บทที่ 8
"จากนี้ไป ฉันจะดื้อกว่าเธอสิบเท่า"
เขาพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะแล้วเดินจากไป ขณะที่ฉันจ้องเขาเขม็งเพราะบังคับให้ฉันใส่เสื้อยืดของเขา ฉันอยากถอดมันออกตอนนี้ แต่ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว ด้วยรอยยิ้มมุมปาก ฉันเดินกลับไปที่สนาม อลิชาจ้องฉันตาหรี่เมื่อเห็นฉันใส่เสื้อยืดของแฟนเธอ ฉันเดินไปหาเจสันที่ยืนคุยกับเควินอยู่ เขายืนอยู่ตรงนั้นไม่ใส่เสื้อด้วย
"เริ่มเกมกันเถอะ" ฉันพูดพลางมองเควินที่มองฉันแล้วก็มองเสื้อที่ฉันใส่ด้วยคิ้วที่เลิกขึ้น เขาพยักหน้า และเราก็เข้าประจำตำแหน่ง อลิชาเป่านกหวีด และก่อนที่เควินจะเอาลูกบอลได้ ฉันก็แย่งมันไปจากใต้จมูกเขาด้วยความเร็วดั่งสายฟ้า ทำให้เขาสบถ อลิชากำลังเชียร์พวกเขา ทำให้ฉันกลอกตา ตอนนี้ฉันมุ่งมั่นมากขึ้นที่จะไม่ให้พวกเขาชนะ ฉันยิ้มเยาะขณะเริ่มไปทางประตู และเควินก็ไล่ตามฉัน เขากำลังจะแย่งลูกเมื่อฉันส่งมันให้เจสัน เขาเริ่มไล่เจสันขณะที่ฉันตามไปด้วย พวกเราทั้งคู่พยายามไม่ให้พี่น้องคู่นั้นเอาลูกไป และฉันก็เตะลูกทำประตูได้ เจสันกับฉันเฮลั่นด้วยความดีใจและไฮไฟว์กัน ประตูแรกของฉัน ฉันยิ้มเยาะมองพวกเขา
"ฉันจะไม่ปล่อยให้นายทำประตูได้แม้แต่ครั้งเดียว" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายพร้อมยิ้มเยาะใส่เควินและน้องชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เขาเอียงหน้ามาสบตาฉันด้วยดวงตาสีอำพัน และทันใดนั้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนริมฝีปากของเขา ทำให้รอยยิ้มของฉันจางลง แต่ฉันไม่ยอมให้มันผ่านไป สีหน้าของเขาทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี แต่ฉันเพิกเฉยเพื่อมุ่งความสนใจไปที่เกม
เราเริ่มอีกครั้ง และฉันก็เตะลูกอีกก่อนที่เควินจะทำได้ ฉันกำลังจะส่งลูกเมื่อลูกถูกแย่งไปจากฉันด้วยความเร็วเท่ากัน ทำให้ฉันอุทานด้วยความประหลาดใจ เขาส่งยิ้มเยาะให้ฉันพร้อมกับโบกมือลา เขาเอาลูกไปจากฉัน และก่อนที่ฉันจะรู้ตัว เขาก็เตะลูกทำประตูได้ ตาฉันเบิกกว้างเพราะประตูยังอยู่ไกลจากจุดที่เขาเตะมาก เควินกระโดดราวกับว่าเขาเป็นคนทำประตูได้ ดวงตาสีอำพันมองมาที่ฉันพร้อมรอยยิ้มเดิมบนใบหน้าขณะที่เขาเดินมาหาฉัน เหงื่อไหลบนร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่า ทำให้ปากฉันแห้งผาก เหงื่อบนร่างกายทำให้ผิวของเขาดูเป็นสีทองภายใต้แสงแดด ตาฉันยังคงจับจ้องเขา เขาเดินมาหาฉันพร้อมรอยยิ้มเดิม
"อีกไกลนะเด็กน้อย" เขาพูดพลางยีผมฉันและเดินผ่านไป ฉันกัดฟันแน่นเมื่อเขาเรียกฉันว่าเด็กน้อย นั่นคือสิ่งที่เขาคิดเกี่ยวกับฉัน ฉันยังเป็นเด็กในสายตาเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขามีแฟน คำพูดของเขาจุดไฟในตัวฉัน
"ฉันจะแสดงให้เขาเห็นว่าฉันไม่ใช่เด็ก" ฉันพูดด้วยเสียงโกรธพลางกำมือแน่น
"ลูน่ามาสิ" ฉันได้ยินเจสันเรียกชื่อฉัน และนั่นเป็นตอนที่ฉันตระหนักว่ายังคงยืนอยู่ที่เดิมตั้งแต่ที่เขาแย่งลูกไปจากฉัน เราเริ่มอีกครั้ง และตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมรอยยิ้มเดิม ทำให้ฉันจ้องเขาเขม็ง
"สู้ๆ กัปตัน" อลิชาพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ ทำให้ฉันมองเขาขณะที่รอยยิ้มของเขากว้างขึ้น เขาเป็นกัปตันของมหาวิทยาลัยสินะ และเขาใช้ประสบการณ์ของเขาต่อสู้กับฉัน ถ้าเขาเป็นกัปตันทีมมหาวิทยาลัย ฉันก็เป็นกัปตันทีมโรงเรียน ฉันยังคงจ้องเขาด้วยความเข้มข้นเดียวกันที่ลุกโชนในดวงตา อลิชาเป่านกหวีดอีกครั้ง และคราวนี้ฉันจับตาดูลูกที่ฉันกำลังจะเอา แต่เขาก็แย่งมันไปด้วยความเร็วเท่าเดิม ทำให้ฉันตะโกนด้วยความรำคาญ ฉันวิ่งตามเขาและเตะลูกตอนที่เขากำลังจะส่งให้เควิน
"ลูน่า ทางนี้" เจสันตะโกนขณะที่ยืนอยู่หน้าประตู ฉันสามารถรักษาลูกฟุตบอลให้พ้นจากมือเขาได้สำเร็จ
"รับไว้!" ฉันตะโกนใส่เจสันพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า แต่ก่อนที่ลูกบอลจะไปถึงเขาด้วยซ้ำ เขาก็เตะลูกบอลเข้าประตูไปแล้ว
"เย้!" เควินหอนด้วยความยินดีกับชัยชนะในประตูที่สองของพี่ชายเขา ขณะที่ฉันยืนงงอยู่ตรงนั้น ฉันหายใจหอบ จ้องมองลูกบอล เหงื่อหยดลงมาจากใบหน้า การเตะทุกครั้งของเขาแรงมากจนทุกครั้งที่ลูกบอลเข้าประตู มันทำให้ฉันหงุดหงิดขึ้นไปอีกระดับ เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ฉันพร้อมกับขยิบตา และฉันก็มองเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม หน้าอกฉันพองขึ้นลง พ่ายแพ้ในฟุตบอลไม่มีทาง เจสันวิ่งมาหาฉัน
"เราควรทำยังไงดี? พวกเขาทำประตูได้สองลูกแล้ว" เขาถามพลางเช็ดเหงื่อจากหน้าผากด้วยนิ้วโป้ง
"เราแค่ต้องโฟกัสที่เพื่อนนายเท่านั้น เควินไม่มีประโยชน์หรอก จับตาดูเขาไว้ ส่วนที่เหลือฉันจัดการเอง" ฉันประกาศพลางจ้องไปข้างหลังเขา ที่ซึ่งอลิชากำลังพยายามเช็ดเหงื่อให้เขา และมันทำให้ฉันโกรธยิ่งกว่าสองประตูที่เขาทำไปเสียอีก
"โอเค ฉันจะติดตามเขาอย่างใกล้ชิด" เขาพูดพลางพยักหน้าเข้าใจ
"พักดื่มน้ำ!" ฉันได้ยินป้าประกาศขณะที่ฉันกับเจสันกำลังหารือกลยุทธ์
"มาคุยกันต่อหลังพัก" ฉันบอก เพราะคอฉันแห้งผากเหมือนทะเลทราย เขาพยักหน้าและเดินตามฉันไป
"ขอบคุณค่ะ หิวน้ำมากเลย" ฉันพูดกับป้าขณะรับแก้วน้ำเย็นจากเธอ
"ยินดีจ้ะ ป้าเอาขนมมาด้วย ทานให้อร่อยนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงพอใจขณะเดินกลับเข้าบ้านไป
"เหนื่อยแล้วเหรอ แค่ยิงได้ประตูเดียว" เควินเย้ยพลางส่งยิ้มเยาะให้ฉัน
"อย่างน้อยฉันก็ยิงได้หนึ่งประตู ไม่ใช่แค่วิ่งตามคนอื่นไปมา" ฉันเย้ยกลับพลางกลอกตาใส่เขา ทำให้เจสันหัวเราะกับคำโต้กลับของฉัน
"อืม ยังไงก็ตาม พวกเรากำลังชนะอยู่นะ" เขาพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเดิมบนใบหน้า
"เกมยังไม่จบนะ" ฉันพูดด้วยรอยยิ้มตึงๆ พลางเทน้ำเย็นที่เหลือในแก้วราดบนใบหน้าและเดินออกไปจากตรงนั้น ฉันไปนอนลงบนหญ้าเพื่อผ่อนคลายสักหน่อยจนกว่าจะหมดเวลาพัก ฉันมองท้องฟ้าอยู่ตอนที่รู้สึกว่ามีคนมานอนข้างๆ และก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเพื่อนสนิทสุดน่ารำคาญของฉัน
"แฟนหวงของเธอเริ่มอ้างสิทธิ์แล้วเหรอ ทั้งที่ยังไม่ถึงวันเกิดอายุสิบแปดของเธอเลย เขาให้เธอใส่เสื้อยืดของเขาด้วย" เควินพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนขณะที่นอนอยู่ข้างๆ ฉัน มองท้องฟ้าสีฟ้า
"เขาไม่ใช่แฟนฉัน ไม่เคยเป็นด้วย" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด คำพูดของฉันทำให้เขามองฉันด้วยตาที่ขมวดคิ้ว
"ทำไมเปลี่ยนใจกะทันหัน?" เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
"หนึ่ง เพราะพี่ชายนายไม่จำคำสัญญาของเขา และสอง เพราะเขามีแฟนแล้ว" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดขณะที่ยังคงมองท้องฟ้า
"แฟน? ใครเหรอ?" เขาถามด้วยสายตางุนงง คราวนี้ฉันเบนสายตาจากท้องฟ้าสีฟ้าและมองที่เขา
"อลิชา" ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้า เขาเงียบลงขณะที่เลื่อนสายตาจากใบหน้าฉันไปที่พี่ชายของเขากับแฟนสาว ที่กำลังยืนอยู่กับเจสันกำลังเคี้ยวแซนด์วิชที่อลิชาป้อนให้เขา ความรู้สึกแสบร้อนในอกฉันไม่เคยลดลงเลยแม้แต่วินาทีเดียว
"ถึงเวลาเริ่มเกมอีกครั้งแล้ว" ฉันประกาศด้วยน้ำเสียงมั่นใจขณะที่ลุกขึ้นและถอดเสื้อยืดของเขาออก เขาบังคับให้ฉันใส่มันและโยนมันลงบนพื้น เควินยิ้มเยาะมองฉัน สายตาของเขาเห็นการกระทำของฉันทันทีขณะที่จ้องมาที่ฉันด้วยกรามที่กัดแน่น
"เริ่มเกมกันเถอะ"