Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 142

เมื่อไป่ซีเดินห่างออกไปแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะกอดแขนสวี่จิ้งซูพลางหัวเราะลั่น แต่ก็กังวลว่าของในมือจะหกเลยทำท่าทางงุ่มง่ามแต่น่ารัก

"ฮ่าๆๆๆ เมื่อกี้ตอนที่ฉันลากเธอออกมา เธอไม่เห็นหรอกว่าหน้าของเฉินนางงามคณะของเราซีดเผือดขนาดไหน ทำหน้าเหมือนชีวิตไม่เหลือความหมาย พอนึกถึงทีไรฉันก็อดหัวเราะไม่ได้ ฮ่...