Papa's miljardair stiefbroer

Het ochtendzonlicht scheen door de kanten gordijnen van Clara Millers slaapkamer en wierp delicate patronen op de muren. Ze zat aan haar kaptafel en borstelde gedachteloos haar lange kastanjebruine haar, terwijl haar gedachten afdwaalden naar de dag die voor haar lag. Het laatste jaar van de middelbare school was zowel een ontmoedigend als een opwindend vooruitzicht. Ze was enthousiast om af te studeren, maar de toekomst leek een overweldigende uitgestrektheid van onzekerheid. Terwijl ze het lint in haar haar vastmaakte, hoorde ze het zachte gezoem van stemmen van beneden.

Clara fronste lichtjes. Haar vader had zelden zo vroeg in de ochtend bezoek. Ze pakte haar schooltas, streek haar geruite rok glad en liep naar de trap. Haar voetstappen waren licht, bijna aarzelend, terwijl ze afdaalde.

Toen Clara de onderste trede bereikte, stopte ze, haar ogen werden groot van verbazing. Aan de ontbijttafel met haar vader zat een man die ze al vier jaar niet had gezien. Adrian Belfort. Zijn aanwezigheid was zowel verrassend als vreemd vertrouwd, als een vergeten melodie die plotseling weer herinnerd werd.

Adrian keek op van zijn gesprek met haar vader, zijn doordringende blauwe ogen vonden de hare. Voor een moment voelde Clara een eigenaardig gefladder in haar borst. Er was iets anders in de manier waarop hij haar aankeek, een intensiteit die er eerder niet was. Hij leek nu wat ouder, zijn gelaatstrekken waren meer gedefinieerd en er kwamen wat zilveren haren door, wat een zelfverzekerdheid uitstraalde die de kamer beheerste.

"Clara," zei haar vader, zijn stem warm maar licht formeel. "Kijk eens wie er langs is gekomen. Je herinnert je Adrian toch nog wel?"

Clara knikte, een verlegen glimlach speelde om haar lippen. "Natuurlijk herinner ik me hem, pap! Ik was geen baby de laatste keer dat ik hem zag. Goedemorgen, meneer Belfort. Het is goed u weer te zien. Mijn vader denkt dat ik het geheugen van een peuter heb."

Adrians blik verzachtte terwijl hij naar haar glimlachte. "Goedemorgen, Clara. Je bent behoorlijk gegroeid sinds ik je voor het laatst zag. Hoe lang is het geleden? Vier jaar?"

"Ja," antwoordde Clara, terwijl een lichte blos op haar wangen verscheen. Ze trok een stoel naar achteren en ging zitten, haar bewegingen voorzichtig en precies.

Haar vader, Richard Miller, een man die het gewicht van zijn verloren fortuin met stille waardigheid droeg, schonk haar een glas sinaasappelsap in. "Adrian is net terug uit Europa. We bespraken wat zakelijke mogelijkheden."

Clara knikte, luisterend met aandacht. Zaken waren een veelbesproken onderwerp in hun huishouden, vooral sinds de gokverliezen van haar vader hun financiële situatie aanzienlijk hadden beïnvloed. Het trustfonds dat haar overleden moeder had achtergelaten was hun reddingslijn, waardoor ze een schijn van hun vorige levensstijl konden behouden.

Adrians terugkeer was onverwacht, maar het bracht een gevoel van nostalgie met zich mee. Clara’s grootvader was getrouwd met Adrians moeder na de dood van zijn eerste vrouw, Clara’s grootmoeder, wat destijds een schandaal was omdat zijn moeder een alleenstaande moeder uit een middenklassegezin was. Adrian was uiteindelijk een miljardair in de juwelenhandel geworden, rijker dan Clara's familie ooit was geweest. Hij was als een oom voor haar geweest, soms aanwezig bij familiefeesten en vakanties, maar hij hield altijd enige afstand. Hem nu, na zoveel jaren, weer te zien, bracht een mengeling van emoties bij haar teweeg.

"Ik heb onze gesprekken gemist, Clara," zei Adrian, zijn toon nonchalant maar oprecht. "Het is goed om terug te zijn."

Clara glimlachte opnieuw, zich iets meer op haar gemak voelend. "Ik heb ze ook gemist. Hoe was Europa?"

Adrian leunde achterover in zijn stoel, zijn ogen verlieten de hare niet. "Europa was... verhelderend. Maar er gaat niets boven thuis."

Clara knikte en richtte haar aandacht op haar bord. Het gesprek tussen haar vader en Adrian ging verder, maar ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat er iets was veranderd. De manier waarop Adrian naar haar keek was anders, meer gefocust, bijna alsof hij haar voor de eerste keer zag.

Clara wierp een blik op de klok aan de muur en realiseerde zich dat ze haast moest maken als ze niet te laat op school wilde komen. Ze legde haar vork voorzichtig neer en keek op naar haar vader en Adrian.

“Ik moet nu naar school,” kondigde ze aan, terwijl ze haar stoel naar achteren schoof en opstond.

Adrian keek op zijn horloge en vervolgens weer naar haar, een kleine glimlach speelde om zijn lippen. “Ik moet ook gaan. Hoe zou je het vinden als ik je een lift geef, Clara?”

Clara aarzelde even, maar het vooruitzicht om in Adrian’s luxe auto te rijden was te verleidelijk om te weerstaan. “Dat zou fijn zijn, dank je.”

Na een kort afscheid van haar vader volgde Clara Adrian naar buiten. De glanzende, zwarte auto schitterde in het ochtendzonlicht, een scherp contrast met de bescheiden omgeving van het Miller-huishouden. Adrian opende het portier voor haar, en ze gleed naar binnen, de geur van fijn leer vulde haar zintuigen.

Terwijl ze door de stille straten reden, genoot Clara van de wind op haar gezicht, haar haar wapperde zachtjes. Het landschap ging in een waas van groen en goud voorbij, de vroege zomerochtend wierp een warme gloed over alles. Voor een paar momenten liet ze de druk van school en familie los, gewoon genietend van de luxe van het moment.

Al snel kwamen ze aan bij Rosewood Academy. Clara draaide zich naar Adrian met een dankbare glimlach. “Bedankt voor de lift, meneer Belfort.”

Ze reikte naar de deurklink, maar Adrian’s hand stopte haar zachtjes. “Laat mij maar,” zei hij, zijn stem soepel en aandringend.

Adrian stapte uit en liep om de auto heen, opende de deur voor haar op een galante manier. Clara voelde een warme gloed in haar wangen terwijl ze naar hem glimlachte, de oude wereldse charme van zijn gebaar waarderend. Ze nam zijn aangeboden hand om uit de auto te stappen, maar in haar haast struikelde ze lichtjes. Adrian’s greep verstevigde, haar stabiliserend.

“Voorzichtig,” mompelde hij, zijn ogen ontmoetten de hare met een bezorgde blik.

Clara’s blos werd dieper, een mix van schaamte en iets anders dat ze niet helemaal kon definiëren. “Dank je,” zei ze zachtjes.

Adrian’s hand bleef nog even hangen voor hij haar losliet, zijn aanraking warm en geruststellend. Clara stapte achteruit, streek haar rok glad terwijl ze probeerde haar kalmte te hervinden. “Ik zie je later,” zei ze, hem een verlegen glimlach schenkend.

“Heb een fijne dag op school, Clara,” antwoordde Adrian, zijn blik volgde haar terwijl ze naar de ingang van de academie liep.