Read with BonusRead with Bonus

112.ออกไปเถอะ!

เราขับรถกลับบ้านด้วยความเงียบตลอดทาง รู้สึกได้ว่าสายตาของเธอเหลือบมองฉันอยู่ตลอดเวลา

ฉันไม่สนใจที่จะหันไปมองเธอ หรือแม้แต่จะถามว่ามีอะไรอยู่ในหัวเธอ เพราะฉันรู้อยู่แล้ว

เธอเป็นห่วง และอยากรู้อยากเห็นสุดๆ เธออยากรู้ว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนั้นกับเจสตอนพักกลางวัน และที่สำคัญที่สุด ฉันได้กำไลข้อมือนั่นมาจา...