รอยยิ้มของเธอเหมือนลูกอม

การแปลวรรณกรรมจีนเป็นภาษาไทย
สวี่จิ้งซู นักเรียนห้อง ม.5/1 เป็นคนเงียบขรึม พูดน้อย หากไม่ใช่เพราะถูกครูเรียกออกไปยืนหน้าห้องเกือบทุกคาบคณิตศาสตร์ คงไม่มีใครสังเกตเห็นตัวตนของเธอในห้องเรียน
"จิ้งซู โดนครูเหวยสั่งยืนหน้าห้องอีกแล้วเหรอ?" ครูหม่า ครูประจำชั้น ถามอย่างอ่อนใจขณะพานักเรียนย้ายเข้าใหม่ชื่อฉู่โย่วหนิงมาที่หน้าห้อง เมื่อเห็นร่างคุ้นตายืนอยู่
"ค่ะ" สวี่จิ้งซูตอบเสียงเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกเขินอายแม้จะมีคนแปลกหน้าอยู่ด้วย
ต่อมาในการสอบกลางเดือน ครูเหวยมองดูคะแนนวิชาอื่นๆ ที่สมบูรณ์แบบของสวี่จิ้งซู แล้วเปรียบเทียบกับข้อสอบคณิตศาสตร์ที่เธอเว้นว่างเกือบทุกข้อในส่วนของโจทย์ยาก ขณะที่คนต้นเรื่องกลับนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่สนใจ ครูเหวยจึงตะโกนด้วยความโมโหที่เธอไม่ขวนขวาย "สวี่จิ้งซู! เอาข้อสอบออกไปนั่งทบทวนตัวเองซะ! จะกลับมาเรียนวิชาฉันได้ก็ต่อเมื่อคิดได้แล้วว่าตัวเองผิดตรงไหน!"
และแล้ว ในบ่ายวันนั้น มีคนเห็นฉู่โย่วหนิง อัจฉริยะประจำโรงเรียน กำลังสอนคณิตศาสตร์ให้สวี่จิ้งซูอยู่ในห้องเรียนว่างชั้นบน...
1 ต่อ 1 หวานเกินห้ามใจ!