De Schaduw Van Een Luna

Opeens klonk er een gegrom dat door de kamer galmde. De band stopte met spelen en ik hoorde iets breken. Alsof het een houten stoel was of zoiets.
Iedereen keek die kant op en daar stond een man die ik nog niet eerder had opgemerkt. Hij moest begin twintig zijn, met bruin haar tot op zijn schouders, een bruine sik, minstens 1 meter 98 en zeer gespierde armen die nu gespannen waren terwijl zijn intense blik recht op mij en Mason gericht was.
Maar ik wist niet wie hij was. Ik stond als bevroren op mijn plek en deze man staarde ons aan met pure haat in zijn ogen. Maar toen besefte ik dat de haat voor Mason was. Niet voor mij.
"Van mij," eiste hij.