ยากที่จะต้านทาน

บทที่ 40

ปานจวินเจี๋ยได้แต่มองถังหรงหรงเดินออกจากห้องนอนไปต่อหน้าต่อตา พูดอะไรไม่ออกสักคำ

ตอนนี้เขาเหมือนลูกหมาน่าสงสารที่ถูกเจ้าของทอดทิ้ง ถ้าบนหัวมีหู ป่านนี้คงห้อยตกลงมาแล้ว

เขาได้แต่ติดกระดุมเสื้อเงียบๆ ต่อไป

โชคดีที่ไม่ถึงสองนาที ถังหรงหรงก็กลับมา พร้อมกับถือกล่องยาประจำบ้านมาด้วย

ดวงตาของปานจวินเจี...