บทที่ 4
ช่างผิดของเขาที่คิดว่าฉันจะคุยกับเขาหลังจากที่เขาทำเรื่องแบบนั้น
ฉันกินอาหารเงียบๆ โดยไม่มองไปทางเขาอีก ฉันยังรู้สึกว่ามีสายตามองมาที่ฉันอยู่ แต่ฉันเพิกเฉย
"แล้วเราจะทำอะไรหลังอาหารกลางวันดี" คาวินถามฉันตอนที่ฉันกินอาหารเสร็จแล้ว
"ไม่รู้สิ นายตัดสินใจเถอะ" ฉันพูดพลางเอนหลังพิงเก้าอี้เพราะท้องอิ่มมากหลังจากกินเยอะไป
"ดูหนังกันไหม" เขาเสนอและฉันพยักหน้าตกลง
"ขอไปด้วยได้ไหม" เจสันถามพลางมองมาที่ฉัน
"หนัง! ฉันชอบดูมาก พวกเราขอไปด้วยได้ไหม" อลิชาชี้ไปที่เขาและเธอ ฉันแอบหัวเราะในใจ ฉันเป็นใครที่จะปฏิเสธเขา นี่มันบ้านของเขา เขาทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ฉันเบือนสายตาจากพวกเขาและมองไปที่เจสัน พยักหน้าเห็นด้วย ซึ่งทำให้เขายิ้มให้ฉัน
"ป้าคะ หนูช่วยเก็บโต๊ะไหมคะ" ฉันถามก่อนจะไป
"ไม่ต้องหรอกจ้ะ หนูไปดูหนังให้สนุกเถอะ ป้าจะส่งไอศกรีมไปให้ที่นั่น" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
"ไปกันเถอะ" คาวินพูดขณะลุกขึ้นยืน พวกเราทั้งคู่ไปที่มินิเธียเตอร์ที่อยู่ในชั้นใต้ดินของบ้านริเวียร่า
"เอาล่ะ เราจะดูหนังเรื่องอะไรดี" คาวินถามขณะทิ้งตัวลงบนโซฟาใหญ่ ฉันนั่งลงข้างๆ เขา
"ว้าว คุณมีมินิเธียเตอร์ในบ้านด้วยเหรอ" ฉันได้ยินอลิชาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและเขาก็ฮัมตอบรับ
"แล้วเราจะดูหนังเรื่องอะไรกัน" เจสันพูดขณะยืนข้างฉันตรงที่คาวินกำลังเลื่อนดูรายการหนัง
"อาจจะเป็นแอคชั่นหรือสยองขวัญก็ได้" ฉันพูดโดยไม่มองเขา ฉันไม่คุ้นกับการคุยกับผู้ชาย ตั้งแต่อายุหกขวบพ่อส่งฉันไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วน ดังนั้นผู้ชายที่ฉันเคยคุยด้วยนานกว่าห้านาทีมีแค่คาวินกับเขาเท่านั้น
"เราควรดูหนังสยองขวัญนะ" อลิชาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะเดินเข้ามากับเขา
"ครั้งสุดท้ายที่เราดูหนังสยองขวัญ เธอกรีดร้องสุดเสียงเลยนะ เอาเป็นแอคชั่นดีกว่า" เขาพูดและนั่งลงข้างฉันก่อนที่เจสันจะมานั่งตรงนั้นได้
"โอ้ ได้โปรด นั่นมันนานมาแล้ว ตอนนี้ฉันไม่กรีดร้องแล้ว ดูสยองขวัญกันเถอะ" เธอพูดและเดินมายืนข้างเขา ดูเหมือนพวกเขาใช้เวลาด้วยกันเยอะนะ พวกเขาดูเหมือนจะสนิทกันมากกว่าเพื่อน จากวิธีที่เธอมักจะอยากอยู่ใกล้ๆ เขาเสมอ ฉันรู้สึกถึงความร้อนผ่าวคุ้นเคยในอกเมื่อความคิดที่ว่าเธออาจเป็นแฟนของเขาแวบเข้ามาในหัว ทำให้อารมณ์ดีๆ ของฉันกลายเป็นขมไปเลย ฉันเบือนสายตาจากหน้าจอเมื่อรู้สึกว่ามีคนมอง อลิชากำลังมองฉันราวกับว่าเธออยากนั่งที่นั่งของฉัน ยังไงก็ตาม ฉันไม่อยากนั่งข้างเขาอยู่แล้ว ฉันลุกขึ้นเพื่อย้ายไปนั่งอีกฝั่งของคาวิน แต่เขาคว้ามือฉันด้วยการกำที่แน่นและทำให้ฉันนั่งลงข้างๆ เขาอีกครั้ง ฉันจ้องเขาอย่างโกรธและดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา ฉันไม่อยากให้เขาแตะต้องฉัน การกระทำของฉันทำให้ใบหน้าเขาเคร่งเครียด อลิชายืนอยู่เพราะเขาและเห็นทุกอย่างด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่เธอไม่พูดอะไรและนั่งลงข้างเขา แม้ว่าเธอจะพูดอะไร ฉันก็ไม่สนหรอก เจสันทิ้งตัวลงนั่งข้างเธอขณะที่หนังเริ่มฉาย
"ดูเรื่องเดอะนันกันเถอะ" คาวินพูดขณะเปิดหนังเรื่องนั้น
"ฉันอยากดูหนังเรื่องนั้นพอดีเลย" อลิชาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"เธอช่างพูดเก่งจัง" คาวินกระซิบข้างหูฉัน ทำให้ฉันหัวเราะ ซึ่งทำให้เขามองพวกเราด้วยสายตาอยากรู้ว่าทำไมพวกเรากำลังหัวเราะ ไม่นานหนังก็เริ่มฉาย และสาวใช้นำไอศกรีมมาให้พวกเรา ก่อนที่ฉันจะได้กินคำแรก ช้อนก็ถูกจุ่มลงในไอศกรีมของฉันและเขาหยุดไอศกรีมของฉันไว้ มันทำให้ฉันอ้าปากค้างด้วยความตกใจขณะที่ฉันมองเขาด้วยตาโต เขายิ้มแฉ่งโชว์ฟันทั้งปาก เขาพยายามอย่างหนักที่จะทำให้ฉันหงุดหงิดเพื่อให้ฉันพูดกับเขา และเขาก็ประสบความสำเร็จเพราะฉันกำลังจะตะโกนใส่เขาอยู่แล้ว แต่ฉันก็ควบคุมตัวเองได้ ฉันหันหน้าหนีและหลับตาลง สูดลมหายใจลึกๆ สองสามครั้งเพื่อควบคุมความโกรธ ฉันดูหนังต่อไป เควินและฉันทายฉากต่อไปและพวกเราทายถูกทุกครั้ง
"พวกนาย นายกำกับหนังเรื่องนี้เหรอ" เจสันถามด้วยน้ำเสียงขบขัน ทำให้ฉันยิ้มกว้าง
"ใช่ ฉันเป็นผู้กำกับและเควินเป็นแม่ชี" ฉันพูด ทำให้ทุกคนหัวเราะ
"ไม่ บทบาทสลับกัน" เควินพูดขณะที่พวกเราเถียงกันห้านาทีเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วก็เริ่มทายฉากต่อไปอีกครั้ง
"หนังไม่น่ากลัวเลย" ฉันพูดขณะที่ตักไอศกรีมเข้าปาก "เห็นด้วย" เควินพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"พวกนายพูดอะไร อลิชากำลังสั่นด้วยความกลัวนะ" เจสันพูดขณะที่เธอกำมือเขาแน่นราวกับชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับเขา มันทำให้ฉันและคาวินหัวเราะลั่น
"อะไรกัน! มันน่ากลัวนะ พวกนายไม่เห็นเหรอว่าไม้กางเขนหมุนกลับหัว" เธอพูดด้วยน้ำเสียงปกป้องตัวเองทำให้พวกเราหัวเราะ ไอศกรีมของฉันเกือบหมดแล้วเมื่อเขาส่งของเขาให้ฉัน แรกๆ ฉันพยายามไม่รับ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ? มันคือไอศกรีมนะ ไม่นานฉันก็กินหมดเช่นกัน ฉันเบื่อมากและยังเหลือหนังอีกครึ่งเรื่อง ฉันพิงหลังและไม่นานตาของฉันก็เริ่มปิดลง ฉันไม่รู้ว่าความง่วงเข้าครอบงำฉันตอนไหน ฉันขยับตัวเข้าหาความอบอุ่นข้างๆ ขณะที่ปรับร่างกายให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น ฉันรู้สึกถึงมือที่เคลื่อนไหวในผมของฉันซึ่งผลักฉันให้จมลึกลงไปในห้วงนิทรายิ่งขึ้น เมื่อฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันพบว่าตัวเองถูกกักอยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแรงขณะที่กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยลอยอยู่ในอากาศที่ฉันหายใจ ใบหน้าของฉันซุกอยู่ที่คอของเขาขณะที่มือของเขาโอบรอบตัวฉันเพื่อให้ฉันอยู่บนตักของเขา ฉันพยายามขยับออกห่างจากเขาทันทีเมื่อเขากระชับการกอดฉันแน่นขึ้น ฉันมองไปข้างๆ ตัวเองเพื่อพบว่าไม่มีใครอยู่ในโรงภาพยนตร์นอกจากพวกเราทั้งสอง
ทุกคนไปไหนกันหมด?
"หนังจบไปนานแล้ว ทุกคนกลับห้องไปแล้ว" เขาพูดเมื่อเห็นความสับสนบนใบหน้าของฉัน แล้วเขากอดฉันไว้ตอนที่ฉันหลับนานแค่ไหนกัน ฉันพยายามลุกออกจากตักของเขาอีกครั้งแต่เขาไม่ยอมปล่อยฉันไป
"ทำไมลูเลยโกรธพี่" เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะที่หันหน้าฉันเข้าหาเขา ฉันไม่มองเขาและก้มตาลง ฉันไม่พูดอะไรและยังคงมองลงต่อไป
"มองพี่สิลู" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อฟังเขา
"มองพี่สิลู" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดขณะที่ความอ่อนโยนหายไปจากน้ำเสียงซึ่งทำให้ร่างกายของฉันสั่นขณะที่ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา "ทำไมลูถึงดื้อนัก" เขาพูดขณะที่เขาประคองใบหน้าของฉัน
"ลูรู้ว่าพี่ไม่ชอบเวลาที่ลูของพี่เมินพี่" เขาพูดขณะที่ความอ่อนโยนกลับมาในน้ำเสียงของเขาและนิ้วโป้งของเขายังคงวาดวงกลมเรื่อยเปื่อยบนแก้มของฉัน หัวใจของฉันละลายเมื่อเขาพูดแบบนั้น
"แล้วลูจะเมตตาพี่ไหม" เขาถามขณะที่ดวงตาสีอำพันของเขามองฉันด้วยความหวัง ฉันกำลังจะพยักหน้าเมื่ออลิชาบุกเข้ามาทำให้ฉันลุกออกจากตักของเขา เธอมองจากเขามาที่ฉันด้วยรอยยิ้มตึงๆ บนใบหน้าของเธอขณะที่คำพูดต่อไปของเธอทำให้ฉันตัดสินใจว่าจะไม่พูดกับเขาอีกเลย
"ฉันขอคุยกับแฟนฉันสักครู่ได้ไหม"