ข้าขี่ลมและหิมะ

บทที่ 2

ความเย่อหยิ่งในวาจาของเขาดูราวกับเป็นธรรมชาติ และตอนนี้เขาถึงกับไม่ใช้คำเรียกที่สุภาพด้วยซ้ำ

จ้าวยุนไม่ชอบฟังคำสั่งจากใคร เขาจึงอ้าปากกัดติ่งหูของอีกฝ่าย

ความเจ็บที่หูและความรู้สึกชื้นร้อนเล็กๆ ทำให้ร่างของหลงฮวยสั่นเล็กน้อย เสียงครางเบาๆ แทรกอยู่ในลมหายใจของเขา แต่เขาก็รีบกลั้นมันไว้

จ้าวยุนถามว่า "ฉันเจอเทพเจ้าหรือไง คุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันก็ต้องทำตามนั้นหรือ?"

เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ ถ้าคนภายนอกได้ยิน อาจคิดว่าพวกเขากำลังเถียงกัน แต่จ้าวยุนไม่ใช่คนใจดีอะไร เขาอารมณ์เปลี่ยนแปลงง่ายมาตลอด

เมื่อครู่เขายังรู้สึกว่าหลงฮวยน่ารัก แต่พอคุยกันไม่กี่คำ เขาก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายกล้าเกินไป

เป็นความกล้าที่ต้องได้รับบทเรียน

จ้าวยุนพลิกตัวทันที กดหลงฮวยไว้ใต้ร่างของตน

หลงฮวยขยับตัวไม่ได้ เขาโกรธมาก เรียกชื่อ "จ้าวยุน" สองครั้งติดกัน ขอให้ปล่อยเขา

จ้าวยุนได้ยินเขาเรียกชื่อตรงๆ ดวงตาของเขาโค้งเล็กน้อย พูดว่า "ในเมื่อรู้จักจ้าวยุนแม่ทัพใหญ่ของเธอ ยังกล้ามาตะโกนสั่งฉัน ในหอฟูหรง นอกจากเธอ ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้อีกแล้ว"

"เธอเข้าใจผิดแล้ว"

หลงฮวยดูเหมือนจะต่อต้าน ผลักอกของจ้าวยุน จ้าวยุนจับมือและขาที่ดิ้นรนของเขาไว้แน่น แรงไม่มาก แต่จับได้พอดี มีประสิทธิภาพเหมือนใช้แรงเพียงเล็กน้อยเอาชนะแรงมหาศาล

จ้าวยุนจับอวัยวะเพศที่แข็งครึ่งหนึ่งของเขาผ่านกางเกงชั้นใน

"เธอ...อ๊ะ..." หลงฮวยครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

นิ้วของจ้าวยุนกดที่ปลายแล้วค่อยๆ บีบเบาๆ ลูบไล้สองสามครั้ง มันแข็งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว เต้นอยู่ในมือของเขา ร้อนอย่างน่าตกใจ

"เข้าใจผิดตรงไหน?" จ้าวยุนยิ้มอย่างคลุมเครือ "...หลงฮวย ใช่ไหม?"

เสียงของเขาทุ้มลงมาก เรียกชื่อ "หลงฮวย" อย่างคลุมเครือ

หลงฮวยหายใจถี่ พูดไม่ออก ใบหน้าที่เหมือนหยกขาวเปล่งประกายกลายเป็นสีแดงอ่อน

ไม่นาน ของเหลวสีเงินไหลออกมาจากปลายอวัยวะเพศ เปียกนิ้วของจ้าวยุน จ้าวยุนเห็นว่าเขาเริ่มมีความสุข จึงสอดนิ้วไปที่ช่องทางด้านหลัง สอดนิ้วสองนิ้วเข้าไปอย่างยากลำบาก

หลงฮวยส่งเสียง "อืม" และขมวดคิ้วแน่น

เมื่อครู่เขายังไม่ค่อยชอบให้จ้าวยุนเข้าใกล้ แต่ตอนนี้หลังจากได้ยินเขาเรียกชื่อตัวเองสองครั้ง ดวงตาของเขาไม่สดใสอีกต่อไป เหมือนคนที่สูญเสียวิญญาณ มองจ้าวยุนที่อยู่เหนือเขา

ผนังเนื้อที่เปียกชื้นและแน่นหนาห่อหุ้มนิ้วของจ้าวยุน ดูดและเลียอย่างต่อเนื่อง ทำให้นิ้วของเขาชาไปครึ่งหนึ่ง เขาอดคิดไม่ได้ว่า ปากข้างล่างนี้เก่งกว่าปากข้างบนมากแค่ไหน

หลงฮวยกัดฟัน อดทนไม่ส่งเสียงเป็นเวลานาน แล้วเขาก็เอื้อมมือไปที่ไหล่ของจ้าวยุนอย่างกระตือรือร้น จูบริมฝีปากของเขาอย่างเร่าร้อน

ทั้งสองคนคงไม่เก่งเรื่องนี้ เวลาจูบ ฟันชนกัน จนเผลอไปกัดปลายลิ้นของจ้าวยุน ทำให้เขาส่งเสียง "ซี้" เบาๆ

หลงฮวยรีบถอยออกมาทันที แยกออกจากเขาเล็กน้อย ยังไม่ทันถามว่าจ้าวยุนเจ็บหรือไม่ จ้าวยุนก็เอามือโอบแก้มของเขาไว้ แล้วจูบลึกลงไปอีก

ในขณะที่ลิ้นและริมฝีปากพันกัน นิ้วของจ้าวยุนที่เล่นกับส่วนล่างของเขาก็ยิ่งไร้ระเบียบมากขึ้น

หลงฮวยครางเบาๆ ในปาก ความต้องการทางเพศค่อยๆ ถูกจ้าวยุนปลุกเร้าขึ้นมา เผาไหม้สติของเขาเหมือนไฟ จนเขาไม่ค่อยมีสติ หลับตาแน่น ปล่อยให้ตัวเองจมลงไปในทะเลแห่งราคะ

มือที่จ้าวยุนใช้จับแก้มของหลงฮวยเคลื่อนลงมา ปลายนิ้วลูบผ่านคาง ลูกกระเดือก และกระดูกไหปลาร้า สุดท้ายหยุดที่หัวนมสีชมพูอ่อนของหลงฮวย ทั้งบีบทั้งบิด

หลงฮวยรู้สึกทั้งเจ็บทั้งคัน ถูกจ้าวยุนทำให้รู้สึกทั้งมีชีวิตชีวาและเหมือนตาย

จ้าวยุนถอนมือออก ของเหลวใสไหลลงมาตามนิ้วของเขา เขาพูดเบาๆ ว่า "หลงฮวย ไหลออกมาเยอะขนาดนี้ จะทำยังไงดี?"

นิ้วของจ้าวยุนแงะฟันของหลงฮวยออก เล่นกับลิ้นของเขา ต้องการให้เขาเลียให้สะอาด

หลงฮวยรู้สึกร้อนที่ใบหน้า พึมพำในปาก น้ำตาคลอ มองหน้าของจ้าวยุนอย่างเหม่อลอย พร้อมกับเลียนิ้วของเขาอย่างระมัดระวัง

จ้าวยุนอยู่เหนือเขา มองใบหน้าของเขา สายตาของทั้งสองคนสบกัน อยู่ใกล้กันมาก จ้าวยุนเห็นว่าดวงตาของเขาเป็นประกาย ดูเหมือนกำลังมองเขา แต่ก็รู้สึกว่าสายตาของหลงฮวยไม่ได้อยู่ที่เขาเลย

จ้าวยุนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย หยุดความคิดที่จะสนุกกับเขา จับไหล่ของหลงฮวยพลิกเขากลับไป มือทั้งสองจับเอวของเขา ยกขึ้น ให้เขาคุกเข่าต่อหน้าตัวเอง

หลงฮวยไม่เคยถูกใครปฏิบัติด้วยท่าทางน่าอับอายแบบนี้มาก่อน ดิ้นรนจะหันกลับมา พูดอย่างโกรธเล็กน้อยว่า "จ้าวยุน เธอกล้าดียังไง! ไม่มีใครกล้าปฏิบัติกับฉันแบบนี้!"

จ้าวยุนคิดว่า คนคนนี้หน้าตาสวยมาก ในหอฟูหรงคงเป็นที่โปรดปรานของขุนนางและคนมีอำนาจ ถูกตามใจจนเคยตัว จนเกิดนิสัยหยิ่งยโสไม่เห็นใครอยู่ในสายตา

"บังเอิญจัง สิ่งที่คนอื่นไม่กล้าทำ ฉันชอบทำที่สุด" จ้าวยุนเอามือกดศีรษะของเขา กดใบหน้าด้านข้างของเขาลงบนหมอนอย่างแรง พูดเสียงเย็นว่า "แนะนำให้เธออยู่นิ่งๆ ไม่งั้นจะให้เธอได้รับความทุกข์ทรมาน"

จ้าวยุนเปิดชายเสื้อด้านล่าง มือบีบก้นของหลงฮวย อวัยวะที่ร้อนแรงของเขาจ่อที่ร่องก้น แทรกเข้าไปจนสุดโดยไม่มีความเมตตา อวัยวะเพศมีขนาดน่าตกใจ เหมือนใบมีด แทงทะลุหลงฮวยอย่างรุนแรง

ความเจ็บปวดที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาอ้าปาก ส่งเสียงหายใจแห่งความเจ็บปวดออกมาจากลำคอ แต่เขาไม่เคยร้องออกมา มีเพียงดวงตาที่แดงขึ้น

จ้าวยุนรู้ว่าเขาจะเจ็บ แต่ไม่รู้ว่าคนคนนี้เจ็บแล้วจะไม่ร้อง

เสื้อชั้นในของหลงฮวยยับยู่ยี่ ถูกถอดลงมาถึงเอว เผยให้เห็นหลังที่มีเหงื่อเย็นๆ เกาะอยู่ ในความมืดยิ่งดูขาวเปล่งประกาย

จ้าวยุนรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที พันผมยาวของเขาไว้ในมือ แล้วเริ่มกระแทกอย่างแรง ไม่มีการเริ่มต้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป ถอนออกครึ่งหนึ่ง แล้วแทงเข้าไปลึกสุดอย่างรุนแรง

ช่องทางด้านหลังของหลงฮวยเพิ่งถูกจ้าวยุนเปิดทางไปหมาดๆ ข้างในเปียกลื่น รัดรึงอวัยวะที่แข็งและร้อนนั้นไม่หยุด ความสุขที่น่าตายไหลขึ้นสู่ศีรษะของจ้าวยุน

เขาแทงเข้าไปอย่างรวดเร็ว เคลื่อนไหวทั้งหนักและเร็ว ทุกครั้งที่ดึงออกจะมีเสียงน้ำที่น่าอาย

จ้าวยุนไม่เคยมีเพศสัมพันธ์อย่างสุดเหวี่ยงกับใครแบบนี้มาก่อน หลงฮวยคนนี้เหมือนเกิดมาเพื่อเรื่องนี้ ช่องทางของเขาลื่นมาก สอดใส่แล้วรู้สึกดีเป็นพิเศษ

หลงฮวยฝังหน้าลงในหมอน หลับตาแน่น ขนตาสีดำเปียกชื้นด้วยเหงื่อ

จ้าวยุนแทงเข้าไปที่จุดอ่อนไหวของเขา ความสุขที่พุ่งขึ้นทำให้หลงฮวยสั่น ผนังช่องทางบีบรัดแน่นด้วยการเกร็ง แม้จ้าวยุนจะควบคุมตัวเองได้ดี แต่ก็อดที่จะสูดลมหายใจเข้าไม่ได้ เกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่

เขาถอนตัวออกมา พลิกหลงฮวยให้หันหน้ามาหาตัวเอง ยกขาข้างหนึ่งของเขาขึ้นพาดบนไหล่ แล้วแทงเข้าไป

หลงฮวยอดไม่ได้ที่จะครางออกมา นิ้วจิกผ้าห่มแน่น หายใจไม่หยุด อวัยวะเพศของเขาแข็งตัว มีสีอ่อน สะอาดและขาวเหมือนเสาหยก มีเพียงปลายที่แดงและบวม ตามการแทงของจ้าวยุน มันแกว่งไปมา มีน้ำไหลออกมาเป็นระยะ

จ้าวยุนแทงเข้าออกตรงๆ ทุกครั้งลึกถึงก้น หลงฮวยถูกเขาแทงจนเละไปหมด จิตใจลอยไปไกล

จ้าวยุนค้นหาจุดที่ไวที่สุดของเขาและแทงแรงๆ สองครั้ง หลงฮวยกัดริมฝีปากล่างเบาๆ

จ้าวยุนมองเขา ดวงตาลุกไหม้ด้วยราคะ สั่งว่า "ส่งเสียงสิ ร้องให้ฉันฟังหน่อย"