Hoofdstuk 5: Smaak van de week
Harper was een ijverige werknemer. Zolang iedereen zich kon herinneren, was ze altijd al een workaholic geweest. Ze had levendige herinneringen aan haar jeugd, waarin ze elke dag meerdere boeken verslond. Zelfs op negenjarige leeftijd was de jonge brunette een streber, en daarom stoorde het haar enorm als mensen hun werk niet serieus namen.
Voorbeeld hiervan was hun eigen CEO, Alexander Carmichael, de enige zoon van de voorzitter.
Het maakte haar boos om er alleen al aan te denken. Hoe vaak Lucas haar ook probeerde uit te leggen dat het eigenlijk zijn taak was om de tekortkomingen van Alex goed te maken, voor haar was het een onrecht.
Gebogen over haar werkbureau, geeuwde Harper bij een reeks dringende e-mails op haar computerscherm en de stapel mappen op haar bureau. Na haar eerste slok hete koffie begon ze aan de eerste e-mail.
"Waarom werkt mijn brein niet?" mompelde ze, terwijl ze na een paar minuten met een zucht een hand over haar gezicht haalde. "Hoe in hemelsnaam ga ik dit allemaal afkrijgen met die beelden in mijn hoofd?" Ze pauzeerde. "Stomme Alex en zijn blote kont," siste ze, haar frustraties stilletjes uitend.
Ze sloot haar ogen en luisterde naar haar omgeving. Het tikken van de klok aan de muur. Het geklets van de mensen in de andere cubicles. Haar telefoon die trilde.
Verdorie.
Ze opende haar ogen en rolde met haar stoel naar de rand van haar bureau, en las een sms van Lucas.
Lucas: Vergaderzaal. Nu.
"Shit," fluisterde Harper.
Harper's blik bleef even hangen bij de stapel papierwerk op haar bureau voordat ze uit haar trance ontwaakte. Na twee snelle slokken van haar koffie haastte ze zich naar de vergaderzaal op de achttiende verdieping.
De achttiende verdieping.
Haar hart begon snel te kloppen in haar borst zodra ze aankwam op de verdieping waar ze, slechts een paar uur geleden, een schandalig obscene daad had aanschouwd.
De verse beelden in haar hoofd wegwuivend, slikte ze hard en dwong zichzelf zich zo professioneel mogelijk te gedragen. Wat kon ze anders doen? Alex ondervragen en eisen waarom hij ervoor koos om seks te hebben op kantoor? Van alle plekken! Nee. Ze zou zichzelf alleen maar voor schut zetten en het risico lopen haar ontslagvergoeding te verliezen zodra Lucas haar ontslag zou accepteren en afronden.
"Harper, waarom duurde het zo lang?" vroeg Lucas zodra ze de enorme vergaderzaal binnenkwam.
"Ik..." Ze keek rond. Jeffrey, hun afdelingshoofd, en Olga, de assistente van de CFO, waren er, maar Alex was nergens te bekennen.
Ze slaakte een zucht van opluchting en nam plaats in de hoek het dichtst bij Lucas' stoel, nam een notitieblok en pen tevoorschijn, klaar om aantekeningen te maken.
Maar zodra Jeffrey en Olga in een discussie raakten over kwartaalwinsten, dwaalden Harper's gedachten af, nauwelijks aandacht schenkend aan haar omgeving. Ze probeerde hard om een strak gezicht te houden terwijl ze nu het liefst onder haar dikke deken wilde kruipen en die broodnodige slaap wilde krijgen.
Ze liet een lange geeuw ontsnappen, maar voordat de slaap haar kon overnemen en haar knock-out sloeg, zwaaide de deur open. Haar slaperige hoofd schuddend, zag ze Alex de vergaderzaal binnenkomen. Ze was plotseling alert. Toen kwamen de beelden van gisteravond weer in haar gedachten: vooral Alex' stevige, ronde kont.
Ze schudde het beeld uit haar gedachten.
"Alles in orde, mevrouw Fritz?"
Harper sloot haar ogen om nog een beeld dat haar behoorlijk verontrustte af te schudden ― Mira's blote kont op het bureau. En toen ze haar ogen opende, ontmoette ze Alex' grijze ogen.
De man was ontegenzeggelijk knap, lang, met gebeitelde jukbeenderen, warrig donkerbruin haar dat schreeuwde om een slaapkamerlook. Hij was verontrustend aantrekkelijk.
Lucas leunde naar voren en fluisterde: “Harper.”
Er viel een ongemakkelijke stilte terwijl ze allemaal zaten te wachten op haar.
“Mevrouw Fritz?” Olga riep haar naam iets harder.
Harper schrok uit haar gedachten. “Ah… sorry. Wat was de vraag?”
Alex grijnsde en sloeg zijn benen over elkaar, waardoor hij zich comfortabeler maakte op de elegante witte bank. “Er is geen vraag, mevrouw Fritz. U leek plotseling een geest te hebben gezien.”
Geen geest, maar jouw naakte kont, dacht Harper.
Alex gromde, en toen verscheen er een scheve glimlach op zijn lippen. “En dacht u er vaker aan, mevrouw Fritz?”
Harper slikte en schoof haar bril wat omhoog op de brug van haar neus. “Ik-ah… sorry, meneer Carmichael, dacht ik vaker aan wat?”
Hij staarde haar een moment aan en zei toen: “Het bedrijf verlaten.”
Haar schouders zakten en ze slaakte een kleine zucht van opluchting. “Nou…” Ze draaide zich naar Lucas.
Hoe lang hadden ze het al over haar ontslag?
“Ik heb Alexander verteld over je voornemen om te stoppen,” informeerde Lucas haar.
“Oh.” Harper zakte in haar stoel. Als het aan haar lag, zou ze nooit willen praten over haar voornemen om te stoppen met Alexander, niet na wat ze had gezien. Maar waarom dacht Lucas ineens dat hun CEO van haar plan moest weten? Hij was geen hoofd HR. Lucas was haar baas, en ze vond dat alles tussen haar en haar baas Alex niets meer aanging.
“Kat in de keel?” vroeg Alex glimlachend.
Harper voelde haar bloed naar haar hoofd stijgen, maar ze slaagde erin een nepglimlach te forceren die haar ogen nooit echt bereikte. “Ik ben niet echt―”
“Sst.” Alexander wuifde naar haar en draaide zich naar Lucas. “Jij en ik bespreken dit later apart. En waar is Lerman, Olga? Moet hij hier niet zijn? Ik zou ergens anders moeten zijn, maar hier ben ik.”
Ergens anders bezig met neuken, dacht Harper. Ze keek naar het lege notitieblok op haar schoot en werd steeds geïrriteerder. Hoe kon deze man haar zo vernederen? Alleen omdat hij de CEO was, gaf hem dat nog niet het recht om haar zo te behandelen.
Toen ze opkeek, zag ze dat Alex haar weer aankeek, met een lichte glimlach op zijn lippen.
“Hij zit in een conference call met je vader,” informeerde Olga Alex.
Alex grijnsde en draaide zich naar Jeffrey. “Vertel me over de bijeenkomst met de leveranciers die je laatst had.”
Jeffrey begon snel met zijn verslag, en Alex stond op en liep naar de stoel het dichtst bij het bord vooraan, zijn brede rug nu naar iedereen achter hem.
Lucas leunde iets dichter naar Harper toe. “Kun je alsjeblieft snel meneer Larson bellen en hem informeren dat we onze vergadering naar twee uur moeten verplaatsen?” zei hij zachtjes tegen haar.
“Oké.” Harper stond stilletjes op en verliet de kamer, opgelucht dat ze eindelijk wat kon kalmeren.
Toen ze de zware kantoor deur wilde openen, zwaaide deze plotseling met een alarmerende boog naar haar toe en botste ze tegen een roodharige vrouw aan, die verdiept was in iets op haar mobiele telefoon.
“Het spijt me zo! Gaat het?”
“Het gaat prima! Hoe is het met jou? Gaat het goed? Het spijt me zo.”
Ze babbelden allebei over elkaar heen.
Toen Harper de vrouw beter bekeek, voelde ze zich meteen bewust. De roodharige vrouw was lang en prachtig. Ze droeg een witte kokerrok die om haar lange, slanke benen zat.
“Volledig mijn schuld! Ik had moeten opletten waar ik liep,” zei Harper.
“Nee, geloof me, het is mijn schuld. Ik ben zo’n kluns.” De roodharige lachte zachtjes terwijl ze haar naamkaartje weer op haar borst bevestigde.
“Het spijt me nogmaals, mevrouw…” Toen Harper probeerde de naam te lezen, werden haar ogen groot. “…Mira?”
Mira glimlachte lief. “Dat klopt. Mira Patterson.”