1.ตื่น
ดวงตาสีทองเรืองแสงอย่างไม่ใช่มนุษย์แฝงตัวอยู่ในเงามืด รอคอย สังเกตการณ์ และศึกษาเหยื่อของมัน รอจังหวะที่สมบูรณ์แบบเพื่อโจมตี เข้าสู่การสังหาร...
"เฮ้! เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ดูทางข้างหน้าบ้างสิ!"
ลมหายใจติดอยู่ในลำคอฉัน เมื่อสังเกตเห็นว่ารถกำลังเลื้อยไปมาบนพื้นถนนที่ยังเปียกจากฝนเมื่อคืน เท้าของฉันกระโดดออกจากคันเร่งทันที ตอนนี้ฉันถึงได้สังเกตเห็นสีหน้าเครียดของแอนเดรียที่เล็บของเธอกำลังจิกเข้าไปที่ขอบเบาะอย่างแรง หายใจเร็วและแรง
ฉันกำลังเสียสมาธิอย่างชัดเจน ความคิดของฉันวนเวียนอยู่กับความฝันที่เกิดซ้ำๆ และน่ากลัวสุดๆ นั่น
หนึ่งสัปดาห์แล้ว และฉันเหนื่อยกับทุกอย่าง...ฝันร้ายเดิมๆ ที่วนซ้ำไปซ้ำมาในหัว คืนที่นอนไม่หลับ...
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองอีกแล้ว
สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือมันเริ่มต้นเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนพอดี และมันพลิกชีวิตฉันจากหน้ามือเป็นหลังมือ...
"รู้อะไรไหม? ถ้าวันนี้เธอขับรถไม่ไหว จอดเลยแล้วให้ฉันขับแทนดีกว่า เพราะฉันไม่อยากลงเอยที่ห้องฉุกเฉินเลยนะ โอเค?" เธอตะโกนใส่ฉันเกือบจะลั่น ขณะที่ฉันกำลังเผลอกดคันเร่งบ้าๆ นั่นอีกครั้ง รถตอนนี้วิ่งด้วยความเร็วสูงเกินไปอีกแล้ว
"โอ้พระเจ้า!"
ฉันรีบถอนเท้าออกทันที กลัวจนตัวสั่น ค่อยๆ กดเบรกและทำให้รถช้าลงจนถึงความเร็วที่ถูกกฎหมายอีกครั้ง พร้อมส่งยิ้มขอโทษให้พี่สาวของฉัน
"ขอโทษนะ ฉันสัญญาว่าจะตั้งใจมากกว่านี้..." ฉันพูดเบาๆ แตะมือเธอที่วางอยู่บนตักอย่างให้ความมั่นใจ ก่อนที่จะหันความสนใจกลับไปที่ถนน คราวนี้ฉันบังคับตัวเองให้มีสมาธิเต็มที่และพยายามไม่สนใจภาพอันน่าสยดสยองที่ยังพยายามเลื้อยเข้ามาในความคิดฉัน
โอ้ว...วันนี้คงจะเป็นวันที่ยาวนานสุดๆ...
ดวงตาสีทอง ฟันที่แหลมคม-
เฮ้ย!
ฉันหลับตาแน่น พยายามขับไล่ภาพสยองพวกนั้นออกจากหัว ขณะที่พักหน้าผากกับพวงมาลัยชั่วครู่
มีสมาธิสิแคร์รี่ มีสมาธิ
หายใจลึกๆ ฉันเตรียมตัวสำหรับอีกวันบ้าๆ ที่โรงเรียนและในที่สุดก็ออกจากรถ หยิบเป้จากเบาะหลังแล้วล็อครถหลังจากที่พี่สาวของฉันออกมาเรียบร้อยแล้ว
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ฉันจะก้าวต่อไป ความเย็นเฉียบก็ไต่ขึ้นมาตามแผ่นหลังอย่างฉับพลัน ตามด้วยความรู้สึกแปลกๆ ว่ากำลังถูกจ้องมอง
ฉันค่อยๆ หันไป สำรวจลานจอดรถที่แออัดอย่างละเอียดเพื่อหาสิ่งผิดปกติ เมื่อสายตาฉันไปปะทะเข้ากับดวงตาสีสดใสคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองฉันอย่างหนักแน่นจากรถอีกคันที่อยู่ไม่ไกล
มีผู้ชายตัวสูงมากและดูแข็งแรง จ้องมองฉันเหมือนเหยี่ยวที่กำลังจับตาเหยื่อ เขายืนอยู่ข้างๆ รถสีดำที่ดูแพง เสื้อผ้าและผมสีดำยุ่งๆ ของเขาเข้ากับรถ เขาใส่แจ็คเก็ตหนังสีดำกับยีนส์ ดูเหมือนสัญลักษณ์ของความตายชัดๆ
อะไรวะเนี่ย?
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่แปลกประหลาด ลมหายใจฉันติดอยู่ในลำคอ รู้สึกกลัวอย่างประหลาดขณะที่คนแปลกหน้าคนนั้นยังคงจ้องมองฉัน ดวงตาสีอ่อนของเขาค่อยๆ กวาดมองรูปร่างของฉันก่อนจะเงยขึ้นมาสบตาฉันอีกครั้ง
"เขากลับมาแล้ว..."
"ปีศาจกลับมาแล้ว..."
ฉันได้ยินเสียงกระซิบแผ่วๆ คล้ายบทสวดรอบตัวฉัน ขณะที่สายตายังคงล็อคอยู่กับเขา...จนกระทั่งมีบางสิ่ง หรือจะพูดให้ถูกคือใครบางคนชนเข้ากับตัวฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจสุดขีด
"แคร์แบร์!" เสียงแหลมของเคย์ลาดังขึ้นข้างหูฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งโดยไม่ตั้งใจและขมวดคิ้วใส่เธอ ขณะที่เธอกอดแขนฉันแน่น
"บ้าเอ๊ย เธอทำฉันตกใจหมด" ฉันบ่นใส่เพื่อนสนิทคนหนึ่งในสองคนของฉัน ได้รับการกลอกตากลับมา ในขณะที่พี่สาวของฉันหัวเราะคิกคักก่อนจะเข้าไปใกล้ๆ เพื่อหอมแก้มเธอ
"ก็นะ เธอมัวแต่จ้องหนุ่มหล่อคนนั้นจนไม่ทันสังเกตเห็นฉันน่ะสิ" เธอตอบกลับพร้อมรอยยิ้มโง่ๆ ประดับใบหน้า หันไปมองผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง
ฉันมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ ส่ายหัวเบาๆ เพราะวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะเถียงกับเธอเลย
ไม่เอาล่ะ เหนื่อยเกินกว่าจะทำแบบนั้น...
"นั่นใครกันนะ เขาเป็นครูใหม่หรือไง" ฉันถามอย่างสงสัยขณะที่สายตาแอบมองกลับไปที่เขาอีกครั้ง ทันเห็นเขาเคลื่อนไหวออกมาจากหลังรถ แล้วสะพายกระเป๋าเป้อย่างไม่ใส่ใจพาดบนไหล่กว้างของเขา ในขณะที่นักเรียนทั้งโรงเรียนจ้องมองเขาราวกับว่าเขาเป็นปีศาจที่น่ากลัวแต่ดึงดูดใจ
"อ๋อ ใช่ เธอไม่เคยรู้จักเขาเพราะเขาออกไปก่อนที่พวกเธอจะย้ายมาที่นี่" ฉันได้ยินเคย์ลาพูดขณะที่ฉันยังคงมองเขาเดินช้าๆ ผ่านลานจอดรถที่แออัด ทุกคนรีบหลีกทางให้เขาและหลีกเลี่ยงเขาราวกับว่าเขาเป็นโรคระบาด
"โอ้ พวกเธอกำลังดูเนธาน ดาร์คฮาร์ทเหรอ เขาเคยเรียนที่นี่กับพวกเรานะ" ฉันได้ยินเจสสิก้า เพื่อนรักอีกคนของฉันพูดขึ้นมาทันที ฉันรีบหันไปมองเธอที่เดินเข้ามาหาพวกเรา และทักทายน้องสาวฉันด้วยการจูบกลางอากาศก่อนจะมาทักทายฉันด้วย
"เขาอะไรนะ นั่นเป็นนักเรียนเหรอ" ฉันถามอย่างไม่อยากเชื่อขณะที่มองเขาอีกครั้ง รู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อเมื่อสายตาฉันกวาดมองรูปร่างที่สูงใหญ่และกำยำของเขาอีกครั้ง
"ใช่ เขาอยู่ห้องเดียวกับเจสก่อนที่เขาจะ..." เคย์ลาพูดค้างไว้หลังจากได้รับสายตาประหลาดจากเจสสิก้า ทำให้ฉันมองพวกเธออย่างสงสัย
"ก่อนที่เขาจะอะไร"
"เขาดูตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ ใช่มั้ย" เจสสิก้ารีบพูดขึ้น เมินฉันอย่างโจ่งแจ้งขณะที่เกี่ยวแขนกับแอนเดรีย ส่วนเคย์ลาก็เกี่ยวแขนกับฉัน ชวนให้พวกเราเริ่มเดินไปที่ทางเข้าโรงเรียน ตามหลังคนที่เรากำลังพูดถึงไปไม่กี่เมตร
"วัยรุ่นคงจะพุ่งชนเขาเหมือนรถบรรทุกชั้นเลย"
"เหมือนรถบรรทุกจริงๆ เมื่อไหร่เขาถึงได้เซ็กซี่ขนาดนี้ ฉันหมายความว่า เขาน่ารักมากตอนนั้น แต่ตอนนี้... เขาดูเหมือนความฝันเปียกเลย" พวกเธอพูดเจื้อยแจ้วขณะที่พวกเราเข้าอาคารเรียนด้วยกันและเดินไปที่ล็อกเกอร์ แต่สายตาฉันยังคงมองตามเขาจนกระทั่งเขาหายไปหลังประตูบานคู่
ช่างเป็นคนประหลาด...
ฉันสั่นสะท้านโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อนึกถึงสายตาที่แหลมคมของเขา แต่ตัดสินใจที่จะเพิกเฉยและดำเนินวันต่อไป ฉันเปิดล็อกเกอร์และโยนกระเป๋าเป้เข้าไป หยิบเฉพาะสิ่งที่ต้องใช้สำหรับคาบแรกหลังจากส่องกระจกที่ติดอยู่ที่ประตูล็อกเกอร์
ไม่มีรอยถุงใต้ตา...ดี
ฉันรวบรวมของไว้แนบอก และปิดประตูล็อกเกอร์พร้อมกับพวกเธอ
"เจอกันทีหลังนะ" เคย์ลาบอกเจสสิก้าและฉัน เพราะเธอกับน้องสาวฉันอายุน้อยกว่าพวกเราหนึ่งปี เธอเกี่ยวแขนกับแอนเดรียก่อนที่พวกเธอจะไปเรียนคาบแรก
เจสและฉันเดินไปเรียนคาบแรกด้วยกัน คุยกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเราไปถึงห้องเรียน ฉันผลักประตูด้วยความมั่นใจ แปลกใจที่พบว่าห้องเรียนเต็มแล้วและครูก็อยู่ในห้องแล้วด้วย
"คุณเฟย์ คุณเดอลูก้า มาทันเวลาพอดี"
"รีบเข้ามาและนั่งเถอะนะครับ" มิสเตอร์ฮีลีย์เชิญพวกเราด้วยรอยยิ้มสงบ ชี้ไปที่ห้องเรียนที่แออัด แต่อารมณ์ของฉันตกลงเมื่อสังเกตเห็นว่ามีที่นั่งว่างเหลือแค่สองที่ ที่หนึ่งอยู่ข้างจอช เมนเดซ —คนที่ฉันเกลียดสุดๆ อย่าถามเลย— อีกที่นั่งหนึ่งอยู่ข้างไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูกชายมัจจุราช หรือก็คือ เนธาน ดาร์คฮาร์ท ที่สายตาเข้มข้นของเขาจับจ้องมาที่ฉันแล้ว
ไม่เอาเลย!
ฉันบ่นในใจขณะที่มองเจสวิ่งตรงไปที่นั่งว่างข้างจอช ทิ้งให้ฉันเหลือแค่ตัวเลือกเดียว
"วันนี้ คุณเดอลูก้า" ฉันได้ยินมิสเตอร์ฮีลีย์พูดเบาๆ ขณะที่ฉันบังคับขาให้เดินไปที่นั่งว่างข้างเขา ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวการปรากฏตัวอันน่าเกรงขามและสายตาเผาไหม้ของเขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เกิดอะไรขึ้น เขาเป็นใคร มีอะไรกับเขา และทำไมเขาถึงจ้องมองฉันแบบนั้น
ฉันวางคู่มือและสมุดบนโต๊ะอย่างประหม่า พยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองเขาขณะที่ดึงเก้าอี้ของฉันให้ห่างจากเขาเล็กน้อย และจัดกระโปรงพลีทของฉันให้เรียบร้อย ก่อนจะนั่งลงอย่างระมัดระวัง
"กลัวว่าฉันจะกัดเธอเหรอ คุณเดอลูก้า"
หัวใจฉันกระตุกเมื่อได้ยินเสียงทุ้มลึกนั้นดังมาจากข้างๆ ฉันสะดุ้งโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่หันไปมองเขาและสบตากับดวงตาสีเขียวสดใส สังเกตเห็นความลึกลับที่น่าหวาดหวั่นขณะที่เขามองกลับมาที่ดวงตาสีฟ้าของฉัน
"อืม เปล่า ฉัน-"
"ดี เธอควรจะกลัว"