บทที่ 2
เขาจำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันไหมนะ
ฉันจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนไม่รู้ตัวว่าเผลอทรุดตัวลงบนเก้าอี้เมื่อความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันพบว่าตัวเองกำลังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงในห้องนอน ฉันกะพริบตาเพื่อให้มองเห็นชัดขึ้น แล้วดึงผ้าห่มออกวางเท้าลงบนพื้น ฉันยังคงสวมเสื้อฟุตบอลตัวเดิมอยู่
พ่อคงเป็นคนพาฉันมานอน
ฉันมองดูพลาสเตอร์ลายยิ้มที่ติดอยู่บนหัวเข่าทั้งสองข้าง พ่อชอบทำแบบนี้ตอนที่ฉันหลับเพราะทุกครั้งที่ฉันบ่นว่าฉันไม่ใช่เด็กๆ แล้ว พ่อจะตอบกลับมาว่าฉันยังเป็นเด็กสำหรับพ่อเสมอ ฉันเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเพราะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ฉันถอดเสื้อผ้าออกแล้วอาบน้ำอุ่น กล้ามเนื้อปวดเมื่อยนิดหน่อยเพราะนอนหลับในรถตลอดทาง รอยฟกช้ำแสบเล็กน้อยเมื่อโดนน้ำอุ่น ฉันไม่สนใจมันและออกจากห้องน้ำเร็วๆ เพราะท้องร้องจ้ำ มื้อสุดท้ายที่กินคืออาหารเช้าและตอนนี้ฉันหิวมาก ฉันรีบสวมชุดนอนและเดินลงไปตามกลิ่นไก่ทอดหอมๆ ที่โชยมาจากห้องครัว
"วันนี้มีอะไรพิเศษสำหรับมื้อเย็นเหรอคะ" ฉันพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้สูงและหยิบไก่ทอดชิ้นหนึ่งที่พ่อวางไว้ข้างเตา
"สปาเก็ตตี้กับไก่ทอดเผ็ด ระวังนะยังร้อนอยู่" พ่อบอกเพราะเพิ่งเอาออกจากน้ำมันร้อนๆ แต่ฉันก็ยังหยิบชิ้นใหญ่และกัดเต็มคำ
"อืมมม พ่อคะ มันเผ็ด ฉ่ำ และอร่อยมากเลย ชอบที่สุด" ฉันพูดทั้งที่ปากยังเคี้ยวอยู่แล้วกัดอีกคำ พ่อยิ้มมองหน้าฉัน พ่อทอดไก่เสร็จแล้ว และในระหว่างนั้นฉันก็กินไก่ไปสี่ชิ้น พ่อนำอาหารไปที่โต๊ะตอนที่ฉันกินไก่ชิ้นที่สี่เสร็จและกำลังเลียนิ้วอยู่
"ลู เอาน้ำมาด้วยแล้วมากินข้าวเย็นได้แล้ว" พ่อตะโกนจากห้องอาหารหลังจากจัดโต๊ะเสร็จ ฉันคว้าเหยือกน้ำกับแก้วสองใบสำหรับเรา ฉันนั่งลงและพ่อตักสปาเก็ตตี้ใส่จานฉันเยอะมากพร้อมกับไก่ทอดเผ็ดอีกหลายชิ้น
"พ่อคะ หนูอิ่มไปครึ่งหนึ่งแล้ว" ฉันพูดพลางมองจานด้วยริมฝีปากที่เบะออกมา
"กินให้หมดสิ แล้วจะได้ไอศกรีมเป็นของหวาน" พ่อพูดพร้อมรอยยิ้ม พ่อรู้ว่าเทคนิคนี้ใช้ได้ผลกับฉันเสมอ
"พ่อคะ นี่มันติดสินบนนะ" ฉันพูดพลางมองพ่อตาหรี่ แต่จริงๆ ฉันก็ไม่ได้บ่นหรอก
"ถ้าไม่อยากกินไอศกรีม พ่อจะกินคนเดียวก็ได้" พ่อพูดพลางป้อนสปาเก็ตตี้เข้าปากฉันตอนที่ฉันกำลังจะค้าน ฉันรีบเคี้ยวเร็วๆ เพื่อจะพูดต่อ แต่พ่อก็ป้อนสปาเก็ตตี้เข้าปากฉันอีกช้อนใหญ่
"พ่อคะ" ฉันพูดทั้งที่ปากยังเต็มไปด้วยอาหาร ทำให้พ่อหัวเราะ เราทานอาหารเย็นที่เหลือพร้อมกับที่ฉันเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียนและหอพัก ทั้งเรื่องของฉันและบางเรื่องเกี่ยวกับเอลล่า พ่อหัวเราะฟังเรื่องที่เราผสมสารเคมีจนทำให้หน้าครูเคมีเป็นสีม่วงโดยให้ครูมาตรวจดูแล้วตูม! หน้าครูกลายเป็นสีม่วง
หลังจากนั้น ฉันกับเอลล่าต้องทำความสะอาดสวนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เต็มเพราะครูไปฟ้องซิสเตอร์ใหญ่ พ่อไม่เคยห้ามฉันทำอะไรซุกซน บางครั้งพ่อยังให้ไอเดียด้วยซ้ำ แต่ก็เตือนเสมอว่าอย่าทำให้ใครเจ็บ พ่อไม่เคยห้ามฉันเป็นตัวของตัวเอง เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันชอบแต่งตัวและไว้ผมยาวถึงเอว เรียนรู้วิธีแต่งหน้า แต่ฉันไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านั้น ฉันชอบผมสั้นและรู้สึกสบายในเสื้อฟุตบอล ฉันใส่มันได้เป็นอาทิตย์
"พ่อคะ หนูอิ่มแล้ว กินอีกไม่ไหวแล้ว" ฉันพูดพลางทรุดตัวลงบนเก้าอี้เพราะท้องอิ่มมากจนขยับนิ้วไม่ไหว "ลูกแทบไม่ได้กินอะไรเลย" พ่อพูดพลางส่ายหัวและหยิบจานของฉันไปกินต่อ
"พ่อคะ ถ้าหนูกินต่อไปแบบนั้น พอกลับไปโรงเรียนหลังปิดเทอม จะมีลูกบอลสองลูกอยู่ในสนามฟุตบอลแน่ๆ" ฉันพูดด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด ทำให้พ่อหัวเราะ หลังอาหารเย็น เราตัดสินใจดูหนังพร้อมกับไอศกรีมในมือ ตอนแรกพ่อไม่ให้ไอศกรีมฉัน แกล้งบอกว่าฉันอิ่มแล้ว
"พ่อคะ ในท้องหนูมีที่ว่างสำหรับไอศกรีมเสมอนะ" ฉันพูดและแย่งมันจากมือพ่อ พ่อหลับไประหว่างดูหนังไปครึ่งเรื่อง ฉันดูหนังจนจบหลังจากห่มผ้าให้พ่อและขดตัวอยู่ข้างๆ พ่อใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ฉันรู้ว่าพ่อเหนื่อยจากงาน แต่ก็ยังอยากใช้เวลากับฉัน ฉันก็เช่นกัน ฉันคิดถึงพ่อมากเวลาอยู่โรงเรียน ตอนเช้าเมื่อฉันลืมตาขึ้นมา ฉันพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงอีกครั้ง ในบ้านหลังนี้ไม่ว่าฉันจะหลับที่ไหน พอลืมตาอีกทีก็พบตัวเองบนเตียงทุกที ขอบคุณพ่อที่รัก ฉันขยี้ตาพลางสูดกลิ่นหอมหวานเข้าจมูกลึกๆ ฉันตื่นขึ้นมาเพราะได้กลิ่นหอมหวาน โดยไม่รอช้า ฉันวิ่งลงไปพบพ่อกำลังทำแพนเค้กให้ฉัน
"แพนเค้ก" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อเห็นพ่อกำลังทำแพนเค้กเป็นชั้นๆ ฉันวิ่งไปกินแต่พ่อผลักมือฉันออก
"ไปแปรงฟันและล้างหน้าก่อน พ่อเห็นน้ำลายไหลเต็มแก้มเลย" พ่อพูดเสียงเข้มพร้อมชี้ที่แก้มฉัน ทำให้ฉันรีบยกมือขึ้นเช็ดทันที แต่ไม่มีอะไรเลย
"พ่อ" ฉันบ่นเมื่อรู้ว่าเขาแกล้งฉัน ทำให้ฉันหัวเราะกับปฏิกิริยาตัวเอง
"รีบไปเตรียมตัวแล้วลงมา พ่อจะพาไปคฤหาสน์ริเวียร่าหลังอาหารเช้า" พ่อบอก ทำให้ฉันวิ่งกลับห้องนอนเพื่อรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้ไปคฤหาสน์ริเวียร่า เมื่อฉันลงมาในเสื้อยืดตัวโคร่งกับยีนส์ขาดๆ ฉันเห็นพ่อนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือพิมพ์ แต่งตัวพร้อมไปทำงานแล้ว
"มากินเลย พ่อรอลูกอยู่" พ่อวางหนังสือพิมพ์ลงและยิ้มให้ฉัน เรากินอาหารเช้าด้วยกัน โดยฉันกินอย่างรีบร้อนเพื่อที่เราจะได้ออกไปเร็วๆ พ่อส่ายหัวอย่างขบขันเมื่อเห็นฉันกินเร็วขณะที่เขาจิบกาแฟอย่างช้าๆ
"ไปกันเถอะ" ฉันบอกพลางวางแก้วน้ำผลไม้ที่ว่างเปล่า
"ลูกทำลายสถิติกินอาหารเช้าเร็วอีกแล้ว ครั้งที่แล้วใช้เวลาสิบนาที วันนี้แค่ห้านาทีเอง" เขาพูดพลางดูนาฬิกาข้อมือด้วยน้ำเสียงขบขัน เขาหัวเราะเมื่อเห็นความกระตือรือร้นของฉันที่อยากไปที่นั่น
"พ่อ ไปกันเถอะ เดี๋ยวพ่อจะไปทำงานสาย" ฉันพูดเสียงจริงจังพลางวิ่งไปที่ประตู โดยมีพ่อเดินตามมา สิบห้านาทีต่อมาเราก็มาถึงเพราะมันไม่ไกลจากที่เราอยู่มากนัก แม่บ้านเปิดประตูให้เรา และฉันวิ่งเข้าไปในบ้านเหมือนที่เคยทำตอนเป็นเด็ก
"คุณยาย" ฉันตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นท่านนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นคุยกับป้าชาร์ล็อต
"โอ้ ช่างเป็นเซอร์ไพรส์อะไรเช่นนี้ ลูนาที่สวยของยายกลับมาบ้านแล้ว" ท่านพูดอย่างยินดีพลางกางแขนออกเพื่อโอบกอดฉัน
"หนูคิดถึงคุณยายมากเลย" ฉันพูดเหมือนเด็กอายุสิบขวบขณะที่ท่านลูบหลังฉันอย่างเอ็นดู
"ทุกคนคิดถึงคุณยายคนเดียว ไม่มีใครคิดถึงฉันเลย" ฉันได้ยินป้าชาร์ล็อตพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ทำให้ฉันหันไปมองเธอพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"หนูก็คิดถึงป้าเหมือนกันค่ะ" ฉันพูดพลางกอดเธอขณะที่ออกจากอ้อมกอดของคุณยาย
"รู้ไหม เพื่อนๆ หนูชอบมัฟฟินที่ป้าส่งไปให้ครั้งที่แล้วมากเลย" ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
"ป้าจะทำเพิ่มให้หนูเอาไปฝากเพื่อนๆ แต่ก่อนที่จะให้หนู" เธอพูดด้วยรอยยิ้มพอใจ ป้าชาร์ล็อตชอบทำอาหารให้ทุกคนกินเสมอ
"ชาร์ล็อต อย่าตามใจเธอนักเลย" พ่อพูดขณะนั่งลงข้างคุณยายหลังจากกล่าวสวัสดีตอนเช้ากับทุกคน
"คุณไม่เคยให้โอกาสฉันได้ตามใจเธอเลย ฉันบอกคุณตั้งหลายครั้งแล้วว่าฉันจะดูแลเธอเอง แต่คุณก็ยังส่งลูกสาวแสนบอบบางของฉันไปอยู่หอพัก" ป้าพูดเสียงเข้มเพื่อแสดงความไม่เห็นด้วยกับพ่อที่ส่งฉันไปอยู่ไกลๆ อีกครั้ง
"ผมรู้ว่าคุณจะดูแลเธอดีกว่าผมอีก แต่ผมก็รู้ว่าลูกสาวผมซนแค่ไหน คุณรู้ไหมว่าเธอทำอะไรกับครูเคมี" และแล้วพ่อก็เล่าเรื่องที่ฉันทำให้พวกเขาฟัง ทำให้ทุกคนหัวเราะ
"ที่รัก มานี่สิ ให้ยายดูหน่อย" คุณยายพูดหลังจากผ่านไปสักพัก ฉันจึงลุกขึ้นและเดินไปหาท่าน
"หนูสูงขึ้นและสวยขึ้นมากเลย เหมือนแม่ของหนูไม่มีผิด" ท่านพูดอย่างเอ็นดูพลางลูบแก้มฉัน
"เด็กผู้หญิงโตเร็วจริงๆ รู้สึกเหมือนเมื่อวานเธอยังเป็นเด็กเล็กๆ อยู่เลย แต่ตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว" พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักๆ ฉันเห็นได้ว่าเขาไม่ชอบให้ฉันโตขึ้น เขาอยากให้ฉันเป็นลูนาตัวเล็กๆ ที่วิ่งตามหลังเขาพร้อมน้ำมูกไหลเหมือนเดิม
"หยุดพูดอะไรอารมณ์กันได้แล้ว ลูนา หนูตัดสินใจแล้วหรือยังว่าจะทำอะไรในวันเกิดปีที่สิบหกของหนู" ป้าถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขณะเช็ดน้ำตาที่มุมตา ใช่แล้ว ฉันกำลังจะมีอายุครบสิบหกในอีกไม่กี่วัน ฉันเล่าสิ่งที่ฉันตัดสินใจจะทำให้พวกเขาฟัง และทุกคนก็ฟังอย่างอดทน หลังจากนั้นสักพัก พ่อก็ออกไปทำงาน
พ่อทำงานเป็นผู้จัดการที่บริษัทริเวียร่า พ่อกับลุงจอห์นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มหาวิทยาลัย หลังจากเรียนจบ ลุงจอห์นชวนพ่อให้มาร่วมงานในบริษัทของพ่อเขา และพวกเขาก็ทำงานด้วยกันมาตั้งแต่นั้น เราเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ทุกคนรักฉัน ทุกคนเลย และจู่ๆ ฉันก็นึกถึงเหตุผลที่ฉันอยากกลับมาที่นี่ ฉันถามป้าเกี่ยวกับเขา เธอบอกว่าเขากำลังกลับมาจากแคลิฟอร์เนียสำหรับช่วงปิดเทอมฤดูร้อน นี่เป็นปีสุดท้ายของเขาในมหาวิทยาลัย ฉันยังคุยกับพวกเขาอยู่เมื่อได้ยินเสียงแตรรถ
"ฉันว่าเขามาแล้วล่ะ" ป้าพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
"หนูจะไปเปิดประตูให้" พูดจบฉันก็วิ่งไปที่ประตูก่อนที่แม่บ้านจะทำ ด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ฉันเปิดประตูขณะที่รู้สึกตื่นเต้นเหมือนเมื่อวานที่จะได้เจอเขาหลังจากไม่ได้พบกันเป็นปี ฉันเห็นเขาก้าวออกจากรถ จากนั้นก็มีเด็กหนุ่มอีกคนในวัยเดียวกันลงมาจากรถ แล้วสิ่งที่ฉันเห็นต่อมาทำให้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้า ผู้หญิงสวยในชุดมินิเดรสก้าวออกจากรถของเขาและคล้องแขนเขาไว้ ทำให้หัวใจฉันหล่นวูบลงไปถึงท้อง
เธอเป็นใครกัน?