Hoofdstuk 8 Hired Trouble
Jade's POV:
Vier mannen kwamen op me af vanuit de zwarte SUV, bewegend met geoefende coördinatie die schreeuwde "ingehuurde spierkracht." De lange, magere man vooraan flitste een klein mes, waarvan de lemmet het ochtendlicht ving. De andere drie verspreidden zich in een klassieke omsingelingsformatie—twee gemiddelde bouwtypes flankeerden me terwijl een reusachtige gigant mijn mogelijke ontsnappingsroute blokkeerde.
Ik moest bijna lachen. Na jaren van confrontaties met elite moordenaars en speciale eenheden, leken deze straatboeven wel in slow motion te bewegen. Hun amateuristische formatie had minstens drie zwakke plekken die ik onmiddellijk kon spotten.
"Hey daar, mooie meid," zei Magere, zijn mes draaiend met wat hij waarschijnlijk dacht dat intimiderende vaardigheid was. "We willen gewoon wat plezier hebben. Je mooi maken voor sociale media."
Ik zuchtte, verplaatste mijn gewicht iets om mijn zwaartepunt beter te verdelen. "Laat me raden—Ashley Williams heeft jullie gestuurd?"
Hun moment van verbazing flikkerde over hun gezichten—een fractie van een seconde verbrede ogen, een aarzeling in hun houding. Alle bevestiging die ik nodig had.
De spierbundel kraakte zijn knokkels, een theatrale gebaar dat elke getrainde vechter genoeg tijd zou hebben gegeven om hem twee keer neer te halen. "Blijf gewoon stil staan en dit zal niet veel pijn doen... veel."
Ik zwaaide mijn rugzak in één vloeiende beweging, het gewicht van mijn studieboeken raakte perfect Magere's pols. Het mes kletterde op het trottoir terwijl hij van pijn kermde en zijn hand vastgreep. Zonder te pauzeren draaide ik op mijn linkervoet, waardoor de twee gemiddelde bouwtypes langs me heen konden duiken. Hun momentum bracht hen recht in elkaar met een bevredigende dreun van botsende lichamen en gedempte vloeken.
De gigant stormde als een goederentrein, zijn voetstappen zwaar op het trottoir. Ik wachtte gewoon tot het laatste moment voordat ik opzij stapte en mijn voet precies onder de juiste hoek uitstak. Zijn eigen gewicht en snelheid werden zijn ondergang—letterlijk. Ik hielp zijn traject met een nauwkeurige handpalmstoot tussen zijn schouderbladen, waardoor hij met zijn gezicht eerst in het vuil belandde. Zijn massieve lichaam raakte de grond met een dreun die door het trottoir trilde.
De hele confrontatie duurde misschien vijftien seconden. Ik had niet eens gezweet of mijn paardenstaart verstoord.
"Jezus Christus," kreunde een van hen vanaf de grond, vuil spuwend. "Wie is dit meisje in godsnaam?"
"Jullie ergste nachtmerrie als je niet meewerkt," antwoordde ik, knielend naast Magere, die zijn pols vasthield. "Telefoon. Nu."
Hij aarzelde, zijn ogen schoten tussen mij en zijn gevallen kameraden totdat ik lichte druk op zijn gewonde gewricht uitoefende. De telefoon verscheen magisch in zijn andere hand. Ik scrolde door zijn berichten en vond precies wat ik nodig had—een Venmo-transactie van Ashley Williams voor $500.
"Perfect," mompelde ik, overschakelend naar videomodus. Ik richtte de camera op hen, zorgend dat ik alle vier in verschillende staten van wanorde vastlegde. "Vertel me wie jullie heeft ingehuurd en wat ze wilde dat jullie deden."
"Fuck you," spuugde Magere, pogend wat waardigheid te redden.
Ik drukte mijn duim in het zenuwcluster bij zijn pols. Zijn gezicht vertrok van pijn, een verstikte geluid ontsnapte uit zijn keel.
"Ashley Williams," hijgde hij, de woorden tuimelden eruit. "Van Cloud City High. Betaalde ons vijfhonderd om je toe te takelen en het op te nemen. Zei dat we je moesten laten huilen en je kleren moesten scheuren. Wilde ons je vernederen op video."
Ik knikte, terwijl ik bleef opnemen en de anderen, die hun leider zagen breken, snel zijn verhaal bevestigden met extra details over Ashley's specifieke instructies. Toen ik genoeg had, stond ik op en stopte de telefoon in mijn zak.
"Volgende keer, denk eens aan een carrière switch. Je bent hier echt slecht in."
Met geoefende efficiëntie trimde ik de beelden, voegde Ashley's betaalbewijzen toe en verbeterde het geluid waar ze haar instructies uitlegden. Ik uploadde het naar een anoniem account met de titel: "Cloud City High's Ashley Williams: Wie Ze Echt Is."
Klik op upload. Klaar.
Ik keek naar de voortgangsbalk die voltooide, tevredenheid verwarmde mijn borst.
Tegen de tijd dat ik op school arriveerde, zoemde mijn telefoon met meldingen. De video verspreidde zich als een lopend vuurtje door de sociale kringen van de school. Perfecte timing—ik had economie in het eerste uur met Ashley.
Ik glipte de klas binnen net toen de bel ging, genietend van de gedempte gesprekken en vluchtige blikken. Ashley stond bij Orion's bureau, haar haar twirlen, volledig onwetend van de digitale storm die om haar heen raasde.
"Goedemorgen, Orion!" kirde ze, haar stem honingzoet. "Je ziet er goed uit vandaag."
Orion knikte kortaf, duidelijk pogend het gesprek te beëindigen, maar Ashley pakte zijn arm. "Ga je naar de Model UN activiteit dit weekend? Ik dacht eraan mee te doen."
"Je hebt nooit eerder interesse gehad in Model UN," antwoordde hij, zijn toon vlak, ogen al afgedwaald naar zijn tekstboek.
"Ik heb onlangs interesse ontwikkeld in internationale betrekkingen," zei Ashley, haar wimpers knipperend. "Misschien kunnen we samen gaan? Ik heb gelezen over de structuur van de Verenigde Naties en—"
Voordat Orion kon antwoorden, stormde Ashley's vriendin door de deur, haar gezicht rood van paniek. Ze fluisterde dringend in Ashley's oor, wiens uitdrukking veranderde van verwarring naar ontzetting in real-time. Ik keek met afstandelijke interesse toe terwijl ze naar haar telefoon tastte, haar perfect gemanicureerde vingers trillend terwijl ze het scherm ontgrendelde.
De kleur trok weg uit haar gezicht terwijl ze naar de video staarde, haar lippen openden zich in stille shock. Rondom het klaslokaal zoemden en pingden telefoons terwijl de video zich als een digitaal vuur verspreidde. Fluisteringen barstten los:
"Heb je het gezien? Ashley huurde jongens in om iemand aan te vallen..."
"Wie wist dat ze zo'n psycho was?"
"Vijfhonderd dollar om iemand in elkaar te slaan? Dat is echt gestoord..."
Orion wierp een blik op zijn eigen telefoon, toen op Ashley, zijn uitdrukking verhardend voordat hij doelbewust naar de andere kant van het lokaal liep.
Ashley’s blik schoot naar mij, haat brandend in haar ogen. Ik ontmoette haar blik met kalme onverschilligheid, en keerde toen terug naar mijn notitieboekje toen onze wiskundeleraar binnenkwam en de oefentoets van volgende week aankondigde.
"Waar is iedereen? De kantine is praktisch leeg," vroeg Max tijdens de lunch, terwijl hij zijn dienblad tegenover het mijne schoof. Zijn ogen waren nieuwsgierig achter zijn bril.
Ik schoof mijn gegrilde kipfilet en broccoli naar hem toe. "Hier, je hebt meer eiwitten nodig. Je groeit nog," zei ik met een schouderophalen, mijn toon casual houdend.
Hij fronste, mijn bijna lege dienblad bestuderend. "Je eet niet genoeg. Je bent te snel afgevallen. Dat kan niet gezond zijn, Jade."
Ik negeerde zijn bezorgdheid, nam een klein slokje water. "Ooit zal ik je iets laten zien dat spannender is dan middelbare school drama. De echte wereld maakt deze plek tot een kleuterschool."