Hoofdstuk 6: Iedereen is dom
"Clara," zei hij, terwijl hij naar haar toe leunde zodat ze hem boven de muziek kon horen, "zou je ergens heen willen gaan waar het wat rustiger is? Er is iets wat ik je wil laten zien."
Clara aarzelde en keek naar haar vrienden. Jessica was diep in gesprek met een groep jongens, Emma was druk bezig iets te bespreken met een medestudent, en Sophie was nog steeds aan het dansen, volledig opgaand in de muziek. Ze leken allemaal zorgeloos en volledig in hun eigen plezier op te gaan.
Het zien van hun geluk en gemak gaf Clara het vertrouwen om een stap buiten haar comfortzone te zetten. Ze knikte en liet Marcus haar wegleiden van de drukke menigte. Terwijl ze liepen, gaf hij haar een nieuw drankje. Ze nam het aan en voelde de tinteling van de alcohol een aangenaam, wazig gevoel creëren.
Marcus leidde haar door het herenhuis, het geluid van het feest vervaagde op de achtergrond. Ze liepen door elegant gedecoreerde gangen en weelderige kamers totdat ze bij een grote houten deur kwamen. Marcus duwde die open en onthulde een prachtig ingerichte bibliotheek, waarvan de muren waren bekleed met torenhoge boekenplanken. De kamer was gedimd verlicht, een zachte gloed kwam van enkele goed geplaatste lampen, wat een gezellige, intieme sfeer creëerde.
"Wauw," ademde Clara, terwijl ze vol ontzag om zich heen keek. "Dit is geweldig."
Marcus glimlachte, duidelijk blij met haar reactie. "Ik dacht dat je het misschien leuk zou vinden. Het is een van mijn favoriete plekken in het huis. Hier kunnen we praten zonder al dat lawaai."
Clara nam nog een slok van haar drankje en voelde de warmte van de alcohol zich door haar verspreiden. Haar geest voelde prettig wazig, de randen van haar gedachten vervaagden op een manier die zowel geruststellend als desoriënterend was.
Marcus leidde haar naar een zachte bank bij een open haard, waar ze gingen zitten. Hij draaide zich naar haar toe, zijn uitdrukking verzachtte. "Ik wilde je beter leren kennen, Clara. Ik heb je opgemerkt in de klas en ik ben altijd nieuwsgierig naar je geweest."
Clara voelde een fladdering in haar borst bij zijn woorden. "Echt? Ik had nooit gedacht dat iemand zoals jij mij überhaupt zou opmerken."
"Iemand zoals ik?" Marcus lachte, terwijl hij zijn hoofd schudde. "Je bent geweldig, Clara. Je bent intelligent, aardig en mooi. Ik kon niet anders dan naar je toe getrokken worden."
Haar wangen kleurden rood bij zijn complimenten en ze nam nog een slok van haar drankje, terwijl haar remmingen wegsmolten. "Dank je, Marcus. Dat is echt lief van je om te zeggen."
Hij reikte uit en nam zachtjes haar hand, zijn aanraking stuurde een rilling over haar rug. "Ik meen het. Ik wilde al heel lang met je praten."
Marcus leunde naar voren, zijn blik gericht op haar lippen. Clara's hart bonkte in haar borst, haar zenuwen en de alcohol creëerden een wervelwind van emoties. Net toen zijn gezicht het hare naderde, draaide ze instinctief haar hoofd weg en ontweek zo zijn poging om haar te kussen.
"Oh, eh, sorry," stamelde ze, terwijl ze een golf van schaamte en verwarring voelde. "Ik weet het gewoon niet zeker."
Marcus trok zich een beetje terug, zijn gezicht een mix van verrassing en begrip. "Het is oké, Clara. Ik begrijp het." Hij schonk haar een geruststellende glimlach, hoewel er een onleesbare flikkering in zijn ogen was. "Wat dacht je van een ander drankje?"
Clara aarzelde, maar knikte toen. "Goed, dank je."
Marcus stond op en liep naar een bijzettafel waar een assortiment drankjes stond uitgestald. Hij schonk een verse cocktail in en bracht die naar haar toe, het glas glinsterend in het zachte licht. "Alsjeblieft," zei hij, terwijl hij het haar met een glimlach aanreikte. "Deze is wat zoeter. Ik denk dat je hem lekker zult vinden."
Clara nam het drankje aan, haar handen trilden lichtjes. Ze nam een slok, de zoetheid van de cocktail maskeerde de sterkte van de alcohol. Het was heerlijk, en ze voelde de warmte zich opnieuw door haar verspreiden, waardoor de scherpe randjes van haar eerdere nervositeit vervaagden.
"Dank je," zei ze zachtjes, terwijl ze naar Marcus opkeek. "Ik ben gewoon een beetje nerveus, denk ik. Dit is allemaal nieuw voor mij."
Marcus knikte, zijn glimlach kwam terug. "Ik begrijp het, Clara. Geen druk, oké? Laten we gewoon van de avond en elkaars gezelschap genieten."
Ze bleven praten, en Clara ontspande zich langzaam weer, geholpen door de alcohol en Marcus' ontspannen houding.
Naarmate het gesprek vorderde, leunde Marcus dichterbij, zijn blik warm en oprecht. "Clara, weet je, je bent echt mooi," zei hij zachtjes.
Clara voelde haar wangen diep roze kleuren. "Dank je," mompelde ze, terwijl ze naar haar drankje keek. "Maar ik denk het niet. Niemand let op mij op school. Ik voel me meestal onzichtbaar."
Marcus fronste en schudde zijn hoofd. "Nou, dan is iedereen op school dom. Ze zien duidelijk niet wat ik zie."
Clara's hart sloeg een slag over bij zijn woorden. Er was iets zo oprechts aan de manier waarop hij het zei, een overtuiging die haar speciaal deed voelen, gezien op een manier die ze nog niet eerder had ervaren. Ze keek naar hem op, haar ogen ontmoetten de zijne.
Voordat ze iets anders kon zeggen, leunde Marcus opnieuw naar voren, zijn intentie duidelijk. Deze keer trok Clara zich niet terug. Ze voelde een golf van warmte en verwachting terwijl zijn lippen de hare raakten, eerst zacht, toen meer aandringend.
Ze sloot haar ogen en liet zich meeslepen in het moment. De kus was alles wat ze zich had voorgesteld—zacht, teder, en gevuld met een zoete intensiteit die haar hart sneller deed kloppen. Clara voelde zichzelf wegsmelten in de kus, de kamer om hen heen vervaagde totdat er alleen nog Marcus was, zijn aanraking, en het duizelingwekkende gevoel van voor de eerste keer gekust worden.