Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 279

ลั่วอี้เห็นว่าแก้ตัวไม่ได้แล้ว จึงจำใจพูดอย่างอ้อมแอ้ม สายตาทอดต่ำมองลาเต้ในมือ "พวกพี่อย่าคิดว่าผมเรื่องมากนะครับ ผมเศร้าจริงๆ ผมรู้สึกเหมือนชนกำแพง ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้อีกแล้ว... ทั้งที่อยากทำให้ดีเหมือนพี่เขยแท้ๆ แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์..."

"ผมกลัวว่าจะสอบไม่ติดมหาวิทยาลัยในเมือ...