Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 99

ซูจิ่งซูวางสายโทรศัพท์แล้วยืนอยู่หน้าหน้าต่างเนิ่นนาน ไม่อาจควบคุมความรู้สึกได้

ภาพบนโทรทัศน์ยังคงเปลี่ยนไปมา สีสันสดใส แต่กลับเป็นละครใบ้ไร้เสียง ดูช่างน่าขบขันอย่างประหลาด ภายในห้องเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงหมุนวนของพัดลมแอร์ ประกาศความโดดเดี่ยวอ้างว้างที่เจ้าของห้องไม่อาจบอกเล่าให้ใครฟัง...

เช...