"Verbrand degenen die mij verbrandden!"

"Nog steeds geen belletje van jou, hè?" Ik glimlachte zonder enige emotie. Thomas had al die tijd niet om mij gegeven, waarom zou dat nu anders zijn? Ik legde mijn hoofd weer op het kussen en dacht terug aan de tijd dat ik verlangde naar verandering tussen hem en mij; tussen mij en mijn familie. Maar niet meer, binnenkort zullen deze mensen niets meer zijn dan een verlengde nachtmerrie waaruit ik eindelijk ben ontwaakt. Plotseling was er een klop op mijn deur die me uit mijn gedachten haalde. Geschrokken keek ik op, Damon keek me aan met een meelevende blik.
"Klaar om te gaan, kleine zus?" Damon wist beter dan wie dan ook hoeveel pijn ik de afgelopen jaren had gehad sinds ik mijn familie weer had ontmoet. Glimlachend knikte ik en stond op. Vandaag zou zowel het einde als het begin van mijn leven zijn.