บทที่ 3
"ซื้อสองลูกนะ ต้องร้อนๆ เลยล่ะ"
"ได้เลยครับ" เด็กร้านตอบพลางห่อซาลาเปาขาวใหญ่ร้อนๆ สองลูกด้วยกระดาษใบใหญ่ส่งให้พี่สาว
พี่สาวถือซาลาเปาเดินมาที่ข้างๆ ฉัน
"เหรินเอ๋อร์ มานี่ กินซาลาเปา"
ฉันเห็นซาลาเปาก็ทั้งตกใจทั้งดีใจ พอจะยื่นมือไปรับ แม่เลี้ยงก็ร้องขึ้นมา
"เจ้าเด็กตัวดี! เธอทำตัวเป็นใหญ่อะไร? ซื้อซาลาเปามาทำไม? คนตั้งเยอะแยะ ใครควรกินใครไม่ควรกัน?"
"นี่เงินส่วนตัวของหนูเองที่ซื้อมา ให้เหรินเอ๋อร์กินคนเดียว เขายังเป็นเด็กอยู่นะ" พี่สาวพูดพลางยัดซาลาเปาใส่มือฉัน มือที่เย็นเฉียบของฉันอุ่นขึ้นทันทีเมื่อกำซาลาเปาไว้
"เอาเถอะ ซื้อแล้วก็ซื้อแล้ว เธอบอกว่าเขาเป็นเด็ก แล้วเธอไม่ใช่เด็กหรือไง? เธอก็กินอีกลูกสิ" พ่อเลี้ยงพูด
"พี่สาวครับ พี่ก็กินด้วย" ฉันรีบส่งซาลาเปาให้พี่สาว
พี่สาวยิ้ม กำลังจะยื่นมือรับ ทันใดนั้น ไม่รู้ว่ามีเด็กคนหนึ่งโผล่มาจากไหน คว้าซาลาเปาของฉันแล้ววิ่งหนี พลางกินอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย! ใครน่ะ? ไอ้ลิงตัวแสบ! หยุดนะ!" พี่สาวพูดพลางวิ่งไล่ตามออกไป
เด็กคนนั้นวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ชนเก้าอี้ไม้ข้างๆ ล้มลง
พี่สาวเข้าไปหา จับคอเสื้อเขายกขึ้นมา เหมือนกับหิ้วกระสอบ แล้วลากเด็กคนนั้นกลับมา
"เด็กคนนี้ มาจากไหนกัน? ทำไมมาแย่งของกิน?"
ฉันมองเด็กคนนั้น อายุราวๆ 10 ขวบ ร่างกายผอมบาง ตัวสั่นเทา ใบหน้ามีคราบดินดำๆ ขาวๆ ผมยุ่งเหยิง เสื้อผ้าก็บางเบามาก
ฉันไม่เคยลืมภาพนี้เลย ผ่านไป 40 ปีแล้ว ยังนึกถึงบ่อยๆ
เด็กคนนี้คือเว่ยเหริน คนสำคัญที่สุดในชีวิตฉัน ที่ต่อมากลายเป็นน้องชายฉัน ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันพบเขา ในสภาพอนาถานั้น สิ่งที่ฉันจำได้ไม่ลืมคือดวงตาของเขา
ดวงตาคู่โตนั้นเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว แต่กลับใสกระจ่างและงดงาม ขนตายาวๆ เหมือนพัดเล็กๆ ที่โบกพัดๆ ทำให้ใจคนรู้สึกคัน
ฉันเหม่อมองดวงตาเขา ลืมเรื่องซาลาเปาไปเลย
"โอ้ เด็กหน้าตาน่ารักจัง ลูกบ้านไหนหรือ? ทำไมมาแย่งของล่ะ?" แม่เลี้ยงถามเขา
เด็กคนนั้นส่ายหัว ไม่พูด มีแต่ตัวสั่น
"น่าสงสารจริงๆ ชุนเอ๋อร์ ปล่อยเขาเร็ว อย่าทำให้เขาตกใจ มานี่ลูก นั่งตรงนี้" แม่เลี้ยงพูดพลางดึงเขามานั่งข้างฉัน เขามองฉันด้วยดวงตาใสกระจ่างคู่นั้น
"เด็กคนนี้ไม่รู้ว่าเป็นลูกบ้านไหน หลายวันแล้ว ทุกวันมาที่นี่แย่งของกิน ยุคสมัยนี้ คนน่าสงสารเยอะนะ" เด็กร้านชาเล่าให้ฟัง
"อ๋อ ที่แท้ก็เป็นเด็กกำพร้า ลูก จำพ่อแม่ได้ไหม? ชื่ออะไร? มาจากที่ไหน?" แม่เลี้ยงถาม
เด็กส่ายหัว แล้วก้มหน้ากัดซาลาเปาต่อ
ซาลาเปาที่แย่งไปลูกนั้น เขากินไปเกือบครึ่งแล้ว
"เด็กคนนี้คงไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว น่าแปลกที่หิวขนาดนี้ ให้เขากินเถอะ" พ่อเลี้ยงพูด
"นี่ ฉันมีชา" ฉันพูดพลางยื่นถ้วยชาให้เขา
เขามองฉัน ยังคงใช้ดวงตาใสกระจ่างนั้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ดื่มชาจากมือฉัน
"ดื่มอีกหน่อย" ฉันถือชาป้อนเขา เขาดื่มอีกสองสามอึก พลางใช้ดวงตาโตมองฉัน
ฉันไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกดีใจในใจ
หลายปีต่อมา ทุกครั้งที่เว่ยเหรินนอนในอ้อมกอดฉัน ฉันจะกอดเขาและเล่าเหตุการณ์นี้ เขามักจะฟังแล้วยิ้ม
"จริงนะ ตอนนั้นฉันเห็นดวงตาคู่นั้นของเธอ เห็นเธอมองฉัน รู้สึกสนิทใจเป็นพิเศษ เหมือนกับว่าเธอเป็นญาติของฉันอยู่แล้ว แล้วมาตามหาฉัน ฉันคงชอบเธอตั้งแต่ตอนนั้นแหละมั้ง" หลายปีต่อมาฉันเล่าให้เขาฟัง
คนงดงามคนนั้น ไม่พูดอะไร เพียงแต่นอนในอ้อมกอดฉัน ยิ้มเงียบๆ
ฉันคิดว่า ตอนนั้น เขาคงรู้สึกสนิทใจกับฉันเช่นกันกระมัง