Hoofdstuk 2 - Odd Feelings
De zon scheen door de ramen en raakte me recht in het gezicht. Ik opende mijn ogen niet. In plaats daarvan liet ik de zon me verwarmen, in een poging het huiverige gevoel van de droom die ik net had van me af te schudden. Ik moet mijn moeder bellen, haar stem horen, haar irritante maar levendige geklets over wat er de afgelopen week is gebeurd.
Ik reik naar mijn nachtkastje en vind mijn telefoon, druk op de startknop, "Bel mama," zeg ik en al snel hoor ik de geruststellende stem aan de andere kant.
"Goedemorgen lieverd! Je bent vroeg op vandaag!"
Ik voel een brok in mijn keel en probeer het door te slikken.
"Schat, is alles oké?" vraagt mijn moeder als ik niets zeg.
Ik haal diep, een beetje trillend adem en antwoord haar.
"Ja mam, het gaat goed, ik moest gewoon je stem horen."
"Opnieuw slechte dromen?" vraagt ze.
"Een beetje, het was een rare, het sloeg nergens op," zeg ik terwijl ik eindelijk mijn ogen open en uit bed begin te kruipen.
"Dromen doen dat zelden in het begin. Wil je erover vertellen?" vraagt ze.
Wil ik dat? Wat zal ik zeggen? "We leefden in een grot en deze prachtige vent vermoordde je. Met zijn tanden, hij dronk je helemaal leeg."
"Nee, het is oké, het vervaagt toch al, ik kan me niet veel meer herinneren," antwoord ik, wetende dat mijn moeder uren kan spenderen aan het interpreteren van dromen als ik haar het kleinste detail vertel.
Het begon toen ik een kind was, misschien op de leeftijd van drie. Ik had deze periodes van nachtmerries, niet de gebruikelijke over monsters onder het bed of moordclowns op de kermis. Nee, de mijne waren van een veel bloederiger aard, mensen die uit elkaar werden gerukt, ledemaat voor ledemaat, beesten in het donker en de natuur zelf die zich tegen ons mensen keerde. Soms kon ik niet vertellen waar de droom eindigde en mijn echte leven begon. Mijn moeder nam vaak vrij van haar werk om thuis te blijven als ik een slechte nacht had gehad, me overtuigend dat het allemaal maar een droom was.
Vier jaar lang probeerde mijn moeder hulp voor me te krijgen en ik kon zien hoe het haar opvrat. Voor elke dokter die me een nieuw soort medicijn wilde geven, of meer met me wilde praten over mijn vader die ons had verlaten, werd ze meer verslagen. Ze kocht alle boeken over droominterpretatie die ze kon vinden, met een missie om me te repareren. Dus begon ik mijn dromen te verbergen of erover te liegen. Vertelde haar stukjes en beetjes en hield altijd de ergste stil tot ik op een dag zei dat ze weg waren, vervangen door dromen over leuke jongens en liefdesverhalen. En al snel waren ze dat ook echt.
"Dat is goed lieverd... Maar Hope, je zou het me wel vertellen, toch? Als de nachtmerries terugkwamen?" De bezorgde stem van mijn moeder stuurde een steek naar mijn hart.
"Natuurlijk mam, maar maak je geen zorgen, het was geen nachtmerrie, gewoon een rare droom," loog ik.
"Ik moet echt gaan, ik heb mijn ochtendplas nog niet gedaan," grinnikte ik, wetende dat dit het gesprek zou beëindigen.
"Oké, zorg dat je dat doet. Zie ik je zondag?" vroeg ze.
"Ik ben er!" zei ik terwijl ik het gesprek beëindigde en naar de badkamer rende. Het was geen leugen, mijn blaas stond echt op springen.
Vandaag had ik een vrije dag van werk. Na een paar uur te hebben doorgeslapen, was mijn eerste idee om thuis te blijven, in bed, Netflix te kijken en mezelf vol te stoppen met sterke koffie, broodjes, chips en ijs. Maar het aanhoudende gevoel van opgesloten zijn in een grot deed me verlangen naar frisse lucht. Ik overwoog om Maya een berichtje te sturen. Misschien konden we afspreken, maar ik besloot het niet te doen. Hoewel Maya meestal een verademing is, kost ze veel energie en ik voelde dat ik die energie nu voor mezelf nodig had.
Ik opende mijn kast en zuchtte toen ik naar de stapels kleren keek. Misschien moest ik de dag besteden aan het organiseren van deze puinhoop? Ik stelde het weer uit.
Ik trok een zwart hemdje aan, een spijkerbroek en mijn witte Converse. Ik pakte mijn spijkerjasje en mijn schoudertas en verliet mijn appartement.
De lucht buiten voelde schoon na de zware regen van de avond ervoor. De zon was warm maar niet heet. Ik haalde een paar keer diep adem en besloot dat het inderdaad een prachtige dag was.
Na een korte wandeling kwam ik uit bij de dierentuin. Ik hou ervan hier. Ik geef eigenlijk de voorkeur aan dieren boven mensen omdat er geen behoefte is om te praten.
Mijn wandeling bracht me langs de zeehonden en dolfijnen, door het reptielenhuis. Ik stopte bij de kinderboerderij om met de konijntjes te knuffelen. Ik hou van de geur van konijntjes! Daarna kwam ik bij het gebied met de grote katten, niet echt mijn favoriet, moet ik toegeven. Ik vind ze lui en arrogant en als ik een dier was, zou ik ze niet vertrouwen. Er hangt een sfeer van verraad om hen heen. Ik eindigde op dezelfde plek als altijd. Aan het uiteinde van het park, bij de wolven. Ze zijn een hechte roedel van acht wolven en ze zijn de enige therapie die ik nodig heb. Ik maak oogcontact met de alfa-vrouw en voel een glimlach op mijn gezicht verschijnen. "Toe maar, roep ze," fluister ik tegen haar alsof ik echt geloof dat ze me kan horen en begrijpen. Ze kantelt haar hoofd naar achteren en een laag gehuil ontsnapt uit haar keel en ik laat een giechel horen. Het duurt niet lang voordat de rest van de roedel komt aanrennen. De alfa-man stopt bij zijn vrouwtje, steekt zijn neus in de vacht van haar nek voordat hij naar mij toekomt. De alfa-vrouw blijft op haar plek, toekijkend.
Ik zak neer op het gras voor hen, slechts gescheiden door het hek in hun omheining, en ik steek mijn hand in mijn tas. Zeven paar oren spitsen zich, zeven paar ogen volgen elke beweging en zeven natte tongen likken hun snuiten.
"Ik weet wat jullie willen, jullie gekke honden," lach ik terwijl ik een zakje gedroogd vlees uit mijn tas haal. Ik richt me eerst tot de Alpha.
"Je weet de deal, jij geeft het eerst aan je dame." zeg ik en geef hem het stuk vlees tussen de strakke spijlen van het hek door. Ik kijk hoe hij naar haar toe jogt en het vlees voor haar neerlegt voordat hij naar mij terugkomt. "Brave jongen! Je bent zo'n gentleman," prijs ik hem en geef hem zijn eigen stukje lekkernij. Vervolgens richt ik mijn aandacht op de zes overgebleven wolven voordat ik tegen het hek leun en even ontspan. De harige zeven aan de andere kant deden hetzelfde.
"Ik wou echt dat jullie me konden begrijpen. Het zou fijn zijn om iemand te hebben om mee te praten. Ik geef niet veel om praten met mensen, ben er nooit goed in geweest," zei ik tegen de Alpha-man. Hij rustte met zijn hoofd op zijn grote poten en keek naar mij terug. "Nou ja, misschien kunnen we daar de volgende keer aan werken, hè?" Ik grinnikte voordat ik opstond.
De Alpha-vrouw spiegelde me voordat ze haar hoofd kantelde en haar roedel riep.
Ze renden allemaal achter haar aan, maar voordat hij verdween, draaide de Alpha-man zich om en gaf me een krachtige huil die recht in mijn ziel ging en toen was hij weg. Mijn benen trilden en ik greep het hek om mezelf te stabiliseren. Wat was dat? Het was geen bedreiging of een daad van dominantie. Het voelde meer als een schouderklopje. Meer als; "Je kan het" "Ik voel met je mee" "Hou vol".
"God Hope, het moet echt slecht zijn als je hoop op aanmoediging van een wolf." fluisterde ik tegen mezelf, schudde mijn hoofd en een stille lach ontsnapte mijn lippen.
In plaats van naar huis te gaan, brachten mijn benen me naar het parkour park een paar blokken van mijn appartement. Het is een uitgebreid park, niet alleen voor parkour, er is een koffie stand met een paar tafels en stoelen, gebieden voor picknicks, frisbee spelletjes, een klein hondenpark en natuurlijk George de ijscoman met zijn kar vol koude, hemelse traktaties. Meestal kom ik hier af en toe om te trainen, maar vandaag ben ik alleen toeschouwer. Ik bestelde een medium caffè mocha en ging aan een tafel zitten die uitkijkt over het park. De tieners die normaal dit deel overnamen, zaten waarschijnlijk op school, maar er waren er een paar, misschien van mijn leeftijd, die hun vaardigheden aan het trainen waren. Ik nam een slok van de bitterzoete vloeistof terwijl ik de sprongen, zwaaien en glijpartijen voor me bekeek. Ik voelde mijn spieren een beetje trillen, verlangend om mee te doen.
"Training overslaan vandaag?" hoor ik een mannelijke stem achter me opkomen.
Jesse nam plaats op de stoel naast me. Rood haar, blauwe ogen en sproeten bedekken zijn huid. Hij glimlachte zijn witte, charmante glimlach.
"Nee, het is mijn vrije dag dus ik kwam alleen voor de koffie," antwoordde ik terug glimlachend.
"Blijf dat maar tegen jezelf zeggen," knipoogde Jesse naar me terwijl hij zijn shirt uittrok en zijn spieren spande. "Ik weet zeker dat je voor het uitzicht kwam," vervolgde hij, wiebelend met zijn wenkbrauwen.
"Ja, dat hoop je!" antwoordde ik, voelend een beetje bloos op mijn gezicht en een beetje warmer dan normaal.
Hij lachte hardop voordat hij opstond, mijn haar door de war bracht en ervandoor ging.
Ik glimlachte in mezelf en nam nog een slok van mijn kopje.
Hij heeft niet helemaal ongelijk, ik kijk graag naar hem als hij traint. Niet als een verliefd meisje onder de indruk van zijn goede.. nee uitzonderlijke lichaamsbouw, maar zijn snelheid, flexibiliteit en kracht blazen me vaak omver. Het is alsof hij niet menselijk is. Alsof hij uit een Avengers- of gladiatorfilm is gestapt. Als ik hem soms in de lucht zag, leek het alsof hij de zwaartekracht tartte. Vandaag was een van die dagen. Zijn lichaam, glinsterend van het zweet, draaide, keerde, landde, vertrok en vloog alsof het voor niets anders bedoeld was. Van balanceren op smalle oppervlakken tot landen op een ander, veel te ver weg, het was als een dans met de natuur en
Ik voelde mijn ademhaling sneller worden, mijn huid warmer en ik likte mijn lippen, een beetje uit focus..wat de f*ck?…ik reageer nooit zo op Jesse..
"Weet je zeker dat je niet mee wilt doen?" riep hij na een tijdje. Ik schudde gewoon mijn hoofd en wuifde dat hij door moest gaan, blij dat hij te ver weg was om mijn rode gezicht te zien.
Ik train soms met hem, en misschien als hij me een berichtje had gestuurd om te zeggen dat hij hier zou zijn, had ik betere kleren kunnen dragen en meedoen.
Ik check mijn telefoon.
Eén nieuw bericht…
Van Jesse: Training vandaag, wil je meedoen?.
Oeps, die had ik helemaal gemist.