บทที่ 3
เธอเป็นใคร?
คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวฉันขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องพวกเขา พวกเขาเริ่มเดินมาทางฉัน ฉันจ้องมองทุกย่างก้าวของพวกเขาขณะยืนอยู่ที่ประตู เขายังไม่ทันสังเกตเห็นฉันเพราะกำลังวุ่นอยู่กับการคุยกับเพื่อน ส่วนผู้หญิงคนนั้นยังคงวางมือบนแขนของเขาขณะที่เธอกำลังมองไปรอบๆ สถาปัตยกรรมอันงดงามของคฤหาสน์ริเวียร่า ผมยาวของเธอตกลงมาข้างใบหน้าและขยับไปมาเมื่อเธอหันหน้า ฉันได้แต่มองว่าพวกเขาดูเข้ากันแค่ไหน
หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้นเมื่อพวกเขาเริ่มเดินมาทางฉัน ความตื่นเต้นที่จะได้เจอเขาหายไปหมดแล้ว และความรู้สึกที่ฉันกำลังรู้สึกตอนนี้เป็นอะไรที่ฉันไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ เพราะฉันไม่เคยรู้สึกแสบร้อนในอกแบบนี้มาก่อน ทันทีที่พวกเขาเริ่มก้าวขึ้นบันได เขาถอดแว่นกันแดดสีดำออก และนั่นเป็นตอนที่ดวงตาสีอำพันของเขาสบเข้ากับฉัน ไม่ใช่แค่เขา แต่ฉันยังพบว่ามีดวงตาอีกสองคู่ที่มองฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"คุณไม่เคยบอกฉันเลยว่ามีน้องสาวที่สวยขนาดนี้" หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ทำให้ความรู้สึกแสบร้อนในหัวใจฉันเพิ่มมากขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ใบหน้าฉันเคร่งขรึมขณะที่มองเขาโดยไม่มีประกายความสุขใดๆ บนใบหน้า หลังจากฟังเธอพูด เขาไม่แม้แต่จะอ้าปากแก้ไข แทนที่จะทำเช่นนั้น เขากลับมองฉันด้วยดวงตาสีอำพันที่จับจ้องที่ใบหน้าฉัน ทำให้ฉันกัดแก้มด้านในเล็กน้อย ฉันมักทำแบบนี้เมื่อรู้สึกไม่ดีข้างใน นั่นคือสิ่งที่ฉันเป็นสำหรับเขาสินะ น้องสาวตัวน้อย ตอนที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นก้าวออกมาจากรถ ฉันรู้ว่าเขาไม่จำคำสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน ช่างโง่เหลือเกินที่ฝันเฟื่องแบบนี้มาตลอดห้าปี
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออลิชา และนี่เจสัน" เธอพูดด้วยรอยยิ้มเดิมบนใบหน้าขณะแนะนำตัวเองและเพื่อนอีกคน คำพูดของเธอทำให้ฉันหลุดออกจากความคิด
"ยินดีต้อนรับ" ฉันพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยและน้ำเสียงไร้อารมณ์ขณะที่หลีกเลี่ยงการมองเขา พูดจบฉันก็หมุนตัวและเดินเข้าไปข้างในห่างจากเขาและเพื่อนของเขา ปล่อยให้ประตูบ้านเปิดอยู่ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าตามฉันมา แต่ฉันไม่หันไปมองพวกเขาและเดินเร็วขึ้น ฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่คุณยายและป้าชาร์ล็อตกำลังคุยกันเสียงเบา พวกเธอหยุดคุยเมื่อเห็นฉัน ฉันเดินไปกอดคุณยายและวางศีรษะบนไหล่ของท่าน ฉันต้องการความอบอุ่นจากท่านมากเพื่อบรรเทาความแสบร้อนในอกฉัน
"เกิดอะไรขึ้นจ๊ะหนู" ท่านถามขณะโอบแขนรอบตัวฉันอย่างเอ็นดู ท่านรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของฉันได้ทันที ท่านรู้ว่าฉันตื่นเต้นที่จะได้เจอเขา แต่ตอนนี้ความตื่นเต้นนั้นหายไปแล้ว
"ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่รู้สึกเหนื่อย" ฉันพูดพลางซุกหน้าลงที่คอของท่านขณะที่รู้สึกถึงสายตาของเขาที่มองมา
"ที่รัก หนูอยากให้ป้าชงกาแฟให้ไหม" ป้าชาร์ล็อตถามฉัน ฉันปฏิเสธโดยการส่ายหัว
"แม่ครับ" ฉันได้ยินเสียงทุ้มของเขาเรียกแม่ของเขาเพื่อเรียกความสนใจ การได้ยินเสียงของเขาหลังจากไม่ได้ยินมานานทำให้หัวใจฉันเต้นเร็ว
"ลูกแม่กลับมาแล้วหลังจากหายไปทั้งปี" ป้าพูดและลุกขึ้นไปกอดลูกชาย ซึ่งฉันเห็นจากหางตา
"แม่คิดถึงลูกมาก" ป้าพูดขณะที่ดวงตาเอ่อไปด้วยน้ำตา
"แม่ครับ อย่าร้องไห้" เขาพูดขณะกอดแม่ตอบ ยังคงมองมาทางฉันในขณะที่ฉันเมินเขาสนิท
"คุณยายครับ สบายดีไหมครับ" เขาพูดขณะก้าวเข้ามาหาคุณยาย คุณยายไม่ปล่อยฉัน แต่ลูบแก้มเขาอย่างเอ็นดู
"ยายสบายดีลูก แต่ทำไมผอมลงจังเนี่ย" ท่านถามขณะมองสำรวจรูปร่างของเขา พร้อมปรับแว่นตาบนจมูก ผอมเหรอ เขามีกล้ามเนื้อมากกว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเขาอีก
"แม่ คุณยาย นี่เพื่อนผมครับ อลิชากับเจสัน พวกเขาจะมาพักช่วงปิดเทอมที่นี่กับเราครับ" เขาพูดแนะนำพวกเขาให้ครอบครัวรู้จัก ขณะที่ฉันยังคงเงียบและหลับตา
"แม่เตรียมห้องไว้ให้แล้ว แม่บ้านจะพาไปที่ห้อง พวกหนูคงเหนื่อยจากการเดินทาง ไปพักผ่อนก่อนเถอะ แม่จะเรียกลงมาทานอาหารกลางวันเมื่อพร้อม" ป้าพูด ฉันได้ยินรอยยิ้มในน้ำเสียงของเธอ จากนั้นเธอก็เรียกแม่บ้านคนหนึ่งให้พาพวกเขาไปที่ห้อง ฉันรู้สึกว่าที่นั่งข้างฉันยวบลงเมื่อมีคนมานั่ง ฉันรู้ว่าใครนั่งข้างฉันเพราะได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย
"แม่ครับ แม่คิดว่ามีคนโกรธผมไหม" เขาถามด้วยน้ำเสียงขบขัน ฉันรู้สึกถึงสายตาของเขาที่มองฉันขณะที่คุยกับแม่
"คราวนี้ลูกทำอะไรให้เธอโกรธอีกล่ะ" ป้าถามเขาขณะที่ฉันยังคงเงียบและหลับตา
"อาจจะเป็นเพราะการปรากฏตัวของผมมั้ง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเดิม ยังคงมองมาทางฉัน
"อย่าไปรบกวนเธอ เธอเหนื่อย" คุณยายพูดขณะลูบหลังฉัน เข้าข้างฉัน ท่านมักจะอยู่ฝั่งฉันเสมอ
"เหนื่อยจากการพูดทั้งวันเหรอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ทำให้ฉันกัดแก้มด้านในอีกครั้ง เขากำลังทำให้ฉันโกรธมากกว่าเดิม
"เฮ้ พี่ชาย กลับมาแล้วเหรอ" ฉันได้ยินเสียงคุ้นเคยอีกเสียงหนึ่งซึ่งทำให้ฉันลืมตาขึ้นและมองไปที่คนๆ นั้น
"โอ้พระเจ้า วันนี้เต็มไปด้วยเซอร์ไพรส์สำหรับผมจริงๆ" ฉันได้ยินเควินพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเมื่อเห็นฉัน
"เควิน" ฉันร้องเรียกชื่อเขาและวิ่งเข้าไปหา ออกจากอ้อมแขนอบอุ่นของคุณยาย ฉันกอดเขาขณะที่เขายกฉันขึ้นจากพื้นเล็กน้อยขณะกอดฉัน ทำให้ฉันหัวเราะคิกคัก
"ฉันคิดถึงนายจัง" ฉันพูดขณะมองเขาด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าเมื่อเขาวางฉันลงบนพื้น เควินเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลริเวอร์และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เขาอายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียว
"ผมคิดถึงคุณมากกว่า" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนกับของฉัน พวกเราเป็นหุ้นส่วนในการทำเรื่องซนมาตลอด เราเคยทำแผนแกล้งคนมาด้วยกันมากมาย
"เมื่อกี้เธอไม่เหนื่อยหรือไง" ฉันได้ยินเสียงเยาะจากด้านหลัง แต่ฉันไม่สนใจ
"ลู มาเล่นเพลย์สเตชั่นใหม่ที่พี่ซื้อกันเถอะ พี่เก็บไว้ให้เราเล่นด้วยกันเลยนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทำให้ตาของฉันเป็นประกายด้วยความดีใจ
"พี่ซื้อเกมใหม่เหรอ" ฉันอุทานด้วยดวงตาเบิกกว้าง เขาพยักหน้ารับ ทำให้ฉันยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
"ไปกันเถอะ" ฉันจับมือเขาลากไปที่ห้องของเขาเพื่อไปเล่นเกม
"แม่เตรียมขนมให้พวกเราด้วยนะ" เขาพูดพลางหันไปมองแม่ของเขาในขณะที่ฉันกำลังลากเขาไป
"จ้ะลูก แต่อย่าเล่นนานเกินไปนะ แล้วลงมากินข้าวเที่ยงเมื่อแม่เรียก" เราได้ยินเสียงของแม่เขาแว่วมาจากไกลๆ ตอนที่เรามาถึงหน้าห้องของเขาแล้ว พวกเราเล่นกันประมาณชั่วโมงกว่าๆ ฉันชนะคาวินสามครั้ง ส่วนเขาชนะสองครั้งด้วยการโกง
"นั่นโกงนะ" ฉันตะโกนเมื่อเขาโจมตีฉันตอนที่ฉันกำลังจิบน้ำผลไม้
"เพื่อนรัก ทุกอย่างเป็นธรรมในเกมและสงครามนะ" เขาพูดพลางโจมตีฉันอีกครั้งพร้อมกับขยับคิ้ว
"มันคือความรักและสงครามต่างหากเซ่อ" ฉันพูดพลางโต้กลับ ทำให้เขาครางอย่างหงุดหงิด
"ช่างมันเถอะ สำหรับฉันมันคือเกม" เขาพูดพลางตั้งสมาธิเพื่อเอาชนะฉัน
"ฉันคิดถึงเอลล่าจัง" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าหลังจากที่เอาชนะเขาเป็นครั้งที่สี่ ฉันอยากแบ่งปันทุกอย่างกับเธอ
"ทำไมครั้งนี้ไม่พาเธอมาด้วยล่ะ" เขาถามพลางโยนจอยลงบนเตียงแล้วเริ่มกินขนมกรุบกรอบพลางมองฉันใต้แพขนตา รอยยิ้มซุกซนปรากฏบนริมฝีปากของฉัน
"ทำไมล่ะ คิดถึงเธอเหมือนกันเหรอ" ฉันถามพลางขยับคิ้ว ทำให้เขาอัดขนมเข้าปากมากขึ้น
"ไม่นะ" เขาพูดทั้งๆ ที่ปากเต็มไปด้วยขนม พยายามหลบตาฉัน
"โกหก" ฉันพูด และความแดงระเรื่อขึ้นบนใบหน้าของเขา ทำให้ฉันแหย่แขนเขาในขณะที่เขายังพยายามหลบตาฉันอยู่ ขณะที่ฉันกำลังแกล้งเขา เราได้ยินเสียงเคาะประตู แม่บ้านเข้ามาบอกให้พวกเราลงไปกินข้าวเที่ยง เควินรีบลุกขึ้นวิ่งหนีจากการแกล้งของฉัน
"อยากคุยกับเธอไหม ฉันจะโทรหาเธอหลังกินข้าวเที่ยง" ฉันพูดระหว่างทางลงไปเพื่อแกล้งเขาต่อ เขามองฉันด้วยตาเป็นประกายครู่หนึ่ง แต่เขาก็รีบซ่อนความรู้สึกเมื่อเข้าใจว่าฉันกำลังแกล้งเขา ทำให้ฉันหัวเราะเมื่อจับได้
"เลิกแกล้งฉันได้แล้ว" เขาพูดขณะที่เราเดินใกล้ถึงโต๊ะอาหาร
"โอเค ไม่งอนนะโรมิโอ" ฉันพูดพลางนั่งลงข้างๆ เขา คุณยายกับป้าอยู่ที่นั่นแล้ว พวกเขาก็รู้เรื่องที่เขาแอบชอบเอลล่า พวกเขาเข้าใจว่าฉันกำลังพูดถึงเธอเมื่อเห็นพวกเขาส่ายหัวด้วยความขบขัน
"แล้วใครคือสาวผู้โชคร้ายล่ะ" ฉันได้ยินเสียงคุ้นหูถามขณะที่เขาเดินลงมาในชุดกางเกงวอร์มกับเสื้อยืดรัดรูป เขายังคงมองฉันคาดหวังคำตอบ แต่ฉันหันหน้าหนีและไม่ตอบเขา เควินมองฉันด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว
"ทำไมเธอถึงจะโชคร้ายล่ะ ฉันใจดีกว่านายตั้งเยอะ" คาวินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"ว้าว กลิ่นหอมจัง" ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงก่อนที่เขาจะได้ตอบพี่ชาย เขาเริ่มเดินมาที่ฉันนั่ง แต่เธอคว้าแขนเขาไว้ คุณยายกระแอมและเธอก็ปล่อยมือเขา
"นั่งข้างฉันสิ" เธอพูดด้วยสายตาวิงวอน และฉันเห็นทุกอย่างด้วยสายตาที่แข็งกร้าว พวกเขาทั้งคู่นั่งลงตรงข้ามฉัน ในระหว่างนั้น เพื่อนของพวกเขาก็ลงมาร่วมรับประทานอาหารกลางวันด้วย
"ป้าขา หนูกินเยอะขนาดนี้ไม่ไหวแล้ว หนูกินมันฝรั่งทอดกับโรลรสเผ็ดไปเยอะแล้ว" ฉันพูดเมื่อป้าตักอาหารเพิ่มให้ฉัน
"ไม่มีข้อแม้ เธอยังกินไม่ถึงครึ่งเลย กินให้หมดเร็วๆ แล้วป้าจะให้ไอศกรีม" เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาใช้กลอุบายเดียวกันกับฉัน ทำให้ไหล่ของฉันตก
"ป้าก็ด้วยเหรอคะ พ่อใช้จุดอ่อนของหนูมากพอแล้วนะ" ฉันถอนหายใจมองเธอแล้วมองอาหารบนจาน อลิชามองฉันเมื่อได้ยินฉันเรียกว่าป้า ตระหนักว่าฉันไม่ใช่น้องสาวเขา เขามองฉันขณะที่ฉันบ่น
"หนูที่รัก กินให้หมดเพื่อคุณยายนะ" คุณยายพูดด้วยสายตาวิงวอน ทำให้ฉันเบะปากเพราะไม่สามารถปฏิเสธเธอได้
"พอกลับไปโรงเรียน จะมีลูกฟุตบอลสองลูกอยู่บนสนามแน่ๆ" ฉันพูดพลางตักอาหารเข้าปากด้วยสีหน้าบูด ทำให้พวกเขาหัวเราะ
"เธอเล่นฟุตบอลด้วยเหรอ" เจสันถามฉันทันที ทำให้ทุกคนหันมามองพวกเรา ฉันพยักหน้ารับพลางส่งสัญญาณให้เควินเลื่อนจานมาใกล้ฉัน เขาเลื่อนจานมาและฉันตักอาหารมากกว่าครึ่งใส่จานเขาโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น เขาช่วยฉันเสมอ ฉันเงยหน้าขึ้นดูว่ามีใครสังเกตเห็นไหม และพบว่าเจสันกำลังยิ้มให้ฉันเพราะเขาจับได้ ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่พูดอะไร และยังคงเคี้ยวอาหารต่อไป ทำให้ฉันยิ้มตอบ ฉันเบนสายตาไปพบกับดวงตาสีเหลืองอำพันที่จับจ้องฉันอยู่ก่อนแล้ว เขาเห็นทุกอย่าง ฉันหันกลับมามองจานของฉันเพื่อกินให้หมดจะได้กินไอศกรีม
"แม่ครับ ลูน่าให้อาหารเควินอีกแล้ว" ฉันได้ยินเสียงหนักแน่นทำให้ร่างกายฉันสั่น เมื่อเขาเรียกชื่อฉัน ป้าสั่งให้คาวินเอาอาหารกลับมาใส่จานฉันและเริ่มดุเขา ฉันมองเขาด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ซึ่งเขาก็มองกลับมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แต่มีรอยยิ้มเล็กๆ แฝงอยู่ เขาคาดหวังให้ฉันตะโกนใส่เขา แต่ฉันเงียบ
เขาคิดผิดที่คิดว่าฉันจะคุยกับเขาหลังจากที่เขาทำแบบนั้น