บทที่ 9
"เริ่มเกมกันเถอะ"
"นั่นแหละ นั่นแหละสาวเก่ง" เควินให้กำลังใจฉันพร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างภาคภูมิใจเมื่อเห็นสีหน้าของพี่ชายเขา ฉันเริ่มเดินไปที่สนามโดยมีเควินเดินตามมา
"เขาบอกเธอหรือเปล่าว่าเธอคนนั้นเป็นแฟนเขา?" เควินถามขณะที่เดินอยู่ข้างๆ ฉัน
"ไม่นะ แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธตอนที่อลิชาเรียกเขาว่าแฟน" ฉันพูดเสียงเข้มขณะที่หยิบลูกบอลที่วางอยู่บนพื้นตรงที่เราทิ้งไว้
"ฉันไม่คิดว่าเธอเป็นแฟนเขานะ เขาไม่เคยบอกพวกเราเลยว่าเธอเป็นแฟน" เขาพูดราวกับยังรับข้อมูลนี้ไม่ได้ขณะมองพี่ชายที่กำลังเดินมาหาพวกเราด้วยกรามที่ขบแน่น
"ถ้าเขาไม่บอกพวกนายเกี่ยวกับเธอ มันก็ไม่ได้พิสูจน์ว่าเธอไม่ได้คบกับเขานะ" ฉันพูดเสียงนิ่งๆ แม้ปากจะขมขื่นเมื่อพูดประโยคนั้นออกไป
"แต่..." เควินอยากจะปกป้องพี่ชายเขา แต่ฉันไม่อยู่ในอารมณ์นั้น ฉันต้องการโฟกัสกับสิ่งเดียวตอนนี้ นั่นคือการชนะเกม
"ช่างมันเถอะ ฉันไม่แคร์หรอก" ฉันพูดเสียงเข้ม แต่รสขมนั้นยังคงอยู่ในปาก พูดจบฉันก็เริ่มเดินกลับไปที่กลางสนาม เควินรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉันกับเขา ในวินาทีที่พี่ชายของเขาสัญญากับฉันว่าจะทำให้ฉันเป็นแฟนในวันเกิดปีที่สิบหกของฉัน ในวินาทีถัดมาฉันก็เล่าทุกอย่างให้เควินฟัง ฉันเปิดเผยทุกอย่างกับเขา โดยให้สัญญาว่าจะไม่บอกใคร
อะไรนะ! อย่าโทษฉันสิ คุณจะคาดหวังอะไรจากเด็กผู้หญิงอายุสิบขวบล่ะ?
เธอต้องการแบ่งปันข้อมูลล้ำค่านี้กับเพื่อนรักของเธอมาก ซึ่งบังเอิญเป็นพี่ชายของแฟนในอนาคตของเธอ หัวเงียบคนนี้รักษาสัญญาและไม่เคยบอกใคร เขาตื่นเต้นในตอนนั้นเพราะหลังจากที่น้องชายเขาทำให้ฉันเป็นแฟน ฉันจะอยู่กับพวกเขาในบ้านของพวกเขาและเราสามารถเล่นด้วยกันได้ทั้งวัน แนวคิดของฉันเกี่ยวกับการเป็นแฟนและภรรยาปนเปกันในวัยที่บริสุทธิ์นั้น แต่ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงไร้เดียงสาอายุ 10 ขวบคนเดิมแล้ว ตอนนั้นฉันมองไม่เห็นความโกหกในดวงตาของผู้คน แต่ตอนนี้ฉันเห็นได้ แม้ว่าฉันจะไม่ได้แก่และมีวุฒิภาวะเท่าเขา แต่ฉันรู้ว่าความโกหกสามารถทำร้ายคนได้มากแค่ไหน มันเจ็บปวดยิ่งกว่าถ้าความโกหกเหล่านั้นเคยเป็นความจริงในวัยเด็กของใครบางคน
"เริ่มเกมกันเถอะ" เควินประกาศขณะที่ยืนอยู่ข้างพี่ชายตัวโต ฉันวางลูกบอลไว้ตรงหน้าพวกเรา ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาจับจ้องฉันทุกการเคลื่อนไหวด้วยสายตาที่คมกริบ ทำให้ฉันอยากจะเขยิบเท้าไปมาด้วยความกังวล ฉันควบคุมตัวเอง เพราะฉันไม่ต้องการให้เขารู้สึกว่าเหนือกว่าฉัน ฉันจะไม่ให้อำนาจนั้นกับเขา เจสันที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันขยับเข้ามาใกล้หูฉัน
"เราจะใช้แผนเดิมใช่ไหม?" เขากระซิบที่หูฉัน ลมหายใจของเขาทำให้คอและไหล่เปลือยของฉันรู้สึกจั๊กจี้ ทำให้ฉันพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ดวงตาสีเหลืองอำพันของเขาจับจ้องทุกช่วงเวลาของเราด้วยกรามที่ขบแน่น วิธีที่เขาเคลื่อนสายตาไปตามร่างกายส่วนบนของฉันทำให้ฉันอยากจะวิ่งหนีไปจากที่นี่ แต่ฉันยืนหยัดอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่าเมื่อไหร่ก็ตามเขาจะลากฉันไปกับเขา เหมือนที่เขาทำเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ความคิดนั้นทำให้ฉันรู้สึกถึงลมที่ขาดห้วงในท้องน้อย มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ แต่ฉันเพิกเฉยมัน นกหวีดถูกเป่าขึ้น และฉันเตะลูกบอลก่อนที่เขาจะทำได้ คราวนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับความผิดพลาด
ด้วยความผิดพลาดเพียงครั้งเดียว เราอาจจะแพ้เกมได้ คำนั้นไม่มีในพจนานุกรมของฉัน เขากำลังจะเอาลูกบอลไปจากฉัน แต่ฉันเตะมันไปทางเจสัน ซึ่งวิ่งไปข้างหน้า ทำให้ฉันวิ่งตามเขาขณะที่พี่น้องริเวียร่าพยายามจะแย่งมัน เจสันและฉันทำตามกลยุทธ์ของเรา เขาส่งบอลให้ฉันอีกครั้ง และฉันก็เตะมันสุดแรงไปที่ประตู และมันก็เข้าประตูโดยตรง เจสันและฉันตะโกนด้วยชัยชนะเล็กๆ ของเรา ตอนนี้คะแนนเสมอกันแล้ว ฉันหัวเราะเมื่อเจสันโอบแขนรอบเอวฉันและยกฉันขึ้นหมุนเป็นวงกลม ดวงตาสีเหลืองอำพันที่โกรธเคืองยิ่งดูแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเขาพึมพำอะไรบางอย่างใต้ลมหายใจ ทำให้ฉันยิ้มเยาะเขา เขาปล่อยฉัน และเราเริ่มเกมอีกครั้ง ฉันทำแบบเดิมอีก นำไปสู่การทำประตูอีกหนึ่งลูก
ตอนนี้ฉันกำลังไล่ตามเควินที่กำลังวิ่งพร้อมกับเตะลูกบอลราวกับว่าชีวิตเขาขึ้นอยู่กับมัน ฉันคงจะทำแบบเดียวกันถ้าพี่ชายตัวโตของเขาให้มันกับเขาในที่สุด อย่างไรก็ตาม เขาสามารถทำประตูได้ และเขาก็เต้นเหมือนเด็กที่เขาเป็น หลังจากเล่นติดต่อกันหนึ่งชั่วโมงครึ่ง คะแนนยังคงเท่ากัน และเหลือโอกาสสุดท้ายเพียงครั้งเดียว ฉันหายใจหอบเพราะเล่นต่อเนื่องกันมา เหงื่อไหลจากใบหน้าลงมาที่คอ ทุกคนอยู่ในสภาพเดียวกัน แม้ว่าเราจะเหนื่อยล้า แต่เราก็ไม่พร้อมที่จะยอมแพ้
อีกครั้ง อลิชาเป่านกหวีดเป็นครั้งสุดท้ายเพราะมันเป็นแมตช์ตัดสิน ฉันพยายามจะทำประตู แต่เขาเตะมันและพยายามวิ่งไปกับมันไปที่ประตู ฉันตามเขาอย่างใกล้ชิด เขากำลังจะเตะมันไปที่ประตู แต่ฉันสไลด์ลงและเตะมันก่อน ทำให้หัวเข่าที่บาดเจ็บอยู่แล้วของฉันฉีกขาดในกระบวนการนี้ ฉันสูดลมหายใจด้วยความเจ็บปวด แต่ฉันลุกขึ้นทันทีและวิ่งตามมันขณะที่เจสันนำหน้า ฉันได้ยินเขาสบถอีกครั้งขณะที่วิ่งตามเจสัน แต่เขาส่งบอลให้ฉัน และฉันก็เตะมันสุดแรงอีกครั้ง มันพุ่งตรงเข้าประตู ทำให้ฉันสะดุดและล้มลงบนข้อศอก แม้ว่าฉันจะได้รับบาดแผล ฉันก็ตะโกนด้วยชัยชนะ ลืมความเจ็บปวดและความรู้สึกแสบร้อนที่ข้อศอกและหัวเข่า
"เราชนะ!" เจสันตะโกนและวิ่งมาหาฉัน เขาดึงฉันให้ลุกขึ้นยืน พี่ชายกอดฉันขณะที่เรากระโดดดีใจ ทำให้ฉันหัวเราะออกมา
"ใช่ เราชนะ" ฉันพูดอย่างภาคภูมิใจพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนริมฝีปาก ฉันไม่เคยพ่ายแพ้ในเกมนี้เลย ฉันได้ยินเสียงสบถจากพี่น้องทั้งสองคนจากระยะไกล ขณะที่อลิชายืนทำหน้าบึ้ง ฉันควรขอบคุณเธอด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้เชียร์พวกเรา ทุกครั้งที่เธอเชียร์เขา มันยิ่งทำให้ฉันมุ่งมั่นที่จะชนะ "โอ๊ย" ฉันร้องเสียงแหลมด้วยความเจ็บเมื่อเจสันคว้าข้อศอกฉันโดยไม่ได้ตั้งใจ
"ขอโทษนะ ลูน่า เธอเลือดออก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกังวลขณะจ้องมองรอยแผลที่ข้อศอกฉัน
"อะไรนะ?" ฉันได้ยินเสียงโกรธ และก่อนที่จะรู้ตัว ฉันก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนขณะที่เขาจ้องมองแผลของฉันด้วยสายตาโกรธจัด
"ขอดูหน่อย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธขณะที่ฉันพยายามดึงมือออกจากเขา ฉันยังคงปฏิเสธและหันหลังเดินหนีจากเขา
"พระเจ้า ความดื้อของเธอนี่ ฉันควรทำยังไงกับเธอดี?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ ทำให้ฉันกลอกตาใส่คำพูดของเขา ฉันไม่ได้บอกให้เขาเป็นห่วงฉันนี่ ฉันคิดขณะเดินหนีจากเขา มองดูแผลของตัวเอง แต่เสียงร้องเบาๆ หลุดจากปากฉันเมื่อถูกยกขึ้นจากพื้นและถูกอุ้มเข้าบ้านในอ้อมแขนของเขา ฉันมองผู้ชมที่มองเราอยู่เหนือไหล่เขา เควินยิ้มเยาะใส่ฉันและขยิบตา ทำให้แก้มฉันแดงก่ำ ฉันเบือนสายตาจากเขาไปที่คนที่กำลังอุ้มฉัน ฉันจ้องเขาอย่างโกรธ แต่เขาไม่แม้แต่จะมองฉันและเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าเรียบเฉย ฉันพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา แต่เขากระชับฉันแน่นขึ้นขณะที่เราเข้าบ้าน สายลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศสัมผัสผิวที่ชื้นเล็กน้อยจากเหงื่อของฉัน ทำให้ฉันสั่นเมื่อสัมผัสกับความเย็น
"เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?" ป้าถามด้วยน้ำเสียงกังวลเมื่อเห็นเขาอุ้มฉันเข้ามา
"เธอบาดเจ็บที่ข้อศอกและหัวเข่าตอนเล่น ไม่ต้องห่วง ผมจะพันแผลให้เธอเอง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจขณะที่เดินขึ้นบันได ยังคงใบหน้าเรียบเฉย ทำให้ตาฉันเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาพาฉันเข้าห้องของเขา เขาล็อคประตู ทำให้หัวใจฉันเต้นเร็ว แต่ฉันยังคงเงียบ เขาให้ฉันนั่งบนเตียงของเขาขณะที่ฉันจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของเขาด้วยสายตาโกรธ ฉันพยายามลุกขึ้นและเดินออกจากห้องของเขา แต่เขาโอบแขนที่แข็งแรงรอบเอวฉันและทำให้ฉันนั่งกลับลงบนเตียงของเขา ฉันครางด้วยความรำคาญ ตามด้วยเสียงสูดปากเบาๆ ด้วยความเจ็บ ฉันคิดว่าฉันมีรอยฟกช้ำที่ผิวใต้ซี่โครงด้วย
"อยู่นิ่งๆ ถ้าเธอไม่อยากทำให้ฉันโกรธ" เขาเตือนฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ฉันกลืนน้ำลายด้วยความกลัวขณะที่ตาของฉันยังคงล็อคกับดวงตาสีอำพันของเขา ฉันหันหน้าหนี เพราะทนสายตาของเขาไม่ไหว เขาเดินไปที่ห้องน้ำและกลับมาพร้อมกับชุดปฐมพยาบาล ฉันหันหน้าหนีจากเขาอีกครั้งเมื่อดวงตาสีอำพันของเขาเลื่อนไปที่ผิวเปลือยเปล่าที่ฟกช้ำของฉัน เขายังคงเดินไม่ใส่เสื้อขณะที่หยิบของสองสามอย่าง เขาคุกเข่าตรงหน้าฉันและเริ่มรักษาแผลของฉัน เขารักษาหัวเข่าของฉันก่อนโดยเช็ดโคลนด้วยผ้าเปียก แผลค่อนข้างแย่ และฉันกัดริมฝีปากล่างเมื่อแม้แต่น้ำก็ทำให้แสบ ยาทำให้แสบยิ่งขึ้นจนฉันต้องกำผ้าปูที่นอน
เขาสังเกตปฏิกิริยาของฉันด้วยสายตาโกรธ ยังคงมองฉันอยู่ เขาทายาต่อไปพลางเป่าแผลเบาๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ความรู้สึกแสบเริ่มลดลง และฉันเริ่มรู้สึกซ่าในร่างกาย เขาทำแบบเดียวกันกับข้อศอกของฉัน ฉันสั่นเทิ้มภายใต้สัมผัสของเขาและอากาศเย็นในห้อง ความรู้สึกที่ฉันรู้สึกจากการสัมผัสเพียงเล็กน้อยของนิ้วเขาเป็นอะไรที่แตกต่าง มันรู้สึกเหมือนมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นในท้องของฉัน เขารักษาแผลของฉันเสร็จแล้ว ฉันจึงพยายามดึงมือออกจากการจับของเขา แต่แทนที่จะปล่อย เขากลับกดฝ่ามือที่เปิดของฉันแนบกับริมฝีปากของเขา ทำให้ความรู้สึกสั่นวาบแล่นลงตามกระดูกสันหลังเมื่อริมฝีปากชื้นของเขาสัมผัสผิวของฉัน ลมหายใจของฉันสะดุดเมื่อเขาทำแบบนั้น ฉันทนความรู้สึกนี้ไม่ไหว จึงพยายามลุกขึ้น แต่เขาทำให้ฉันนั่งลงอีกครั้ง ตอนนี้เขาต้องการอะไรจากฉันกัน?
"รอยฟกช้ำ ต้องรักษาด้วย" เขาพูดด้วยเสียงต่ำแต่แหบพร่า ราวกับได้ยินความคิดของฉัน เขาลูบนิ้วโป้งบนผิวที่ฟกช้ำใต้หน้าอกบนซี่โครงของฉัน ทำให้ฉันงอนิ้วบนผ้าปูที่นอนอีกครั้ง
"ถ้าเธอไม่ดื้อถอดเสื้อยืดของฉันออก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธขณะที่นิ้วโป้งของเขาลูบรอยฟกช้ำสีแดงน้ำเงินเบาๆ ขณะที่เขาขยับใบหน้าเข้าใกล้มัน ขนลุกซู่บนผิวของฉันเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นของเขาที่จั๊กจี้ผิว ทำให้ฉันหลับตาและเม้มริมฝีปากเป็นเส้นบาง เขาเป่าลมอุ่นออกจากปากขณะที่ดวงตาสีอำพันของเขาสังเกตการต่อต้านของฉัน แต่สิ่งที่เขาทำต่อไปทำให้ฉันหยุดหายใจ ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงออกมาจากอก พระเจ้า ริมฝีปากของเขาสัมผัสผิวของฉัน ทำให้ร่างกายของฉันร้อนราวกับเป็นไข้อีกครั้ง ริมฝีปากชื้นของเขากดจูบเบาๆ เล็กๆ บนผิวที่ฟกช้ำของฉันราวกับกำลังรักษามัน รอยจูบเล็กๆ จากริมฝีปากของเขากำลังทำอะไรบางอย่างกับจิตใจอันบริสุทธิ์ของฉัน และสิ่งต่อไปที่ฉันรู้คือ เขาทำลายการประท้วงของฉันที่ไม่ยอมพูดกับเขา เมื่อฉันครางชื่อเขาอย่างขาดใจ ทำให้เขายิ้มเยาะบนผิวของฉัน
"อาเซล"