Proloog
"Waarom is hij zo boos?" vroeg Arius terwijl hij rende, zijn gezicht een kalme masker, verrassend gelijkmatig ademend. Het enige dat verraadde hoe bovennatuurlijk snel hij rende, was zijn lange krullende haar, dat wild achter hem wapperde en alle scherpe perfecte hoeken van zijn bleke, onmenselijk mooie gezicht onthulde. Er was geen teken van zweet, angst of desoriëntatie. Veel te gracieus voor iemand die voor zijn leven vluchtte. Ik daarentegen zag er waarschijnlijk uit als een wrak.
Achter ons klonk weer een grondschuddende brul, niet zo ver weg als de vorige. Hij kwam dichterbij.
"Wat had je anders verwacht als je de partner van een alfa ontvoert?" vroeg ik hem.
Hij trok een wenkbrauw op. "Ik veronderstel dat je een punt hebt. Maar wat ik niet begrijp is waarom jij ook aan het rennen bent, mevrouw Alfa."
Twee nieuwe alfa's in het gebied, de helft van de roedel, mijn beste vriend, mijn nieuwe fae kennis, iedereen lijkt tegen mijn relatie met Kane Wilder te zijn. Zelfs Kane zelf. Het zou misschien niet zo erg zijn, als een groep oude bovennatuurlijke wezens ons ook niet probeerde te vermoorden.