บทที่ 3
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?
คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวขณะที่สายตาฉันจับจ้องอยู่ที่พวกเขาสองคน พวกเขาเริ่มเดินตรงมาทางฉัน และฉันก็ได้แต่มองตามทุกย่างก้าวขณะยืนอยู่ที่ประตู เขายังไม่ทันสังเกตเห็นฉันด้วยซ้ำ เพราะมัวแต่คุยอยู่กับเพื่อนของเขา ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงควงแขนเขาพลางมองไปรอบๆ สถาปัตยกรรมอันสวยงามของคฤหาสน์ริเวียร่า ผมยาวสลวยของเธอปรกข้างแก้มและเคลื่อนไหวตามจังหวะที่เธอหันหน้า ฉันได้แต่มองภาพของคนทั้งคู่ที่ดูเข้ากันเหลือเกิน
หัวใจฉันเริ่มเต้นรัวเมื่อพวกเขาเดินเข้ามาใกล้ ความตื่นเต้นทั้งหมดที่เคยรู้สึกเมื่อครู่ว่าจะได้เจอเขา มันหายไปหมดแล้ว ความรู้สึกที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้มันยากเกินจะบรรยายเป็นคำพูดได้ เพราะฉันไม่เคยรู้สึกร้อนรุ่มในอกแบบนี้มาก่อนเลย ทันทีที่พวกเขาเริ่มก้าวขึ้นบันได เขาก็ถอดแว่นกันแดดสีดำออก และนั่นเป็นตอนที่ดวงตาสีอำพันของเขามองมาที่ฉัน ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว แต่ฉันยังเห็นดวงตาอีกสองคู่มองมาที่ฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“คุณไม่เคยบอกฉันเลยนะคะว่ามีน้องสาวสวยขนาดนี้” ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ยิ่งทำให้ความรู้สึกแผดเผาในใจฉันทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าฉันแข็งกระด้างขณะมองไปที่เขาอย่างไร้ประกายความยินดีใดๆ หลังจากฟังเธอพูด เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากแก้ไขอะไรเลยสักคำ ตรงกันข้าม เขากลับยังคงจ้องมองฉันด้วยดวงตาสีอำพันคู่นั้นไม่วางตา ทำให้ฉันเผลอกัดกระพุ้งแก้มตัวเอง ฉันมักจะทำแบบนี้เวลาที่รู้สึกไม่ดีข้างใน งั้นสำหรับเขา ฉันก็เป็นแค่น้องสาวสินะ วินาทีที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นก้าวลงจากรถ ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเขาจำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันไม่ได้แล้ว ฉันนี่มันโง่จริงๆ ที่วาดฝันลมๆ แล้งๆ มาตลอดห้าปี
“สวัสดีจ้ะ ฉันอลิชานะ ส่วนนี่เจสัน” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มเดิมบนใบหน้าขณะแนะนำตัวเองและเพื่อนอีกคนของเธอ คำพูดของเธอทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด
“ยินดีต้อนรับค่ะ” ฉันพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยและน้ำเสียงไร้ความรู้สึก พยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองเขา พูดจบฉันก็หมุนตัวเดินเข้าบ้านไปให้พ้นจากเขาและเพื่อนๆ ทิ้งประตูบ้านไว้เปิดอ้า ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าพวกเขาเดินตามมา แต่ฉันก็ไม่ได้หันไปมองแม้แต่น้อยและรีบเดินจ้ำอ้าว ฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ที่ซึ่งคุณย่ากับคุณป้าชาร์ล็อตต์กำลังคุยกันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พวกท่านหยุดคุยกันเมื่อเห็นฉัน ฉันเดินเข้าไปกอดคุณย่าแล้วซบศีรษะลงบนไหล่ของท่าน ฉันต้องการความอบอุ่นจากท่านมากเหลือเกิน เผื่อจะช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มในอกลงได้บ้าง
“เป็นอะไรไปจ๊ะหลานรัก” ท่านถามพลางโอบแขนรอบตัวฉันอย่างอ่อนโยน ท่านรับรู้ได้ทันทีถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของฉัน ท่านรู้ว่าฉันตื่นเต้นที่จะได้เจอเขา แต่ตอนนี้ความตื่นเต้นนั้นมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้
“ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่รู้สึกเหนื่อย” ฉันพูดพลางซบหน้ากับซอกคอท่าน ขณะที่รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่จ้องมองมา
“ที่รักจ๊ะ อยากให้ป้าชงกาแฟให้ไหม” คุณป้าชาร์ล็อตต์ถามฉัน ฉันปฏิเสธท่านด้วยการส่ายหน้า
“แม่ครับ” ฉันได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของเขาเอ่ยเรียกแม่เพื่อเรียกร้องความสนใจ การได้ยินเสียงของเขาอีกครั้งหลังจากไม่ได้ยินมานานทำให้หัวใจฉันเต้นระรัว
“ลูกแม่กลับมาแล้วหลังจากไปเป็นปี” คุณป้าพูดแล้วลุกขึ้นไปกอดลูกชาย ซึ่งฉันแอบเห็นจากหางตา
“แม่คิดถึงลูกมากเหลือเกิน” คุณป้าพูดทั้งน้ำตาคลอ
“แม่ครับ อย่าร้องไห้สิครับ” เขาพูดพลางกอดตอบแม่ แต่สายตายังคงมองมาทางฉัน ทั้งที่ฉันเมินเฉยต่อเขาโดยสิ้นเชิง
“คุณย่าครับ สบายดีไหมครับ” เขาพูดพลางเดินเข้ามาหาคุณย่า คุณย่าไม่ได้ปล่อยฉัน แต่ท่านตบแก้มเขาเบาๆ อย่างเอ็นดู
“ย่าสบายดีจ้ะหลาน แต่ทำไมผอมลงไปขนาดนี้ล่ะ” ท่านถามพลางมองสำรวจรูปร่างของเขาพร้อมกับขยับแว่นบนดั้งจมูก ผอมเหรอ เขามีกล้ามเนื้อเยอะกว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเสียอีก
“แม่ครับ คุณย่าครับ นี่อลิชากับเจสันเพื่อนผมเองครับ พวกเขาจะมาพักผ่อนช่วงวันหยุดที่นี่กับพวกเรา” เขาแนะนำเพื่อนๆ ให้ครอบครัวรู้จัก ขณะที่ฉันยังคงเงียบและหลับตาอยู่
“ป้าเตรียมห้องไว้ให้พวกหนูแล้วจ้ะ เดี๋ยวให้แม่บ้านพาไปที่ห้องพักนะ คงจะเหนื่อยจากการเดินทางกันมา ไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ อาหารกลางวันเสร็จแล้วป้าจะเรียกนะจ๊ะ” คุณป้าพูด ซึ่งฉันสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มในน้ำเสียงของท่าน แล้วท่านก็เรียกแม่บ้านคนหนึ่งให้พาพวกเขาไปที่ห้องพัก ฉันรู้สึกได้ว่าที่ว่างข้างๆ ตัวฉันยุบลงเหมือนมีคนมานั่ง ฉันรู้ว่าเป็นใครที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะได้กลิ่นโคโลญจน์ที่คุ้นเคย
“แม่ครับ แม่ว่ามีใครกำลังโกรธผมอยู่หรือเปล่าครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงขบขัน ขณะที่ฉันรู้สึกได้ว่าสายตาของเขามองมาที่ฉันตอนที่คุยกับแม่
“ไปทำอะไรให้แกโกรธอีกล่ะคราวนี้” คุณป้าถามเขา ส่วนฉันยังคงเงียบและหลับตา
“อาจจะเป็นเพราะผมโผล่มามั้งครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเดิม ยังคงมองมาทางฉัน
“อย่าไปกวนน้องเลยลูก น้องเหนื่อยอยู่” คุณย่าพูดพลางลูบหลังฉันเป็นการเข้าข้าง ท่านอยู่ข้างฉันเสมอ
“เหนื่อยจากการพูดทั้งวันล่ะสิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ทำให้ฉันต้องกัดกระพุ้งแก้มตัวเองอีกครั้ง เขายิ่งทำให้ฉันโกรธมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“เฮ้ พี่ชาย กลับมาแล้วเหรอ” ฉันได้ยินเสียงคุ้นเคยอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันต้องรีบลืมตาแล้วมองไปที่คนคนนั้น
“โอ้ พระเจ้า วันนี้มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์ฉันเต็มไปหมดเลย” ฉันได้ยินเควินพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงเมื่อเขาเห็นฉัน
“เควิน!” ฉันร้องเรียกชื่อเขาอย่างดีใจแล้ววิ่งไปหาเขา ออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของคุณย่า ฉันกอดเขาแน่นขณะที่เขาก็อุ้มฉันลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อยตอนที่กอดตอบ ทำให้ฉันหัวเราะคิกคัก
“ฉันคิดถึงนายจัง” ฉันพูดพลางมองเขาด้วยรอยยิ้มกว้างเต็มหน้าเมื่อเขาวางฉันลงบนพื้น เควินเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลริเวอร์และเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เขาแก่กว่าฉันแค่ปีเดียว
“ฉันคิดถึงนายมากกว่าอีก” เขาพูดพลางยิ้มกว้างรับรอยยิ้มบนใบหน้าฉัน เราเป็นคู่หูคู่แสบกันมาตลอด เราเคยแกล้งคนด้วยกันมานับไม่ถ้วน
“เมื่อกี้ยังบอกว่าเหนื่อยอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” ฉันได้ยินเสียงเขาพูดเยาะมาจากข้างหลัง แต่ฉันไม่สนใจ
“ลู ไปเล่นเพลย์สเตชันเครื่องใหม่ที่ฉันซื้อมากันเถอะ ฉันเก็บไว้เล่นกับนายโดยเฉพาะเลยนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทำเอาตาฉันลุกวาวด้วยความดีใจ
“นายซื้อเกมใหม่มาเหรอ” ฉันอุทาน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เขาพยักหน้าตอบรับ ทำให้ฉันยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“ไปกันเถอะ” ฉันจับมือเขาลากไปยังห้องของเขาเพื่อเล่นเกม
“แม่ฝากขนมมาให้เราด้วยนะ” เขาพูดพลางหันไปมองแม่ของเขาขณะที่ฉันกำลังลากเขาไป
“ได้สิจ๊ะ แต่ว่าอย่าเล่นกันนานเป็นชั่วโมงล่ะ แล้วถ้าแม่เรียกกินข้าวกลางวันก็ลงมากันด้วยนะ” พวกเราได้ยินเสียงแว่วๆ ของแม่เขา ตอนนั้นเราเกือบจะถึงหน้าห้องของเขาแล้ว เราเล่นกันอยู่ประมาณชั่วโมงสองชั่วโมง ฉันชนะเควินสามครั้ง ส่วนเขาก็ชนะไปสองครั้งด้วยการโกง
“นี่มันขี้โกงนี่นา!” ฉันตะโกนลั่นตอนที่เขาโจมตีฉันขณะที่ฉันกำลังจิบน้ำผลไม้อยู่
“เพื่อนเอ๋ย ในเกมกับการรบ ทุกอย่างมันยุติธรรมเสมอแหละ” เขาพูดพลางโจมตีฉันอีกครั้งพร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตา
“นั่นมันรักกับสงครามต่างหาก เจ้าบ้าเอ๊ย!” ฉันพูดพร้อมกับโจมตีสวนกลับไป ทำเอาเขาร้องครางออกมา
“อะไรก็ช่างเถอะ สำหรับฉันมันคือเกม” เขาพูดขณะตั้งสมาธิกับการเอาชนะฉัน
“ฉันคิดถึงเอลล่านะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ หลังจากเอาชนะเขาได้เป็นครั้งที่สี่ ฉันอยากเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง
“ทำไมครั้งนี้ไม่พาเธอมาด้วยล่ะ” เขาถามพลางโยนจอยเกมลงบนเตียงแล้วเริ่มหยิบมันฝรั่งทอดเข้าปากเคี้ยวกรุบๆ ขณะช้อนตามองฉัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากฉัน
“อะไร นายก็คิดถึงเธอเหมือนกันเหรอ” ฉันถามพลางยักคิ้วหลิ่วตา ทำให้เขาต้องรีบยัดมันฝรั่งทอดเข้าปากเพิ่ม
“เปล่าสักหน่อย” เขาพูดทั้งที่มันฝรั่งเต็มปาก พยายามหลบตาฉัน
“ขี้จุ๊” ฉันพูด หน้าเขาก็แดงก่ำขึ้นมาทันที ฉันเลยเอานิ้วจิ้มแขนเขาขณะที่เขายังคงพยายามหลบตาฉันอยู่ ตอนที่ฉันกำลังแกล้งเขาอยู่นั้น เราก็ได้ยินเสียงเคาะประตู แม่บ้านคนหนึ่งเข้ามาบอกให้พวกเราลงไปทานข้าวกลางวัน เควินรีบลุกพรวดหนีการล้อเลียนของฉันทันที
“อยากคุยกับเธอมั้ยล่ะ เดี๋ยวฉันจะโทรหาเธอหลังกินข้าวเที่ยงนะ” ฉันพูดระหว่างทางลงไปข้างล่างเพื่อแกล้งเขาต่อ เขาเหลือบมองฉันด้วยดวงตาเป็นประกายอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็รีบเก็บอาการทันทีเมื่อรู้ว่าฉันกำลังล้อเขาเล่น ทำเอาฉันหัวเราะออกมาที่จับได้คาหนังคาเขา
“เลิกล้อฉันได้แล้วน่า” เขาพูดเมื่อเราใกล้จะถึงโต๊ะอาหาร
“โอเคๆ ไม่ต้องงอนเลยนะ พ่อโรมิโอ” ฉันพูดพลางนั่งลงข้างๆ เขา คุณย่ากับคุณป้าก็นั่งอยู่ก่อนแล้ว พวกท่านก็รู้เรื่องที่เขาแอบชอบเอลล่าเหมือนกัน พวกท่านพยักพเยิดหน้าอย่างขบขันเมื่อรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงเธอ
“แล้วสาวผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใครกันล่ะ” ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยถามขึ้นขณะที่เขาเดินลงมาในชุดกางเกงวอร์มกับเสื้อยืดรัดรูป เขายังคงมองฉันเหมือนรอคำตอบ แต่ฉันมองไปทางอื่นและไม่ตอบอะไร เควินมองฉันพลางขมวดคิ้ว
“ทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องโชคร้ายด้วยล่ะ ฉันใจดีกว่านายตั้งเยอะ” เควินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ว้าว หอมน่ากินจัง” ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนที่เขาจะได้ตอบน้องชาย เขาเริ่มเดินมาทางที่ฉันนั่งอยู่ แต่ผู้หญิงคนนั้นคว้าแขนเขาไว้ ทำให้เขาหยุดชะงัก คุณย่ากระแอมเบาๆ หล่อนจึงปล่อยมือจากเขา
“นั่งข้างฉันสิ” หล่อนพูดด้วยสายตาอ้อนวอน และฉันก็มองทุกอย่างด้วยสายตาเย็นชา ทั้งสองคนนั่งลงตรงข้ามฉัน ในขณะเดียวกัน เพื่อนของพวกเขาก็ลงมาร่วมโต๊ะอาหารกลางวันด้วย
“คุณป้าคะ หนูทานไม่ไหวแล้วค่ะ เยอะเกินไป หนูกินมันฝรั่งทอดกับโรลรสเผ็ดไปเยอะแล้วค่ะ” ฉันพูดขณะที่คุณป้าตักอาหารเพิ่มให้ในจาน
“ห้ามบ่นนะ นี่ยังทานไม่ถึงครึ่งเลย ทานให้หมดเร็วๆ เดี๋ยวป้าจะให้ไอศกรีม” ท่านพูดพลางยิ้ม ทุกคนใช้มุกนี้กับฉันตลอดเลย ทำเอาฉันไหล่ตก
“คุณป้าก็เอาด้วยเหรอคะ พ่อก็ใช้จุดอ่อนนี้เล่นงานหนูมาพอแล้ว” ฉันพ่นลมหายใจอย่างขัดใจ มองไปที่คุณป้าแล้วก็มองอาหารในจาน อลิชามองมาที่ฉันเมื่อได้ยินฉันเรียกคุณป้า ทำให้รู้ว่าฉันไม่ใช่พี่สาวหรือน้องสาวของเขา เขามองฉันไม่วางตาขณะที่ฉันกำลังงอแง
“หลานรัก ทานให้หมดเพื่อย่านะลูก” คุณย่าพูดด้วยสายตาอ้อนวอน ทำเอาฉันหน้ามุ่ยเพราะปฏิเสธท่านไม่ได้
“กลับไปโรงเรียนคราวนี้ มีหวังกลิ้งเป็นลูกฟุตบอลสองลูกแน่ๆ” ฉันพูดพลางตักอาหารเข้าปากด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน
“งั้นเธอก็เล่นฟุตบอลด้วยสิ” เจสันถามฉันขึ้นมาทันที ทำให้ทุกคนหันมามองที่เราสองคน ฉันพยักหน้าตอบรับ พลางส่งสัญญาณให้เควินเลื่อนจานเข้ามาใกล้ๆ เขาเลื่อนจานมา ฉันก็ตักอาหารเกินครึ่งในจานของฉันใส่จานเขาโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น เขาช่วยฉันแบบนี้เสมอ ฉันเงยหน้าขึ้นมองว่ามีใครเห็นหรือเปล่า ก็เจอเจสันกำลังยิ้มให้ฉันเหมือนจับได้ว่าพวกเราทำอะไรกัน โชคดีที่เขาไม่ได้พูดอะไรแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารของเขาต่อ ทำให้ฉันยิ้มตอบเขาไป ฉันละสายตาไปก็สบเข้ากับดวงตาสีอำพันคู่หนึ่งที่จ้องมองฉันอยู่ก่อนแล้ว เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ฉันจึงก้มหน้ามองจานตัวเองต่อ ตั้งใจจะรีบกินให้หมดจะได้กินไอศกรีม
“แม่ครับ ลูน่าเอาอาหารของเธอให้เควินอีกแล้ว” ฉันได้ยินน้ำเสียงเฉียบขาดเอ่ยขึ้น ทำเอาฉันตัวสั่นสะท้านเมื่อเขาเรียกชื่อฉัน คุณป้าสั่งให้เควินตักอาหารคืนใส่จานฉัน แล้วก็เริ่มดุเขา ฉันมองเขาตาเขม็ง เขาก็มองตอบฉันกลับมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แต่ก็มีรอยยิ้มเยาะจางๆ ประดับอยู่บนใบหน้า เขาคงคิดว่าฉันจะโวยวายใส่เขา แต่ฉันกลับเงียบ
เขาคิดผิดมหันต์เลยนะที่คิดว่าฉันจะยอมคุยกับเขาหลังจากเรื่องที่เขาก่อไว้