บทที่ 1
ลูน่ากำลังจะฉลองวันเกิดครบรอบ 18 ปีในเร็วๆ นี้ พระเอกกับเธอมีอายุห่างกัน 7 ปี พ่อของทั้งสองไม่ได้เป็นญาติกัน เธอเติบโตในครอบครัวของเขาและพวกเขารักเธอเหมือนลูกสาว
ฉันแกว่งขาด้วยความตื่นเต้นขณะนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนของหอพักโรงเรียนคาทอลิกหญิงล้วนพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ฉันจ้องมองสวนที่เต็มไปด้วยกุหลาบหลากหลายสายพันธุ์ หลับตาลงสูดกลิ่นหอมเย้ายวนของกุหลาบเข้าเต็มปอด ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องมากระทบร่างทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นของฤดูร้อน ฉันรักกุหลาบ ฉันมาที่สวนนี้ทุกครั้งเวลาที่เศร้าหรือมีความสุข เพราะการมองดูกุหลาบทำให้ฉันรู้สึกสงบ เช่นเดียวกับฤดูร้อน
พวกมันให้ความสงบกับฉันเพราะฉันได้เจอเขาเฉพาะในช่วงเวลานี้ของปีเท่านั้น วันนี้ฉันมีความสุขเพราะวันที่รอคอยได้มาถึงแล้ว ฉันรอวันนี้มาห้าปีแล้วและไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของฉันได้อีกต่อไป ฉันไม่รู้จะแสดงออกอย่างไร ในขณะที่มือหนึ่งรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ อีกมือหนึ่งกลับรู้สึกถึงความกลัวอันแสนหวานที่ค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ทำให้รู้สึกถึงความเร่งรีบของอารมณ์ ฉันดึงสายกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้ากลับขึ้นบนไหล่ หลังจากที่มันหลุดไปตอนที่ฉันหลงอยู่ในโลกแห่งความฝันพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า ในห้าปีที่ผ่านมา ฉันได้วางแผนหลายอย่างที่เด็กอายุสิบห้าปีคนหนึ่งจะคิดได้ ความคิดของฉันถูกขัดจังหวะเมื่อได้ยินเสียงแหลมเรียกชื่อฉัน
"ลูน่า---ลูน่า" ฉันได้ยินเสียงเรียกชื่อฉันซ้ำๆ ฉันหันไปเห็นเอลล่าเพื่อนรักของฉันที่กำลังวิ่งมาหาราวกับว่ามีผีจากตึกเก่าไล่ตามเธอมา เธอชะลอฝีเท้าลงเมื่อเหลือระยะห่างเพียงไม่กี่ก้าวเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองล้มทับฉันด้วยแรงปะทะ ฉันมองเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึงขณะที่หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงเพราะขาดออกซิเจนในปอด เธอหายใจหอบหนักขณะที่พักมือบนหัวเข่าเพื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ให้หายใจเป็นปกติ ใบหน้าของเธอแดงก่ำจากการวิ่ง ผมสีดำยาวของเธอหลุดออกจากหางม้า เหงื่อไหลจากหน้าผากลงมาตามใบหน้า ทำให้ผิวขาวนวลของเธอเปล่งประกายใต้แสงแดด เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ฉันรู้จักด้วยผมยาวและผิวขาวนวล ในขณะที่ฉันเป็นทอมบอยมากกว่าด้วยผมสั้นสีน้ำตาล
"เกิดอะไรขึ้นเอลล่า" ฉันถามด้วยสีหน้าบึ้งตึงขณะที่มองเธอพร้อมกับปรับสายกระเป๋าบนไหล่อีกครั้ง
"ลูน่า พวกเราต้องการเธอ" เธอพูดระหว่างหายใจหนักๆ พยายามควบคุมลมหายใจขณะที่ยังคงพยุงร่างกายที่อ่อนล้าด้วยมือที่วางบนหัวเข่า
"เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ เธอรู้ว่าฉันไม่ไปหรอก ฉันกำลังจะกลับบ้านวันนี้" ฉันปฏิเสธเธอขณะที่มองไปที่ประตูใหญ่ ฉันไม่อยากมาสายตอนที่พ่อมารับ
"แ--แต่ทีมปีกซีประกาศท้าแข่งกับพวกเรา ถ้าพวกเราแพ้ พวกเขาจะแปะป้ายว่าพวกเราเป็นผู้แพ้ตลอดทั้งปี" เธอพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ ดึงความสนใจของฉันได้ในชั่วขณะ
"พวกเขาลืมไปแล้วเหรอว่าเราเอาชนะพวกเขาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันขณะที่มองไปที่ถนนยาวที่รถทุกคันเข้ามาในบริเวณโรงเรียน
"พวกเขาไม่ลืมหรอก! นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาเลือกวันนี้เพื่อแก้แค้นตอนที่เธอกำลังจะกลับบ้าน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ควบคุมได้แล้วขณะที่ยืดตัวขึ้นเพื่อหันมาเผชิญหน้ากับฉัน
"ฉันรู้ว่าเธอสามารถเอาชนะพวกเขาได้ กลับไปเถอะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขณะที่เคาะเท้าลงบนพื้นพร้อมกับกัดริมฝีปากล่าง รู้ดีว่าพวกเขาต้องการฉัน แต่พ่อจะมาถึงเมื่อไหร่ก็ได้เพื่อมารับฉัน
"นะลูน่า ถ้าพวกเราแพ้ พวกเราจะเป็นผู้แพ้ตลอดทั้งปีเลยนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน ทำให้ฉันละสายตาจากถนนมามองเธอที่กำลังอ้อนวอนด้วยดวงตาคล้ายลูกสุนัข ฉันถอนหายใจเสียงดังเพราะรู้ว่าฉันจะอยู่ไม่ได้ตลอดทั้งปีกับป้ายผู้แพ้ ฉันมองไปที่ถนนแล้วกลับมามองเธออีกครั้งเมื่อตัดสินใจแล้ว ฉันไม่สามารถทิ้งทีมของฉันได้
"ไปกันเถอะ ไปสอนบทเรียนให้พวกเขาที่มายุ่งกับฉันในเวลาที่ไม่เหมาะสม" ฉันพูดขณะที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง ความโกรธพลุ่งพล่านในตัวฉัน พวกเขาตั้งใจเลือกเวลานี้เพื่อที่จะเอาชนะพวกเรา คิดว่าฉันจะทิ้งทีมของฉันไปแบบนั้น ฉันไม่มีทางปล่อยให้ทีมของฉันเป็นผู้แพ้ตลอดทั้งปีแม้แต่ในฝันร้าย เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เอลล่าส่งยิ้มกว้างให้ฉันพร้อมกับเต้นระบำเล็กๆ ด้วยความดีใจที่โน้มน้าวฉันได้สำเร็จ ในไม่ช้าฉันก็ยืนอยู่บนสนามฟุตบอลพร้อมลูกบอลในมือ สวมชุดสแปนเด็กซ์ฟุตบอลและเสื้อทีมที่มีชื่อของฉันเขียนด้วยตัวอักษรตัวหนา ข้างๆ ฉันคือเอลล่าและสมาชิกทีมที่เหลือ
"นี่มันอะไรกัน เธอบอกฉันว่ากัปตันปีกเอกำลังจะกลับบ้านวันนี้ แล้วทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่" ฉันได้ยินกัปตันปีกซีถามสมาชิกในทีมของเธอขณะที่มองฉันด้วยสายตาหรี่ตา ฉันยกมือขึ้นลูบผมสั้นระดับหูของฉันแล้วส่งจูบให้เธอทางอากาศเป็นการทักทาย ทำให้ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เธอยังคงมีความแค้นต่อฉันเพราะฉันเอาชนะเธออย่างหมดรูปในการแข่งขันครั้งล่าสุด ฉันไม่ยอมให้เธอทำแต้มได้แม้แต่ประตูเดียว
"พร้อมสำหรับการแข่งขันรอบใหม่ไหม" ฉันถามพร้อมรอยยิ้มเยาะ ทำให้เธอกำมือแน่น
"เตรียมตัวแพ้ให้ดีนะไอ้พวกขี้แพ้" เธอพูดด้วยความโกรธเมื่อเห็นฉันยิ้มเยาะใส่เธอ
"เดี๋ยวก็รู้กัน" ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มเดิม ทำให้เธอกัดฟันกรอด
"เริ่มการแข่งขันได้" เอลล่าตะโกนเสียงดัง ตอนที่ฉันได้ยินเสียงนกหวีดดังขึ้น และแบบนั้นแหละ การแข่งขันเพื่อศักดิ์ศรีของพวกเราก็เริ่มต้น
"ฉันจะไม่ยอมให้เธอชนะครั้งนี้หรอก" กัปตันทีมฟุตบอลปีกซีตะโกนขณะวิ่งเข้ามาหาฉันเพื่อเตะลูกบอลที่วางอยู่ตรงกลาง เธอเล่นสกปรกเหมือนที่เคยทำเพื่อเอาชนะ แต่ทีมของฉันไม่ยอมให้กลโกงของพวกเธอผ่านไปได้ พวกเราชนะการแข่งขัน เอลล่าทำได้สองประตูทั้งที่ข้อศอกฉีก และฉันทำได้สี่ประตูพร้อมกับเข่าที่ฉีกขาด เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ก็มีรอยฟกช้ำตามแขนขา ในขณะที่ฝั่งทีมปีกซี พวกเธอต่างเดินกะเผลกออกจากสนามด้วยความพ่ายแพ้
"แล้วเจอกันใหม่นะไอ้พวกขี้แพ้ ก่อนถึงตอนนั้นก็ไปฝึกวิธีเล่นฟุตบอลซะ" ฉันพูดเสียงเยาะเย้ยขณะที่เธอกำลังเดินกะเผลกไปที่ปีกของเธอโดยมีเพื่อนร่วมทีมคอยพยุง
"เย้! พวกเราทำได้แล้ว" เอลล่าตะโกนอย่างมีชัย ตามด้วยเสียงครางเมื่อแขนของเธอเจ็บขณะพยายามเต้น ทำให้ฉันและทีมหัวเราะกับความกระตือรือร้นของเธอ พวกเรารวมตัวกันกระโดดฉลองชัยชนะ
"ลูน่า เดวิส คุณพ่อมารับแล้วค่ะ" ฉันได้ยินเสียงซิสเตอร์คนหนึ่งเรียกชื่อฉันขณะที่กำลังหัวเราะกับเอลล่า ยังคงเพลิดเพลินกับชัยชนะ
"มาแล้วค่ะซิสเตอร์" ฉันตะโกนกลับไป ทำให้เธอเดินกลับเข้าไปข้างใน แล้วฉันก็มองไปที่เอลล่าที่มีสีหน้าเศร้า
"ฉันจะคิดถึงเธอนะ" เอลล่าพูดพร้อมกับกอดฉัน
"เธอรู้ว่าเธอมากับฉันก็ได้นะ ยินดีต้อนรับเสมอ" ฉันพูดเสียงอ่อนโยนขณะที่ปล่อยจากการกอดและเอาผมยาวๆ ที่หลุดของเธอไปเหน็บหลังหู ฉันรู้สึกไม่ดีสำหรับเธอที่ไม่มีใครให้ใช้เวลาช่วงปิดเทอมฤดูร้อนด้วย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเห็นแม่ แต่ฉันก็ยังมีพ่ออยู่เคียงข้างในโลกใบใหญ่นี้ แต่เอลล่ามีแค่ฉันเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้า
"ฉันรู้ แต่เธอก็รู้ว่าฉันจะไปช่วยงานที่บ้านพักคนชราตลอดช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี้" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า เธอซ่อนความเจ็บปวดไว้หลังดวงตาที่มีความสุข นี่เป็นหนึ่งในคุณสมบัติที่ดีที่สุดของเอลล่า เธอมีความสุขเสมอแม้ว่าจะเจ็บปวดข้างใน เธอโตเกินวัยสำหรับเด็กอายุสิบห้า ไม่เหมือนฉัน
"โทรหาฉันทุกวันนะเมื่อเธอกลับจากบ้านพักคนชรา" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเดิมพร้อมกับพยักหน้าเข้าใจ
"เอาช็อกโกแลตมาฝากฉันตอนกลับมานะ ฉันหวังว่าครั้งนี้เธอจะแบ่งช็อกโกแลตพิเศษของเธอให้ฉันบ้าง" เธอพูดพร้อมรอยยิ้มซุกซนบนใบหน้า ทำให้ฉันหน้าแดง เธอรู้ว่าฉันไม่เคยแบ่งให้ใคร และนั่นคือเหตุผลที่เธอชอบแกล้งฉัน
"ฉันต้องไปแล้ว เจอกันเมื่อปิดเทอมจบนะ" ฉันพูดด้วยใบหน้าที่ยังแดงขณะวิ่งไปที่ต้นไม้ที่กระเป๋าของฉันวางอยู่ ไม่ได้สัญญาว่าจะแบ่งช็อกโกแลตพิเศษให้เธอหรือเปล่า สะพายกระเป๋าบนไหล่ ฉันวิ่งไปที่สำนักงานที่พ่อของฉันจะรออยู่ แต่ไม่ลืมที่จะโบกมือลาเอลล่าข้างหลัง
"พ่อ!" ฉันกรี๊ดทันทีที่เห็นร่างสูงของเขาปรากฏในสายตา ฉันวิ่งเข้าไปหา
"โอ้ แชมป์ฟุตบอลของพ่อมาถึงแล้ว" พ่อพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุขขณะที่อุ้มฉันขึ้นในอ้อมแขนและกอดฉันพร้อมกับหมุนตัวทั้งคู่
"ชนะอีกแล้วเหรอ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
"ค่ะ หนูทำประตูชัยได้" ฉันพูดอย่างมีความสุขพร้อมกับพยักหน้าและยิ้มกว้าง
"พ่อภูมิใจในตัวหนูนะ" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
"พ่อคะ ปล่อยหนูลงเถอะ หนูโตเกินกว่าที่พ่อจะอุ้มไปที่รถแล้ว" ฉันพูดพร้อมหัวเราะขณะที่เขาเริ่มเดินไปที่ประตูโดยที่ยังอุ้มฉันอยู่
"หนูยังเป็นเด็กของพ่อเสมอ ให้พ่ออุ้มเถอะ" เขาพูดเสียงประท้วงขณะที่อุ้มฉันไปที่รถ จัดร่างของฉันที่สูงห้าฟุตสี่นิ้วในอ้อมแขนของเขา ฉันพยายามจะเลื่อนลงแต่เขาไม่ยอมปล่อยจนกว่าจะถึงรถ ไม่นานพวกเราก็อยู่บนเส้นทางกลับบ้านที่ฉันคิดถึงมาก เมื่อรถใกล้ถึงจุดหมาย ความตื่นเต้นและความรู้สึกหวิวๆ ที่ฉันรู้สึกตั้งแต่เช้าก็กลับมาอีกครั้ง
"พ่อคะ เราจะแวะไปที่คฤหาสน์ริเวียร่าก่อนไหม?" ฉันถามด้วยตาเป็นประกายขณะพยายามซ่อนความตื่นเต้น
"ไม่ใช่วันนี้นะที่รัก พรุ่งนี้เราจะไป ทุกคนอยากเจอหนูมาก" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มขณะมองฉัน แต่แล้วเขาก็เบนสายตากลับไปที่ถนน
"จริงเหรอคะ" ฉันถามทั้งที่รู้ว่าพวกเขาคิดถึงฉัน เขาพยักหน้า ยังคงมุ่งความสนใจที่ถนน
"เมื่อวานคุณยายถามพ่อว่าหนูจะกลับมาเมื่อไหร่" เขาพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าเมื่ออ่านอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ของฉันได้ก่อนที่ฉันจะซ่อนมันให้ดี ฉันไม่เคยเก่งในการซ่อนอะไรจากพ่อ
"อืม" ฉันตอบรับพร้อมพยักหน้าให้เขา ฉันกัดริมฝีปากล่าง หยุดตัวเองจากการถามสิ่งที่ฉันอยากถามมากตั้งแต่เขาบอกว่าทุกคนคิดถึงฉัน คำถามนั้นอยู่ที่ปลายลิ้น ฉันจึงเม้มริมฝีปากเข้าหากันขณะพิงศีรษะกับเบาะและหันไปมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แต่คำถามที่ฉันไม่กล้าพูดออกมายังคงวนเวียนอยู่ในหัว
เขาอยากเจอฉันด้วยไหม?
เขายังจำคำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันเมื่อห้าปีก่อนหรือเปล่า?