บทที่ 5
"ขอเวลาอยู่กับแฟนหน่อยได้ไหม"
พอได้ยินคำพูดนั้น ฝันร้ายที่สุดของฉันก็กลายเป็นจริง ฉันไม่มองเขาเลยขณะที่น้ำตาอุ่นๆ เริ่มจะไหลออกมา โดยไม่พูดอะไรสักคำ ฉันวิ่งออกจากที่นั่นไป ฉันวิ่งโดยไม่มองทางข้างหน้า ร่างของฉันชนเข้ากับร่างแข็งแรงทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองคนๆ นั้นด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
"เกิดอะไรขึ้น" เจสันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงขณะที่เขาประคองใบหน้าฉันและเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของฉัน
"ลูน่า มานี่" ฉันได้ยินเสียงหนักแน่นพูดมาจากด้านหลัง ทำให้เจสันหันไปมองข้างหลังฉัน ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินมาทางฉัน และมันทำให้หัวใจฉันเต้นแรงด้วยความรู้สึกไม่ดี ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เขา
"ฉะ-ฉันไม่เป็นไร" ฉันกระซิบคำพูดเหล่านั้นด้วยเสียงเบาและวิ่งหนีไปจากที่นั่นก่อนที่เขาจะมาถึงตัวฉัน ฉันเดินเร็วๆ ไปที่ห้องนั่งเล่นและพบพ่อกำลังเดินเข้าบ้าน
"พ่อคะ" ฉันพูดพลางวิ่งเข้าหาเขา พ่อโอบกอดฉันด้วยอ้อมแขนอันอบอุ่น
"คิดถึงพ่อเหรอ" เขาถามขณะที่ลูบหลังฉันอย่างเอ็นดู
"อืม" ฉันครางเบาๆ ขณะหลับตาลง พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ฉันจะไม่ร้องไห้เพราะเขา แม้ว่าหัวใจฉันจะรู้สึกเหมือนมีใครกำลังบีบมันด้วยมือทั้งสองก็ตาม
"สบายดีไหมครับลุง" ฉันได้ยินเขาถามพ่อ ทำให้ฉันกอดพ่อแน่นขึ้นและซุกหน้าลงกับอกของพ่อ
"ลุงสบายดี แล้วหลานล่ะ เมื่อไหร่กลับมา" พ่อถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเพราะเขาดีใจที่ได้เจอเขาหลังจากห่างหายไปนาน
"ผมสบายดีครับ ผมเพิ่งกลับมาวันนี้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัด
"พ่อคะ กลับบ้านกันเถอะ หนูอยากกลับบ้าน" ฉันพูดเสียงเบา
"ลุงไม่เข้าไปข้างในหน่อยเหรอครับ" เขาถามพ่อด้วยน้ำเสียงเดิมหลังจากได้ยินสิ่งที่ฉันพูดกับพ่อ
"ไม่ละ พรุ่งนี้ลุงจะแวะมาตอนมาส่งลูน่าที่นี่อีกที" พ่อปฏิเสธอย่างสุภาพ ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มองมาที่หลังฉัน แต่ฉันเพิกเฉยเพราะฉันไม่อยากคุยกับเขาหรือแม้แต่จะเห็นหน้าเขาอีก พ่อและฉันเดินออกจากบ้านโดยที่ฉันยังซุกหน้าอยู่กับอกพ่อ เราเดินไปที่รถและนั่งลง
"เป็นไข้หรือเปล่า" พ่อถามฉันขณะที่ฉันนั่งเงียบๆ ในรถ ไม่ได้เล่าให้เขาฟังว่าฉันทำอะไรทั้งวัน ฉันส่ายหัว แม้ว่าฉันจะบอกว่าไม่ พ่อก็ยังตรวจอุณหภูมิร่างกายฉันโดยการเอาหลังมือแตะทั่วใบหน้าฉัน
"อุณหภูมิร่างกายหนูสูงกว่าปกตินะ พ่อจะวัดอุณหภูมิด้วยปรอทเมื่อถึงบ้าน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกังวล ฉันเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ และไม่พูดอะไรขณะที่พ่อขับรถ เมื่อถึงบ้าน พ่อนำปรอทมาวัดอุณหภูมิฉันขณะที่ฉันนั่งเงียบๆ บนโซฟา
"หนูเป็นไข้นะลูน่า พ่อจะให้ยาหลังจากที่หนูกินข้าวเย็นแล้ว" พ่อพูดด้วยน้ำเสียงกังวลขณะที่เขาลุกขึ้นไปทำอาหารเย็นให้เรา
"ไปพักที่ห้องก่อนนะ พ่อจะเรียกเมื่ออาหารเย็นพร้อม" พ่อพูดจากในครัวขณะที่เขาหยิบข้าวออกมา
"ค่ะ" ฉันพึมพำเสียงเบาและเดินไปที่ห้องของฉัน ฉันเดินไปที่ห้องด้วยไหล่ที่ห่อลู่ขณะที่เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉันวนเวียนอยู่ในหัว ฉันเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงและตอนนี้ฉันก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว เสียงสะอื้นหลุดออกมาจากปากฉันขณะที่คำพูดของอลิชาวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวฉัน น้ำตาอุ่นๆ เริ่มไหลลงมาจากดวงตาของฉันขณะที่ฉันพยายามควบคุมเสียงสะอื้น มันมากเกินไปสำหรับหัวใจดวงน้อยของฉันที่จะทนรับไหว ฉันจ้องมองไปในความว่างเปล่าขณะที่ภาพวันที่เขาให้สัญญากับฉันปรากฏขึ้นตรงหน้าดวงตาที่เปียกชื้นของฉัน
ฉันกลับมาบ้านจากโรงเรียนในช่วงปิดเทอม ฉันกำลังเล่นฟุตบอลกับเควินที่สนามหลังบ้าน ฉันวิ่งไปทางลูกบอลในชุดกระโปรงสีชมพูตัวใหญ่ ส่วนเควินอยู่ในเสื้อเชิ้ตและกางเกงตัวใหม่ของเขา ตอนนั้นป้าชาร์ล็อตเข้ามา
"เควิน ลูน่า เข้ามาข้างในได้แล้ว ถึงเวลาไปงานแต่งงานแล้ว" เธอเรียกพวกเรา วันนี้พวกเรากำลังจะไปงานแต่งงานของญาติห่างๆ ของเควิน
"มาดูกันว่าใครจะถึงประตูก่อน" ฉันพูดกับเควินด้วยน้ำเสียงท้าทาย
"ฉันจะถึงก่อนแน่ เด็กเซ่อ" เควินพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ แล้วพวกเราก็แข่งกัน เราวิ่งแข่งกันและฉันถึงก่อน แต่เควินยังคงวิ่งอยู่ตอนที่ฉันหันไปมองเขา เขาสะดุดและล้ม ทำให้ฉันหัวเราะเพราะเสื้อผ้าของเขาเลอะเทอะและใบหน้าเปื้อนโคลน ป้าดุเขาที่ทำเสื้อผ้าเลอะเป็นครั้งที่สอง ทำให้เขาหน้าแดงมากขึ้น
"ดูลูน่าสิ หนูไม่ได้ทำเสื้อผ้าเลอะเลยสักครั้ง ทำไมพระเจ้าไม่ประทานลูกสาวให้ป้าบ้างนะ" เธอพูดอย่างหมดความอดทนขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา
"แต่ป้าก็มีหนูนะคะ" ฉันพูด ทำให้เธอยิ้มให้ฉัน
"แน่นอนจ้ะลูก พระเจ้าประทานหนูให้ป้า" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าขณะที่ฉันแลบลิ้นใส่เควินที่กำลังงอน พวกเรามักจะแข่งขันกันแบบนี้เสมอ
"แม่ครับ" เขาพูดอย่างรำคาญเพราะเขาแพ้การแข่งขันและป้าก็ชมฉัน
"ไม่มีข้อแก้ตัวอีกนะ" ป้าพูดขณะที่กำลังติดกระดุมเสื้อตัวใหม่ให้เขา
"แม่ครับ" ฉันได้ยินเสียงหนึ่งซึ่งทำให้ฉันมองไปในทิศทางนั้น และเมื่อฉันเห็นเขา ดวงตาของฉันก็เบิกกว้างโดยไม่รู้ตัว
"จ๊ะ" ป้าตอบขณะที่กำลังติดกระดุมเม็ดสุดท้ายบนเสื้อของเควิน
"ผมจำเป็นต้องไปงานแต่งงานด้วยไหมครับ" เขาพูดขณะที่กำลังจัดเนคไท เขาดูหล่อมากในชุดทักซิโดสีดำ ที่อายุสิบเจ็ดปี เขาสูงเท่าพ่อของฉันหรืออาจจะสูงกว่าสองสามนิ้ว
"เอาล่ะ ไปกันเถอะ เราต้องไปให้ถึงที่นั่นตรงเวลา" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขณะจับมือฉันกับเควินเดินไปที่ประตู ฉันหันไปมองเขาเรื่อยๆ เพราะวันนี้เขาดูหล่อมาก ดวงตาสีอำพันของเขาสบกับฉัน เขายิ้มเผยฟันทั้งปากทำให้ฉันต้องหันหน้าหนีเพราะแก้มร้อนผ่าว นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นงานแต่งงาน ดวงตาฉันหลงใหลไปกับการตกแต่งและดอกไม้ทั้งหมด ฉันเห็นว่าเจ้าบ่าวมองเจ้าสาวด้วยสายตาเปี่ยมรัก และทุกคนต่างชื่นชมพวกเขา ชุดเจ้าสาวสวยมาก ฉันอยากใส่มันตอนฉันโตขึ้น ฉันกำลังวางแผนอนาคตโดยไม่รู้ตัวในความคิดของเด็กอายุสิบขวบ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนริมฝีปากฉัน
"ป้าคะ หนูจะใส่ชุดแบบเดียวกับเธอในงานแต่งงานของหนู" ฉันพูดกับป้าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะที่เธอป้อนอาหารให้ฉันกับเควิน ฉันรอไม่ไหวที่จะได้สวมชุดนั้น เขานั่งข้างฉันกินอาหารเงียบๆ แต่เมื่อฉันพูดคำเหล่านั้น ดวงตาสีอำพันของเขาก็มองมาที่ฉัน เควินกลอกตาใส่ฉันเพราะยังหงุดหงิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
"ได้สิจ๊ะ ป้าจะซื้อชุดที่สวยที่สุดในโลกให้หนู" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าขณะป้อนอาหารเข้าปากฉัน
"แต่ใครก็ตามที่จะแต่งงานกับเธอ เจ้าบ่าวจะวิ่งหนีเมื่อเห็นหน้าเธอ เธอน่าเกลียด" เควินพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าเพื่อแก้แค้นฉันด้วยการเรียกฉันว่าน่าเกลียด คำพูดเหล่านั้นส่งผลกระทบต่อจิตใจเด็กอายุสิบขวบของฉัน ฉันน่าเกลียดเหรอ? ความคิดนี้ไม่เคยผ่านเข้ามาในหัวฉันมาก่อน แต่ตอนนี้... รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าฉันเลือนหายไปขณะที่เควินยิ้มเอียงๆ ให้ฉัน น้ำตาคลอตาฉันเพราะความฝันทั้งหมดที่ฉันเห็นจะไม่มีวันเป็นจริง
"เควิน ขอโทษเธอเดี๋ยวนี้" ป้าดุเขา
"ไม่" เขาพูดพร้อมแลบลิ้นใส่ฉัน
"เควิน" ป้าพูดด้วยน้ำเสียงเตือนพร้อมตาที่หรี่ลง เธอกำลังจะทำอะไรบางอย่างตอนที่โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
"แม่ รับสายเถอะ ผมจะทำให้แน่ใจว่าเควินจะขอโทษลูน่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฉันรู้สึกถึงสายตาของเขาแต่ฉันก้มหน้าลง ป้าถอนหายใจและเดินออกไปพร้อมโทรศัพท์ในมือ
"เควิน ขอโทษเธอซะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่เควินปฏิเสธและฉันเริ่มร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาฉัน ฉันเลื่อนลงจากเก้าอี้และวิ่งหนีไปขณะที่น้ำตาไหลมากขึ้น
"ลูน่า" เขาเรียกชื่อฉันแต่ฉันไม่หยุดและวิ่งไปทางสวนขณะที่น้ำตาอุ่นๆ ยังคงไหลจากดวงตาฉัน
"ลูน่า" มือใหญ่จับมือเล็กของฉันทำให้ฉันหยุดชะงัก
"หนูไม่อยากกลับเข้าไป ปล่อยหนูไปเถอะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าพยายามดึงมือออกจากเขา
"ไม่ เราไม่ได้จะกลับเข้าไป มานี่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขณะลากฉันไปที่ม้านั่งที่ใกล้ที่สุดในสวน เขานั่งลงแต่ฉันยังคงยืนก้มหน้า
"มานี่" เขาพูดและให้ฉันนั่งบนตักเขา ทำให้ฉันมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา แต่ฉันก้มลงอีกครั้งเมื่อดวงตาสีอำพันของเขาสบกับดวงตาที่มีน้ำตาของฉัน
"เธอร้องไห้จากดวงตาสวยๆ ของเธอเพราะเควินเรียกเธอว่าน่าเกลียดเหรอ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเช็ดน้ำตาที่เพิ่งไหลออกมาด้วยหลังนิ้วของเขา ฉันพยักหน้าช้าๆ
"มองฉันสิลูน่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะที่เขาเอานิ้วมือไว้ใต้คางฉันและทำให้ฉันมองเขา
"เธอสวยกว่าผู้หญิงคนไหนที่อยู่ที่นี่" เขาพูดมองตรงเข้าไปในดวงตาฉัน ทำให้ตาฉันเบิกกว้างอีกครั้ง เขาพูดความจริงหรือเขากำลังพยายามทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น? เขาคิดว่าฉันน่าเกลียดเหมือนกันไหม? จิตใจฉันถามตัวเอง
"แต่เควินบอกว่าหนูน่าเกลียด เจ้าบ่าวของหนูจะวิ่งหนีหลังจากเห็นหน้าหนู" ฉันพูดขณะที่น้ำตาอุ่นๆ ใหม่ไหลลงมาจากดวงตาฉัน
"ไม่หรอก เขาจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกถ้าเธอเลือกที่จะแต่งงานกับเขา" เขาพูดคำเหล่านั้นมองตรงเข้าไปในดวงตาฉันที่เหมือนแก้ว
"พี่จะแต่งงานกับหนูไหม?" คำพูดไร้เดียงสาเหล่านั้นหลุดออกจากปากฉันเพราะความหลงรักที่มีต่อเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อฉันพูดคำเหล่านั้นและเขาเงียบไป ฉันรู้ว่าเขาแค่พูดคำเหล่านั้น ทำไมเขาจะแต่งงานกับฉัน? วันนี้มีผู้หญิงสวยๆ มากมายมาหาเขาเพื่อขอให้เขาเต้นรำด้วย เขาจะแต่งงานกับคนหนึ่งในนั้นไม่ใช่ฉัน ความคิดนั้นทำให้น้ำตาไหลมากขึ้น
"พี่จะแต่งงานกับเธอ ลูน่า" เขาพูดด้วยดวงตาที่จ้องมองใบหน้าฉันขณะที่นิ้วของเขาเช็ดน้ำตายาวของฉันอีกครั้ง คำพูดเหล่านั้นทำให้ฉันมองเขาด้วยดวงตาประหลาดใจและหัวใจฉันกระโดดด้วยความสุขเมื่อจิตใจเด็กอายุสิบขวบของฉันเชื่อคำโกหกของเขา
"งั้นพี่เป็นแฟนหนูแล้วใช่ไหม" ฉันถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ใช่ พี่เป็น" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มเผยฟันทั้งปากบนใบหน้าของเขา ทำให้ฉันหัวเราะคิกคักด้วยความตื่นเต้น
"แล้วเมื่อไหร่เราจะไปเดทแรกกันแบบที่แฟนกันไปในละครที่ป้าดู" ฉันถามด้วยความตื่นเต้นเหมือนเดิมเมื่อฉันจำได้ว่าเคยดูในทีวี
"อืมม เดท" เขาพูดขณะคิดสักครู่
"เมื่อเธอโตพอ พี่จะขอพ่อเธอให้เธอไปเดทกับพี่" เขาพูดด้วยรอยยิ้มให้ความมั่นใจเหมือนเดิมบนใบหน้าของเขา
"สัญญานะ" ฉันถามด้วยดวงตาเปี่ยมความหวัง
"สัญญา ลูน่าของพี่" เขาพูด ทำให้ฉันหัวเราะคิกคักเมื่อคำพูดของเขาปลอบประโลมหัวใจฉัน คืนนั้นเขาเต้นรำกับฉันเท่านั้น และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ตัวฉันที่ไร้เดียงสาเริ่มมองเห็นชีวิตที่เหลือของฉันกับเขา
น้ำตาไหลมากขึ้นจากดวงตาฉันเมื่อความทรงจำของวันนั้นทำให้หัวใจฉันเจ็บปวดมากขึ้น ตั้งแต่วันนั้นฉันรอและรอวันเกิดปีที่สิบแปดของฉัน แต่ตอนนี้ฟองสบู่ว่างเปล่าที่ฉันอยู่มาตลอดหลายปีนี้แตกสลายแล้ว เขาสัญญาวันนั้นว่าจะทำให้ฉันเป็นแฟนของเขา แต่เขาพาคนใหม่มาก่อนที่ฉันจะอายุมากพอสำหรับเขาด้วยซ้ำ ตัวฉันที่โง่และไร้เดียงสายังคงเชื่อคำโกหกของเขาและตอนนี้ฉันกำลังเผชิญกับผลลัพธ์ของการเชื่อเขาด้วยดวงตาที่ปิดสนิท เขาพูดคำเหล่านั้นเพียงเพื่อทำให้เด็กอายุสิบขวบหยุดร้องไห้
ฉันเข้าใจผิดว่าคำพูดเหล่านั้นเป็นคำสัญญา ช่างโง่เหลือเกิน