Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 197

ในอีกด้านหนึ่ง เขาก็รู้สึกเสียดายที่ต้องจากคุยเสี่ยวอวี่

พอนึกถึงการกลับไปอำเภอแล้วจะไม่ได้เจอคุยเสี่ยวอวี่เป็นเวลานาน เขากลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์

ดังนั้น สิ่งที่เขาทำได้ก็คือปล่อยให้การจากลาช้าลงสักหน่อย...

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ คุยเสี่ยวอวี่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

พ่อแม่ที่เดินตามมาสบตากันแวบหนึ่...