De Verloren Prinses van de Lycans

Hij helpt me voorzichtig mijn shirt uit te trekken. Ik bedek mezelf met mijn armen.
"Nee, laat me alsjeblieft naar je kijken. Ik wil je prachtige lichaam zien," zegt hij.
Hoe kon hij zeggen dat ik mooi was met littekens over mijn hele lichaam? Ik heb niets anders dan huid en botten. Tranen stromen uit mijn ogen. Hij veegt ze weg en omhelst me troostend.
"Laat het allemaal maar los," zegt hij.
Hij begint mijn dijen te wassen, langzaam omhoog bewegend naar mijn vagina. Mijn spanning voelend, stopt hij abrupt en gaat verder met het wassen van mijn haar voordat hij een handdoek om me heen wikkelt.
"Mag ik je kussen?" vraagt hij.
Ik knik ja.
Hij kust me diep en intens.
Als de laagste slaaf in de wolvenroedel was Sarah van kinds af aan gewend aan zwepen en kettingen.
Toen ze haar ogen weer sloot en wachtte om geslagen te worden,
was het onverwachtste wat ze voelde een warme omhelzing.
"Ik heb je eindelijk gevonden."
De alfa-koning redde haar. Ze was niet alleen de vermiste prinses, maar ook zijn voorbestemde partner.