GEMAAKT MET DRIE MILJARDER ALPHA'S

De kamer leek te warm ondanks het seizoen terwijl hij naar me toe leunde, waardoor mijn rug tegen de muur werd gedrukt.
“Hades, ga weg,” fluisterde ik, maar mijn stem trilde.
Hij snoof, langzaam, opzettelijk, zijn mond gevaarlijk dicht bij mijn nek, en toen gleed zijn hand omhoog, greep mijn taille met een stevige bezitterigheid die mijn adem stal. Ik hijgde toen zijn vingers onder mijn rok gleden, de stof over mijn dijen glijdend als een zondige provocatie.
Zijn huid raakte de mijne—warm, ruw, onbuigzaam—en een scherpe hijg ontsnapte uit mijn lippen toen zijn hand de rand van mijn slipje vond.
Mijn instincten schreeuwden om hem weg te duwen, om terug te vechten, maar op het moment dat zijn vingers onder het delicate kant krulden en over mijn blote kutje streelden, verstikten de woorden in mijn keel.
“Je lijkt nat, maatje,” zei hij, zijn stem hees en laag—donker zijde doorspekt met honger.
“Ik ben niet…” begon ik, maar ik kon niet liegen. Niet toen zijn vingers al mijn glibberige, trillende plooien volgden, over me heen glijdend alsof hij elk stukje bezat.
“Godver,” fluisterde hij, verbluft. “Dus je bent echt nog niet geneukt…”
Hij keek naar me alsof ik een verboden geschenk was, iets kostbaars en onaantastbaars. Maar zijn handen zeiden anders.
“G…Ga weg,” stamelde ik, maar dat moedigde hem alleen maar aan. Zijn andere hand trok mijn dij omhoog, klemde het tegen zijn middel, en toen voelde ik zijn vinger dieper in me duiken.
Ik gilde—scherp, ademloos, gebroken. Zijn gebruikelijke zelfvoldane glimlach kroop op zijn lippen, en ik haatte dat ik hem niet kon afslaan—want alles wat ik deed was kreunen.
Zijn hoofd kantelde dichterbij, mond streelde de mijne terwijl hij met dodelijke zekerheid mompelde, “Ik claim je, Serena. Je zou van mij moeten zijn. Alleen.”
Ik was vervloekt, of dat zeiden ze. Wolvenloos. Waardeloos. Een last voor mijn familie en een verschoppeling in de roedel waarin ik geboren was.
Overleven betekende trots inslikken en een baan zoeken—alles om te ontsnappen aan de fluisteringen en de schaamte.
Maar het lot had andere plannen.
Drie Alpha’s. Mijn bazen. Allemaal machtig. Allemaal bezitterig. Allemaal… van mij.
Ik vroeg niet om met hen gekoppeld te worden. Ik verwachtte hun aanraking, hun obsessie, of de verdraaide hitte die ontstond elke keer dat ze naar me keken alsof ik iets was dat ze dolgraag wilden verslinden.
Maar achter hun macht zaten geheimen, donkere waarheden, pijnlijke littekens en geplaagde verledens waar ik niet klaar voor was.
En ergens diep in mij, roerde mijn wolf zich… wachtend. Kijken.
Nu rust alles, mijn lot, mijn wolf, mijn ziel—in mijn handen.
Maar ik moet kiezen. Eén pad. Eén Alpha. Eén bestemming.
Zelfs als het ons allemaal breekt.