De Laatste Geestwolf

"BINNENKOMEND! 10 Gewonde Wolven en 3 Lycans!" schreeuwt Sophie, mijn beste vriendin en onze alfa, in mijn hoofd.
"LYCANS?! Zei je net LYCANS?!"
"Ja, Vera! Ze komen eraan! Maak je mensen klaar."
Ik kon niet geloven dat we vanavond daadwerkelijk Lycans zouden hebben.
Mij werd altijd verteld dat lycans en wolven gezworen vijanden waren.
Er gingen ook geruchten dat Lycans, om hun zuiverbloed te beschermen, generaties lang niet met wolven mochten trouwen.
Ik was nog steeds verbaasd, maar ik kon mijn gedachten niet laten afdwalen. Ik ben een dokter.
Een zwaar gewonde weerwolf stormt de E.H.B.O. binnen, een bewusteloze wolf in zijn armen. Ik haast me naar hen toe en de verpleegsters, die al in hun jurken en hakken waren, schieten te hulp.
Wat is er in hemelsnaam gebeurd?
Ik richt mijn volledige aandacht op de ernstig gewonde lycan en even lijkt het alsof ik zijn vertragende hartslag in mijn eigen borst voel. Ik controleer zijn vitale functies terwijl een verpleegster met tegenzin de machines aansluit. Wanneer ik mijn hand op zijn hoofd leg om zijn ooglid op te tillen en de pupilreactie te controleren, voel ik elektriciteit onder mijn vingertoppen. Wat de...?
Zonder waarschuwing schieten zijn ogen open, wat me doet schrikken en onze hartslagen door het dak jaagt. Hij kijkt me intens aan; ik zou nooit denken dat die ogen van een man zijn die nauwelijks leeft.
Hij fluistert iets te zacht om te horen. Ik kom dichterbij en terwijl hij opnieuw fluistert, flatlinet hij en duizelt mijn hoofd.
Fluisterde hij net... maatje?