บทที่ 7
"แฟนนายซื้อช็อกโกแลตมาให้นายนะ"
พูดแล้วฉันก็เดินออกจากห้องเขา ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ร้องไห้เพื่อเขาอีก ฉันจะไม่ร้องไห้เพื่อเขา ทำไมฉันต้องร้องไห้ในเมื่อเขาจำสาเหตุไม่ได้ด้วยซ้ำ? มันยากแต่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลืมวันนั้นให้เป็นเพียงความผิดพลาดเด็กๆ ฝังมันลึกในใจและไม่เอาออกมาอีก ถ้าฉันยังยึดติดต่อไปมันจะทำให้ฉันเจ็บปวดในที่สุด เขาไม่เคยสนใจฉันเลย มีแค่ฉันคนโง่ที่ฝันเพ้อเจ้อโดยไม่มีพื้นฐานอะไรเลย ฉันเดินกลับไปที่ห้องของเควินและพบว่าเขานอนแผ่อยู่บนเตียงเหมือนสลอธขี้เกียจตัวหนึ่ง
"เกิดอะไรขึ้นกับหน้าเธอเนี่ย" เขาถามขณะที่ฉันเดินไปที่เตียง
"ไม่มีอะไร ขยับไปหน่อย" ฉันบอกเพราะอยากนอนข้างๆ เขา เขาขยับตัวอย่างขี้เกียจ ทำให้ผ้าปูที่นอนยับย่นขณะที่เขาขยับเพื่อเปิดพื้นที่ให้ฉัน ฉันหน้าบึ้งกับการกระทำของเขาแต่ไม่พูดอะไรและนอนลงข้างๆ ถ้าฉันอยู่ที่หอและทำแบบนี้ แม่ชีใหญ่คงจะสั่งให้เขาจัดเตียงให้ทุกคนเป็นการลงโทษไปแล้ว
จู่ๆ ฉันก็รู้สึกอ่อนแรงเหมือนตอนที่เป็นไข้ ถึงแม้ฉันจะพยายามลบภาพอลิชาที่เดินออกมาจากห้องน้ำของเขาออกจากสมองแต่ก็ทำไม่ได้ ฉันพยายามไม่คิดถึงมันมากแต่หัวใจฉันยังคงเกาะเกี่ยวอยู่กับเส้นบางๆ ของความรู้สึกที่ไม่ต้องการซึ่งฉันเรียกว่าความรัก ฉันหลับตาและพยายามลบทุกอย่างออกไป และขณะที่กำลังทำแบบนั้น ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่ ฉันตื่นขึ้นมาเพราะร่างกายถูกเขย่าอย่างแรงทำให้ฉันลืมตา
"ตื่นได้แล้ว คนขี้หลับ ลงไปข้างล่างกัน" เควินพูดพร้อมกับมองฉันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"กี่โมงแล้วอะ" ฉันถามพลางหาวหวอด
"เธอหลับไปสองชั่วโมงแล้ว ใกล้เวลาอาหารกลางวันแล้ว แม่ถามหาเธอให้ลงไปข้างล่าง" เขาพูดพลางเดินไปที่ประตูขณะที่ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง ตาฉันยังหนักอึ้งจากการนอน ฉันเข้าห้องน้ำและล้างหน้าหลังจากนั้นก็เดินลงไปกินอาหารกลางวัน ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว ขณะที่ฉันเดินลงบันได สายตาของเขาก็มองมาที่ฉัน ฉันเดินลงมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม อลิชานั่งอยู่ข้างเขา ใกล้ชิดเขามาก เธอมีสิทธิ์นั่นแหละ ในเมื่อเธอเป็นแฟนเขา เสียงในใจฉันพูด ทำให้ใบหน้าฉันเคร่งเครียดยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าแฟน สายตาของเขาตามฉันจนกระทั่งฉันไปถึงที่นั่ง
"พวกเรารอหนูอยู่" ป้าพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อเห็นฉัน
"วันนี้คุณยายทำพายที่หนูชอบด้วยนะ" คุณยายพูด ทำให้ตาฉันเป็นประกายด้วยความสุข
"พายฝีมือคุณยายเหรอคะ ขอบคุณนะคะคุณยาย" ฉันพูดอย่างมีความสุขพลางลุกจากที่นั่งและเดินไปกอดท่าน ฉันโอบแขนรอบตัวท่านขณะที่ท่านลูบแขนฉันที่โอบรอบตัวท่าน คุณยายไม่ได้เข้าครัวเพราะอายุมากแล้ว แต่วันนี้ท่านเข้าไปทำพายให้ฉัน
"หนูรักคุณยาย" ฉันพูดพลางกอดท่านแน่น
"คุณยายก็รักหนูจ้ะที่รัก" คุณยายพูดอย่างเอ็นดู
"คุณยายครับ ยายรักแต่ลูน่าเหรอ ทำไมไม่เคยทำพายให้ผมบ้างล่ะ" เควินทำตัวเหมือนเด็กๆ เขามองฉันเหมือนเด็กห้าขวบที่กำลังโกรธ ฉันแลบลิ้นใส่เขา ทำให้ทุกคนหัวเราะ ฉันปล่อยคุณยายและกลับไปนั่งที่เดิม
"ใช่ครับคุณยาย มันไม่ยุติธรรมเลย ยายไม่เคยอบพายให้ผมเลย ทำไมครับ" เขาถามคุณยายพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าขณะที่มองมาที่ฉัน
"ก็หนูน่ะมีค่ากับยายนี่ ยายมีหลานชายสองคน แต่มีหลานสาวแค่คนเดียว" คุณยายอธิบาย ทำให้ฉันยิ้มกว้างใส่เควินมากขึ้น เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขาเป็นคนขี้อิจฉามาตลอด อลิชาจ้องมองฉันตลอดเวลาด้วยแววตาบางอย่าง แต่ฉันไม่สนใจเธอ
"ลูน่า หนูวางแผนอะไรไว้สำหรับวันเกิดบ้างจ๊ะ? อีกแค่สองวันเท่านั้นนะ" ป้าถามฉันตอนที่ฉันกำลังจะเอาอาหารเข้าปาก คำพูดของเธอทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำแย่ๆ ที่ฉันพยายามฝังกลบ ฉันวางแผนไว้หลายอย่าง แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว เพราะทุกอย่างไร้ความหมาย ฉันรู้สึกถึงดวงตาสีอำพันของเขาที่มองมา ทำให้ฉันกำช้อนแน่นขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เธอ
"ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันแค่อยากฉลองกับพวกเธอ" ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า
"แต่เธอมีธีมอะไรในใจบ้างไหม" เธอถามเพราะอยากจะวางแผนงานให้ฉัน
"ฉันไม่มีอะไรในใจเลย ป้าจัดยังไงก็ได้" ฉันพูดเสียงเบา ป้าหันไปมองคุณยายเพื่อขอความช่วยเหลือเพราะฉันปฏิเสธที่จะพูดถึงวันเกิดของตัวเอง ถ้ามีใครถามฉันเมื่อเดือนที่แล้วว่าอยากฉลองวันเกิดครบ 18 ปียังไง ฉันคงพูดเป็นชั่วโมงๆ ทำให้พวกเขาต้องจดรายการความต้องการมากมายเกี่ยวกับการจัดงานวันเกิดของฉัน แต่ตอนนี้ในหัวฉันว่างเปล่าไปหมด
"ลูน่า ทำไมหนูไม่ไปนั่งคุยกับป้าหลังจากนี้ แล้วบอกเขาว่าหนูอยากฉลองวันเกิดยังไง วันเกิด 18 ปีมันมีแค่ครั้งเดียวในชีวิตนะ" คุณยายพูดอย่างมีเหตุผล ทำให้ฉันพยักหน้าตอบรับ มันทำให้ป้ายิ้มออกมาได้ ฉันคิดถึงคำพูดของคุณยาย แรกๆ ฉันไม่อยากฉลองเลยด้วยซ้ำ แต่วันเกิดของฉันมีแค่ปีละครั้ง ฉันไม่ควรปล่อยให้อารมณ์มาทำลายความสุขของตัวเอง
"ไปเล่นฟุตบอลกันหลังอาหารกลางวันกันไหม" เควินพูดขึ้นตอนที่พวกเรากินอาหารเกือบหมดแล้ว
"เออ ไปกันเถอะ" ฉันตอบเพราะฉันพร้อมจะเล่นตลอดเวลา ฉันเล่นได้แม้กระทั่งตอนหลับ มันเหมือนความหลงใหลที่ฉันยึดถือมาตั้งแต่เด็ก
"ฉันขอร่วมด้วยได้ไหม" เจสันถามพลางมองมาที่ฉัน
"ฉันจะเข้าร่วมด้วย" เขาพูดขณะที่ดวงตาสีอำพันของเขาจ้องมองมาที่ฉัน
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยิ่งมากยิ่งสนุก" ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มที่ฝืนออกมาขณะมองเจสัน
"ฉันจะเชียร์พวกเธอเอง" อลิชาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นราวกับพวกเรากำลังจะไปแข่งในทัวร์นาเมนต์ ฉันไม่มีอะไรจะเปลี่ยน เลยยืมกางเกงฟุตบอลของเควิน และขอบคุณพระเจ้าที่ฉันใส่สปอร์ตบราอยู่ข้างใน ฉันเลยตัดสินใจเล่นในชุดนั้น ฉันเดินไปที่สนามกว้างที่มีประตูฟุตบอลตั้งอยู่ เมื่อฉันเดินเข้าไปหาพวกเขา สายตาของเขาก็มองมาที่ฉัน ดวงตาเขาเบิกกว้างและกรามเขากระตุก ดวงตาสีอำพันของเขาจ้องมองฉันเหมือนไฟแต่ฉันเพิกเฉย
"ลูน่า เธอมีหน้าอกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" เควินถามพร้อมรอยยิ้มซุกซน ทำให้ฉันกลอกตาใส่เขา ฉันมักจะใส่เสื้อผ้าที่ใหญ่กว่าตัวเสมอเพื่อซ่อนส่วนโค้งเว้าของร่างกาย
"ตอนที่นายพยายามจะโตน่ะสิ" ฉันล้อเขา แต่ไอ้คนไร้ยางอายนั่นหัวเราะ ทำให้ฉันหัวเราะไปกับมันด้วย มันไม่มีทางเลิกทำตัวเด็กๆ แน่ๆ สรุปว่าเจสันกับฉันอยู่ทีมเดียวกัน ส่วนพี่น้องอีกสองคนอยู่อีกทีม เจสันกับฉันกำลังปรึกษาแผนกัน พวกเรากำลังคุยกันในขณะที่พี่น้องทั้งสองก็ทำแบบเดียวกัน ฉันยังรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มองมา
"เป้าหมายหลักของเราคือไม่ให้พวกเขาได้บอล" เจสันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขณะวางมือบนไหล่ฉัน ฉันพยักหน้าและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เมื่อจู่ๆ มือฉันก็ถูกคว้าด้วยการจับที่แน่นหนา และฉันถูกลากออกไปจากเจสัน เขายังคงมองพวกเราด้วยสายตางุนงงจนกระทั่งพวกเราหายไปจากสายตาเขา เขาลากฉันไปที่ผนังบ้านอีกด้านหนึ่ง ฉันจ้องเขาด้วยความโกรธเพราะการกระทำกะทันหันของเขา ฉันกระชากมือออกจากการจับที่แน่นหนาของเขา
"ใส่นี่" เขาพูดพลางถอดเสื้อยืดของเขาออกและยื่นมาตรงหน้าฉัน เผยให้เห็นกล้ามท้องที่กำยำของเขา ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่และหันหน้าหนี ปฏิเสธข้อเสนอของเขา
"ลูน่า ใส่มันซะ ตอนที่ฉันยังขอดีๆ อยู่" เขาพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ทำให้ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับฉันมาก่อน
"โอเค ถ้าเธอจะดื้อก็ตามใจ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเดิม ทำให้ฉันมองเขาด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน สิ่งที่ฉันรู้ต่อมาคือเขาทำให้ฉันใส่เสื้อยืดของเขาด้วยมือของเขาเอง ฉันจ้องเขาด้วยความโกรธขณะที่เขาบังคับให้ฉันใส่มันทั้งๆ ที่ฉันคัดค้าน แฟนของเขาก็ใส่แค่สปอร์ตบรากับกางเกงขาสั้นเหมือนกัน และเธอยังไม่ได้เล่นด้วยซ้ำ แล้วทำไมเขาพยายามปกปิดฉันมากกว่าแฟนของเขาล่ะ? รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเขาราวกับชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ เขายกมือขึ้น โอบใบหน้าฉันด้วยมือใหญ่ของเขา และขู่ฉัน ทำให้เกิดความรู้สึกวูบวาบไปทั่วร่างกายของฉัน
"ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะดื้อกว่าเธอสิบเท่า"