六年前の走馬川の戦いから、夢を見るようになった。時には悪夢、時には良い夢。
夢の中では冬の夜のような寒さはなく、鵞鳥の羽のような大雪が徐々に春の日の柳絮に変わり、日の光が梨の花の枝葉を通して、地面に砕けた光を散らしていた。
裴長淮が梨の花がひらひらと舞い落ちるのを見ていると、突然、赤い袍に金の冠をかぶった少年が木から飛び降りた。彼はこの塀を越え、屋敷に忍び込む行為に慣れているようで、身のこなしも一瞬で安定し、地面にしっかりと着地した。裴長淮を見つけると、少年は目を細め、腰に下げた房飾りを揺らしながら、にこにこと言った。「長淮、今日は凧揚げがしたいのか、それとも剣の稽古がしたいのか?好きに言ってくれ、どちらも教えてやるぞ」
当時の裴長淮は彼よりもさらに幼く、澄んだ瞳と白い歯を持ち、雪のように白く愛らしい容姿だった。この赤い袍の少年を見て、微笑みながら呼びかけた。「从隽」
从隽。謝从隽。」
나는 바람과 눈을 타고

나는 바람과 눈을 타고

"취할수록 더 깊이 꿈을 꾸는 법이지. 그는 육 년 전 주마천 전투 이후로 꿈을 자주 꾸게 되었다. 때로는 악몽이었고, 때로는 좋은 꿈이었다. 꿈속에서는 겨울 밤처럼 춥지 않았고, 거위털 같은 큰 눈이 점차 봄날의 버드나무 솜털로 변해갔다. 태양은 배나무 가지 사이로 빛을 비추며 땅에 부서진 빛 조각들을 흩뿌렸다.
배장회가 살랑거리는 배꽃을 바라보고 있을 때, 갑자기 붉은 도포에 금관을 쓴 소년이 나무에서 뛰어내렸다. 그는 담을 넘고 집에 침입하는 일에 익숙한 듯, 몸을 한번 날려 안정적으로 땅에 착지했다. 배장회를 발견하자 소년의 눈이 휘어지며 웃음을 지었고, 허리에 달린 술 장식을 흔들며 싱글벙글 말했다.
"장회야, 오늘은 연 싸움을 하고 싶니, 아니면 검술 연습을 하고 싶니? 말만 해, 내가 다 가르쳐 줄게."
당시 배장회는 그보다 더 어렸고, 맑은 눈에 하얀 이를 가진 눈처럼 하얗고 귀여운 모습이었다. 그 붉은 도포의 소년을 보자 미소 지으며 불렀다.
"종준."
종준. 사의 종준."
Sa Gitna ng Hangin at Niyebe

Sa Gitna ng Hangin at Niyebe

"Habang lalong nalalasing, lalong lumalalim ang kanyang mga panaginip. Simula noong labanan sa anim na taon na ang nakalipas, madalas na siyang nananaginip—minsan masama, minsan maganda. Sa kanyang mga panaginip, hindi kasing lamig ng gabing taglamig ang pakiramdam. Ang malalaking piraso ng niyebe ay unti-unting nagiging mga lumilipad na bulak sa araw ng tagsibol. Ang araw ay sumisilip sa mga sanga ng puno ng peras, nag-iiwan ng mga kumikislap na liwanag sa lupa.
Tinitingnan ni Pei Changhuai ang pagbagsak ng mga bulaklak ng peras, nang biglang may isang binatilyong naka-pulang balabal at may gintong korona na tumalon mula sa puno. Sanay na sanay siya sa pagtalon sa mga bakod at pader, at maayos siyang bumagsak sa lupa. Nang makita niya si Pei Changhuai, ngumiti siya ng malandi, kumikislap ang kanyang mga mata, at kumakawag ang mga palamuti sa kanyang baywang. Masayang sinabi niya, "Changhuai, gusto mo bang magpalipad ng saranggola o mag-ensayo ng espada ngayon? Sabihin mo lang, tuturuan kita."
Noong panahong iyon, mas bata pa si Pei Changhuai kaysa sa kanya, may maliwanag na mga mata at mapuputing ngipin, napakaganda at kaakit-akit. Nang makita niya ang binatilyo, ngumiti siya at tinawag, "Congjun."
Congjun. Xie Congjun."
ข้าขี่ลมและหิมะ

ข้าขี่ลมและหิมะ

"ยิ่งเมามาก ความฝันก็ยิ่งลึกล้ำ เขาชอบฝันมาตั้งแต่หลังศึกจั่วหม่าชวนเมื่อหกปีก่อน บางครั้งเป็นฝันร้าย บางครั้งเป็นฝันดี ในความฝันไม่ได้หนาวเหน็บเหมือนราตรีฤดูหนาวเช่นนี้ หิมะขนาดใหญ่ดุจขนห่านค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นปุยนุ่นลอยล่องในวสันต์ แสงอาทิตย์ส่องผ่านกิ่งก้านของต้นพลับ หยาดกระจายเป็นแสงระยิบระยับทั่วพื้น
ไป๋ฉางไหวมองดูดอกพลับร่วงโรย ทันใดนั้น มีชายหนุ่มในอาภรณ์แดงสวมมงกุฎทองกระโดดลงมาจากต้นไม้ เขาดูเหมือนคุ้นเคยกับการปีนกำแพงข้ามรั้วเช่นนี้มานาน ร่างกายทรงตัวได้อย่างมั่นคง ลงสู่พื้นอย่างนิ่มนวล เมื่อเห็นไป๋ฉางไหว ดวงตาของชายหนุ่มโค้งขึ้นเป็นรูปจันทร์เสี้ยว พลางส่ายพู่ไหมที่ห้อยอยู่ข้างเอว ยิ้มกว้างพลางเอ่ยว่า "ฉางไหว วันนี้เจ้าอยากไปเล่นว่าวสู้ หรือว่าอยากฝึกดาบ? บอกมาเถิด ข้าสอนให้เจ้าได้ทั้งนั้น"
ไป๋ฉางไหวในตอนนั้นอายุน้อยกว่าเขาเสียอีก มีใบหน้างดงามดั่งหยกขาวน่ารัก เมื่อเห็นชายหนุ่มชุดแดงผู้นั้น เขายิ้มพลางเรียกว่า "จงจวิ้น"
จงจวิ้น เสียจงจวิ้น"
Aku Menunggangi Salju dan Angin

Aku Menunggangi Salju dan Angin

"Semakin mabuk, semakin dalam mimpinya. Sejak enam tahun lalu, setelah pertempuran di Sungai Ma, dia sering bermimpi. Kadang-kadang mimpi buruk, kadang-kadang mimpi indah. Dalam mimpi, tidak sedingin malam musim dingin seperti ini. Salju yang tebal seperti bulu angsa perlahan berubah menjadi bunga kapas yang berterbangan di musim semi. Matahari menembus ranting dan daun pohon bunga pir, menyebarkan cahaya yang berserakan di tanah.
Pei Changhuai melihat bunga pir yang berjatuhan, tiba-tiba, seorang pemuda dengan jubah merah dan mahkota emas melompat turun dari pohon. Sepertinya dia sudah terbiasa dengan aksi melompati tembok dan rumah ini. Sosoknya tegap, mendarat dengan mantap di tanah. Melihat Pei Changhuai, pemuda itu tersenyum lebar, pinggangnya dihiasi dengan rumbai-rumbai, sambil berkata dengan ceria, "Changhuai, hari ini kamu mau bermain layang-layang atau latihan pedang? Katakan saja, aku bisa mengajarimu semuanya."
Saat itu, Pei Changhuai masih lebih muda darinya, dengan mata yang cerah dan gigi putih, tampak sangat menggemaskan. Melihat pemuda berjubah merah itu, dia tersenyum dan memanggil, "Congjun."
Congjun. Xie Congjun."
我乘風雪

我乘風雪

「醉得越深,夢得也越深。」
他自六年前走馬川一役後,就愛做夢,有時是噩夢,有時是好夢。夢裡不似冬夜裡這樣寒冷,鵝毛一樣的大雪漸漸化作春日裡的飛絮,日頭透過梨花樹的枝葉,灑了一地的碎光。
裴長淮看著梨花簌簌,忽然間,有一赤袍金冠的少年郎從樹上跳下來。他似是乾慣了這翻牆越戶之事,身影一定,穩穩地落在地上。瞧見裴長淮,少年眼睛一彎,晃蕩著腰間的流蘇穗子,笑嘻嘻道:「長淮,今日你是想去鬥風箏,還是想練劍?儘管道來,我都能教你。」
裴長淮當時年歲比他還要小,生得明眸皓齒,玉雪可愛,見著這赤袍少年,含笑喚道:「從隽。」
從隽。謝從隽。
Tôi Cưỡi Gió Tuyết

Tôi Cưỡi Gió Tuyết

"Say rượu càng sâu, giấc mơ càng sâu. Sau trận chiến ở Mã Xuyên sáu năm trước, anh thường hay mơ, lúc thì ác mộng, lúc thì giấc mơ đẹp. Trong mơ không lạnh giá như đêm đông, tuyết rơi dày như lông ngỗng dần tan thành những bông hoa bay trong ngày xuân, ánh nắng xuyên qua tán cây hoa lê, rải khắp mặt đất những tia sáng nhỏ.
Phủi Trường Hoài nhìn những cánh hoa lê rơi rụng, bỗng nhiên có một chàng trai mặc áo đỏ, đội mũ vàng nhảy từ trên cây xuống. Dường như cậu đã quen với việc trèo tường nhảy nhà, thân hình nhẹ nhàng, đáp xuống đất một cách vững vàng. Thấy Phủi Trường Hoài, chàng trai nheo mắt, lắc lư cái tua rua bên hông, cười tươi nói: "Trường Hoài, hôm nay cậu muốn thả diều hay muốn luyện kiếm? Cứ nói ra, tôi đều có thể dạy cậu."
Phủi Trường Hoài khi đó còn nhỏ tuổi hơn cậu ta, sinh ra với đôi mắt sáng, răng trắng như ngọc, dễ thương vô cùng. Thấy chàng trai áo đỏ, cậu mỉm cười gọi: "Tòng Tuấn."
Tòng Tuấn. Tạ Tòng Tuấn."

Popular Tags

More