Read with BonusRead with Bonus

135.พิธีกรรม

เสียงสะอื้นที่ดังและสะท้อนไปทั่วร่างกายของฉัน แก้มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาขณะที่ฉันเดินสะเปะสะปะไปมาระหว่างต้นไม้ใหญ่ที่ทอดเงาน่ากลัว ฉันไม่รู้เลยว่าฉันวิ่งมานานแค่ไหนแล้ว หนึ่งชั่วโมง? หนึ่งนาที? สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือเวลาหยุดมีความสำคัญตั้งแต่วินาทีที่ฉันตื่นขึ้นมาในทุ่งโล่งนั้น

ฉันสำลักหายใจเมื่อภาพน...