บทที่ 6
ฉันเข้าใจผิดไปเองว่าคำพูดเหล่านั้นคือคำสัญญา ช่างโง่เง่าอะไรเช่นนี้
ฉันไม่รู้ว่าเผลอหลับไปทั้งน้ำตาตั้งแต่เมื่อไหร่ พ่อปลุกให้ไปกินข้าวเย็น แต่ฉันปฏิเสธเพราะไม่อยากอาหารเลย พ่อยังคงป้อนข้าวให้ฉันทั้งๆ ที่ตาฉันยังบวมเป่งและปิดสนิท พ่อวัดไข้ฉันอีกครั้งแล้วพบว่าไข้สูงขึ้น ท่านให้ยากินแล้วพาฉันเข้านอน
“ถ้าต้องการอะไรก็เรียกพ่อนะ” พ่อพูดพร้อมกับจูบหน้าผากฉัน ฉันพยักหน้ารับแล้วหลับตาลง พอเช้าไข้ฉันก็ยิ่งสูงขึ้นไปอีก พ่อเป็นห่วงมากจนต้องลางาน
“พ่อคะ หนูไม่เป็นไรแล้ว พ่อไปทำงานเถอะค่ะ” ฉันพูดเป็นครั้งที่สิบขณะที่พ่อกำลังเปลี่ยนผ้าชุบน้ำเย็นผืนใหม่บนหน้าผากให้
“พ่อไม่ไปไหนทั้งนั้นในเมื่อลูกกำลังตัวร้อนเป็นไฟอยู่แบบนี้” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำเอาฉันต้องหุบปากทันที
“อยากกินผลไม้หน่อยไหม” พ่อถาม เพราะเห็นว่าฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า
“ไม่ค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธเพราะไม่รู้สึกอยากอาหารเลย แค่ได้ยินชื่ออาหารก็รู้สึกคลื่นไส้จะอาเจียนแล้ว
“เดี๋ยวพ่อไปเปลี่ยนน้ำให้เย็นกว่านี้ก่อนนะ แป๊บเดียวเดี๋ยวมา” พ่อพูดแล้วลุกขึ้นหยิบชามไปด้วย ฉันหลับตาพยายามจะนอน แต่เรื่องเมื่อวานก็วนเวียนอยู่ในหัวอีกครั้ง ทำให้น้ำตาคลอหน่วยตาที่บวมเป่งอยู่แล้ว ฉันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้าน
“มาแล้วคร้าบ” พ่อตะโกนตอบ ฉันคิดว่าน่าจะมาจากในครัว คงมีใครมา ฉันหลับตาลงอีกครั้ง พยายามทำใจให้ว่างขณะที่พ่อเดินไปเปิดประตู ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาในบ้าน
“แล้วน้องอยู่ไหนล่ะ” ฉันได้ยินเสียงคุณย่าถามพ่อด้วยความเป็นห่วงขณะยืนอยู่ที่เชิงบันได ท่านมาเยี่ยมฉันแน่ๆ พ่อคงเล่าเรื่องที่ฉันป่วยให้ฟังแล้ว ประตูห้องฉันเปิดออก และรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าเมื่อเห็นคุณย่า
“คุณย่าคะ” ฉันพูดอย่างดีใจเมื่อท่านเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าเมื่อเห็นฉัน แต่รอยยิ้มของฉันก็จางหายไปเมื่อเห็นคนที่เดินตามหลังท่านเข้ามา เขามาทำอะไรที่นี่
“หลานย่าเป็นอะไรไป” ท่านพูดพลางนั่งลงตรงหน้าฉันบนเก้าอี้ที่พ่อเพิ่งนั่งเมื่อครู่นี้
“เป็นไข้ค่ะ” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ ดวงตาสีอำพันของเขาจับจ้องมาที่ฉันขณะที่เขายืนพิงกำแพงอยู่ตรงนั้น
“กินยาหรือยังล่ะเรา” ท่านถามพลางใช้หลังมืออังหน้าผากฉัน
“ต้องให้แกกินอะไรก่อนถึงจะกินยาได้ แต่นี่แกไม่ยอมแม้แต่จะดื่มน้ำเลยครับ” พ่อพูดด้วยความเป็นห่วงขณะเดินเข้ามาพร้อมชามน้ำเย็น ท่านนั่งลงข้างๆ ฉันแล้วเปลี่ยนผ้าบนหน้าผากให้
“เดี๋ยวหลานก็กินซุปที่ป้าเขาฝากมาให้เองแหละ” คุณย่าพูดพลางรับกระติกน้ำร้อนมาจากมือเขา
“ไม่เอาค่ะ หนูไม่อยากกิน” ฉันพูดด้วยสีหน้าขมขื่น
“กินสักหน่อยนะลูก จะได้กินยาได้” คุณย่าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำให้ฉันต้องยอม ท่านรู้ว่าฉันจะไม่ปฏิเสธท่าน ฉันพยักหน้าเบาๆ ขณะที่พ่อเดินไปหยิบถ้วยกับช้อน เขาคนนั้นเดินมานั่งข้างๆ ฉัน แล้วหยิบผ้าบนหน้าผากไปเปลี่ยนผืนใหม่ให้ ฉันไม่ได้มองไปทางเขาเลย พอพ่อกลับมาพร้อมถ้วยกับช้อน ฉันก็พยายามจะลุกนั่งบนเตียงด้วยร่างกายที่อ่อนแอ พ่อรีบเข้ามาช่วยประคองฉันทันทีก่อนที่ฉันจะได้ทันยกตัวเสียอีก พ่อตักซุปออกจากกระติกใส่ถ้วยแล้ววางไว้ตรงหน้าฉัน
“เดี๋ยวผมป้อนน้องเองครับ” เขาพูดกับพ่อขณะที่พ่อกำลังจะป้อนฉัน ฉันไม่อยากกินจากมือเขาเลย แต่ก็ปฏิเสธเขาต่อหน้าทุกคนไม่ได้ และเขากำลังฉวยโอกาสนี้อยู่
“เดี๋ยวพ่อไปเอายามาให้” พ่อพูดแล้วเดินออกจากห้องไป เขาตักซุปป้อนมาถึงปากฉัน ฉันจิบไปนิดหน่อยโดยไม่มองหน้าเขา
“คุณย่าคะ ทำไมคุณป้าไม่มาเยี่ยมหนูด้วยล่ะคะ” ฉันถามขณะที่เขายังคงป้อนซุปให้ฉันอยู่
“พอดีวันนี้มีแขกมาที่บ้าน ป้าเขาเลยต้องอยู่ต้อนรับแขกน่ะ” คุณย่าพูดพร้อมรอยยิ้มขณะที่ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ซุปอร่อยดี แต่ฉันดื่มต่อไม่ไหวแล้ว
“หนูทานต่อไม่ไหวแล้วค่ะ” ฉันพูดพลางปฏิเสธที่จะดื่มเพิ่ม
“นี่ยังไม่ถึงครึ่งเลยนะ ท้องว่างๆ จะกินยาได้ยังไง ดื่มให้หมดก่อนที่มันจะเย็นเสียสิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่ทำให้ฉันต้องยอมทำตามเสมอแม้ว่าจะไม่อยากเลยก็ตาม
“ใช่จ้ะ เขาพูดถูกแล้ว ดื่มให้หมดนะ” คุณย่าพูดพลางมองมาที่เราสองคนด้วยรอยยิ้ม หลายครั้งที่ฉันพยายามปฏิเสธ แต่เขาก็ป้อนฉันจนหมดถ้วยอยู่ดี
"เอ้านี่" พ่อพูดพร้อมกับยื่นยาให้ฉัน แต่ก่อนที่ฉันจะรับมัน เขาก็หยิบมันไปจากมือพ่อแล้วนำมาจ่อที่ริมฝีปากฉัน เขาป้อนมันเข้าปากฉันขณะที่นิ้วของเขาสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากล่างของฉัน ฉันเบือนหน้าหนีแล้วดื่มน้ำที่เขายื่นมาให้จรดริมฝีปาก
"เอาล่ะลูก พักผ่อนนะ เดี๋ยวย่ามาดูใหม่" คุณย่าพูดขณะที่เขากำลังช่วยจัดหมอนให้ฉันนอนสบายขึ้น ฉันส่งยิ้มบางๆ ให้ท่านแล้วหลับตาลง ไม่อยากเห็นหน้าเขา ตอนที่พ่อกำลังช่วยพยุงคุณย่าเดินออกจากห้องไป เขาห่มผ้าให้ฉันจนถึงคาง จากนั้นเขาก็จับมือฉันกำไว้ เขาจูบที่หน้าผากฉัน ฉันควบคุมตัวเองและความโกรธเอาไว้พร้อมกับหลับตาแน่น ฉันลืมตาขึ้นก็ต่อเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง
วันต่อมาฉันก็ยังมีไข้อยู่นิดหน่อย คุณป้ามาเยี่ยมฉันพร้อมกับซุปและคัพเค้ก โดยมีเขาเดินตามหลังมาด้วย เควินก็มาเยี่ยมฉันเหมือนกัน ฉันดีใจที่ได้เจอเควิน เรากินมัฟฟินด้วยกันพลางเล่นบอร์ดเกม โดยที่เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ มองดูพวกเราเล่น ตอนจะกลับ เขาก็จูบหน้าผากฉันอีก ทำให้ฉันโมโหมาก แต่ฉันไม่ยอมพูดหรือมองหน้าเขาเลย ไม่กี่วันต่อมา ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้น เลยกลับไปที่คฤหาสน์ริเวร่าเพื่อเล่นกับเควิน เพราะเบื่อที่ต้องนั่งอยู่ในห้องทั้งวัน
"เควิน นั่นมันขี้โกงนี่" ฉันพูดอีกครั้งเมื่อเขาพยายามจะโกง
"ไม่เอาน่า ดูดีๆ สิ ฉันว่าเธอยังมีไข้อยู่นะ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มกริ่มขณะที่โกงหนักกว่าเดิม ฉันครางอย่างหัวเสียเมื่อเขาชนะเพราะโกง ฉันวางรีโมตคอนโทรลลง
"ฉันหิวน้ำ เดี๋ยวไปเอาที่ครัวนะ" ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อจะไปห้องครัว
"เอามาเผื่อฉันด้วยนะ" เขาพูดแล้วก็เริ่มเล่นคนเดียวต่อ ฉันฮัมเพลงเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องของเขา คุณป้ากำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัวตอนที่ฉันไปดื่มน้ำ ฉันหยิบน้ำมาเผื่อเควินด้วย แล้วคุณป้าก็ขอให้ฉันช่วยเอาแก้วกาแฟไปให้เขาที่ห้องของเขา ฉันอยากจะปฏิเสธเพราะไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย
"ป้าคงไม่รบกวนหรอกนะถ้าไม่ติดว่ามีงานต้องทำ" คุณป้าพูดขณะคนอะไรบางอย่างในกระทะ
"ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวหนูเอาไปให้ที่ห้องเขาเอง" ฉันพูดเพื่อให้ท่านสบายใจพลางหยิบแก้วกาแฟแล้วเดินไปที่ห้องของเขา ฉันไม่อยากไปเลย แต่ก็ต้องไป ฉันจะวางแก้วไว้บนโต๊ะของเขาแล้วรีบเดินออกมา ฉันเคาะประตูห้องเขา
"เข้ามาสิ" เขาพูด ฉันจึงเปิดประตูเดินเข้าไป ทันทีที่เปิดประตู ลมหายใจของฉันก็สะดุดเมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น สวมเพียงกางเกงวอร์มตัวเดียว เผยให้เห็นกล้ามท้องชัดเจน ในมือกำลังถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันยืนถือแก้วกาแฟอยู่ พอเห็นฉัน เขาก็โยนหนังสือลงบนเตียง ฉันก้มหน้าลงแล้วเดินเข้าไปวางแก้วกาแฟบนโต๊ะ กำลังจะเดินออกไปแต่กลับถูกมือแข็งแกร่งข้างหนึ่งคว้าแขนฉันไว้ ดึงให้เข้าไปหาเขาจนฉันเผลออุทานออกมา เขากักตัวฉันไว้กับแผงอกเปลือยเปล่าของเขาพลางวางมือทั้งสองข้างลงบนเอวฉัน ฉันพยายามจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเขา แต่เขาไม่ยอมปล่อย
"เธอจะโกรธฉันไปถึงเมื่อไหร่ ลูน่า" เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เรียกชื่อเต็มของฉัน แต่ฉันไม่ยอมมองหน้าเขา เขายกมือขึ้นปัดปอยผมเล็กๆ ออกจากใบหน้าฉัน จากนั้นเขาก็ประคองใบหน้าฉันไว้ นิ้วของเขาวนเบาๆ เป็นวงกลมบนแก้มของฉัน
"ถ้าฉันให้ช็อกโกแลตของโปรด เธอจะยอมคุยกับฉันไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงมีความหวัง ขณะที่ฉันมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว พูดจบนั่น เขาก็หยิบของบางอย่างจากโต๊ะโดยที่ยังไม่ปล่อยฉัน เขาโชว์กล่องช็อกโกแลตที่เขามักจะซื้อมาฝากฉันเสมอเวลากลับบ้านให้ดู ฉันมองเขาด้วยแววตาขุ่นเคืองและขบกรามแน่น เขาไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้งว่าอลิชาไม่ใช่แฟนของเขา ความหวังเล็กๆ ที่ฉันเคยมีมันพังทลายลงไปแล้ว
"ฉันเจอในห้องน้ำคุณค่ะ" ฉันได้ยินเสียงอลิชาดังขึ้นขณะที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำของเขา สวมเพียงเสื้อยืดตัวยาว ทำให้หัวใจฉันเจ็บปวดมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเธอมองของบางอย่างในมือ ความรู้สึกร้อนผ่าวในอกที่พยายามจะฝังกลบไว้ในใจมันประทุขึ้นมาอีกครั้ง ฉันรีบปัดมือเขาออกจากตัวฉันก่อนที่เธอจะทันเห็น เขากอดฉันอยู่ทั้งๆ ที่แฟนของเขาอยู่ในห้องน้ำ ฉันหยิบช็อกโกแลตกล่องนั้นมาขณะที่เขายิ้มให้ฉันด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง แต่ฉันกลับเดินไปหาอลิชาแล้วยื่นมันใส่มือเธอ ของที่ฉันไม่เคยแบ่งให้ใคร ฉันพูดด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกแล้วเดินออกจากตรงนั้น
"แฟนของคุณซื้อช็อกโกแลตมาให้คุณค่ะ"