Hoofdstuk 3: Sweet Dreams
Harper opende haar ogen en keek omhoog naar de volle maan aan de wolkenloze hemel. Vervolgens keek ze om zich heen naar haar omgeving. De lichte bries liet de schaduwen van de zwaaiende bomen dansen. Ze rilde in haar zijden nachtjapon.
"Hallo?" riep ze, haar stem werd door de wind meegevoerd en echode in de nacht.
Toen kwam een imposante figuur tevoorschijn vanachter een enorme boom. Eén ding was zeker, het was geen mens. Met dikke vacht van wit en grijs die zijn lichaam bedekte en ijzige blauwe ogen die in haar bruine ogen keken. Nee. Het kon geen mens zijn, maar een wolf.
Een gigantische wolf.
Harper hapte naar adem toen het majestueuze beest om haar heen cirkelde. Zijn enorme poten maakten een zacht dof geluid zodra ze de grond raakten. Haar hart begon wild in haar borst te bonzen toen zijn blik over haar lichaam gleed. Zijn kaken openden zich lichtjes, speeksel druppelde, scherpe tanden glinsterden alsof het niet kon wachten om in haar vlees te bijten.
"Doet me geen pijn," wist Harper te fluisteren, een wervelwind van emoties raasde in haar rond behalve angst. Om de een of andere vreemde reden voelde ze geen angst voor de grote, slecht uitziende wolf.
Toen spitsten de oren van het beest zich alsof er iets naar hem riep. Binnen enkele seconden rende het terug de bossen in en verdween.
En om een nog vreemdere reden, vond Harper zichzelf rennend achter het beest aan. "Wacht! Wacht op mij! Verlaat me niet! Wacht!"
Ze rende snel, passeerde bomen en volgde het pad dat voor haar was gemaakt, totdat ze een andere figuur tegenkwam. Maar het was geen wolf. Het was een man bij een meer, zijn volledig naakte lichaam beschenen door het licht van de maan.
Harper hijgde van de windvlaag achter haar, en ze huiverde bij het aanzicht voor haar. Ze sloot haar ogen, en zodra ze ze weer opende, stond de man al recht voor haar.
Dezelfde amberkleurige ogen vergrendelden zich in de hare.
"Hallo weer, mijn lieve Harper?" vroeg de man, zijn stem was diep en doordrenkt met verlangen.
"Wat ben je?" vroeg Harper in plaats daarvan.
"Ik ben verbaasd dat je het nog steeds niet hebt uitgevogeld."
"Wat doe je hier?"
De man grijnsde. "Omdat je een nieuwsgierig katje bent."
"Wat doe ik hier?"
De man glimlachte. "Om dezelfde reden dat je hier vorige week was. En de week daarvoor. En de week daarvoor―"
"Wat? Nee. Ik was hier niet vorige week of de week daarna. Ik begrijp het niet. Waarom blijf ik terugkomen? Waarom is het altijd hetzelfde―"
"Sssht." De man onderbrak haar door zijn vinger over zijn mond te leggen. "Ik kan je opwinding ruiken, mijn lieve Harper?" kreunde hij en nam haar geur in zich op.
Harper opende haar mond om te antwoorden, maar de man trok haar nachtjapon over haar hoofd, tilde haar toen op en legde haar op een bloemenbed. Zonder haar de kans te geven nog een woord te spreken, begon hij zachte kussen op de hoeken van haar lippen te planten, bewoog toen naar beneden langs haar kaak, en zonk zijn tanden in haar schouder voordat hij zijn weg naar beneden kuste langs haar keel.
Harper kon de zucht die uit haar keel ontsnapte niet onderdrukken zodra ze zijn hete mond over haar borst voelde sluiten, ruwe hand die langs haar ribbenkast en taille omhoog en omlaag gleed. Zijn andere hand streelde haar binnenste dijen, plagerig bij haar centrum.
Toen tanden zachtjes in de tere punten van haar borsten beten, begon ze te kreunen van pure behoefte. “Wat ben je?” fluisterde ze opnieuw de vraag uit.
Maar de man antwoordde met zijn tong, likkend en krullend om haar verharde tepels. Toen Harper haar mond weer opende om op een antwoord te eisen, grepen sterke handen plotseling haar enkels vast. Ze kreunde luid van plezier zodra ze zijn tong haar natte plooien voelde likken.
“Blijf stil, mijn lieve Harper,” gromde de man tussen haar benen, terwijl hij haar agressief likte.
Harper's bloed pulste en verzamelde zich in het centrum van haar lichaam waar de man zijn volledige aandacht op had gericht. Een orgasme was binnen handbereik, en toen stopte het. Haar lichaam zakte in elkaar van bijna convulsie toen de plagerige tong van de man wegtrok van haar kloppende knop.
“Maak je een grapje?” klaagde ze van onderen. Haar ogen gleden over de naakte borst van de man. Ze stond op het punt om een woedeaanval te krijgen toen hij weer naar beneden ging—de plooi van haar dijen kussend en vervolgens zuigend op haar druipende plooien.
Hoewel het haar in eerste instantie verraste hoe haar lichaam reageerde, kronkelde Harper en probeerde tegen de tong aan te schuren toen ze alle controle over haar lichaam verloor. Het kon haar niets meer schelen. Ze had al jaren geen man gehad, en sommige nachten waren moeilijker voor haar geweest. Ze zou alles van hem nemen wat ze kon.
En toen ze voelde dat de mond van de man zich over haar centrum sloot en begon te zuigen en sneller te likken, schreeuwde ze in een hete wanorde. Ze kon niet geloven hoe een tong haar over de rand kon laten zweven en haar eerste climax in jaren kon bezorgen. Ze kon het niet langer verdragen. Bloed stroomde naar het kloppende tussen haar benen. Ze liet een reeks luide kreunen horen toen het plezier te veel voor haar lichaam werd.
“Kom nu, mijn lieve Harper.”
Ze greep de weelderige lokken van de man en hield ze vast terwijl ze in extase huilde. Voor haar waren er geen juiste woorden om de extreme sensatie waarop ze reed te beschrijven.
Na jaren van zich afvragen hoe het zou zijn om weer met een man te zijn, was ze eindelijk met één. En een perfecte nog wel.
Ze zakte in elkaar, en terwijl ze nog zwaar hijgde, bouwde de spanning zich weer op in haar toen ze de top van de erectie van de man bij haar ingang voelde.
“Ben je klaar voor het hoofdgerecht?” hoorde ze de man zeggen. Ze slikte hard toen ze voelde hoe hij langzaam zijn volledige lengte in haar werkte.
“Je zult wijder voor me moeten spreiden, mijn lieve Harper.”
Oh, shit!
Toen schoot Harper wakker, vechtend om adem en zwetend over haar hele lichaam.
“Wat is dit in godsnaam?” mompelde ze tegen zichzelf.
Het was weer een van die echt vreemde dromen die ze had sinds ze bij de Carmichaels was gaan werken – waarvan ze er sterk van overtuigd was dat die alleen gebeurden omdat ze zowel gestrest als gefrustreerd was door het werken in het bedrijfsleven.
En terwijl ze er goed over nadacht, realiseerde ze zich dat deze specifieke droom zo anders was dan haar vorige. Want deze keer waren de ogen van de wolf anders, en de man bij het meer was niet Lucas.
“Alex? Wat de fuck?” siste Harper.