Zij is niet degene
MAX
"Alpha, het is tijd. Iedereen is er al. Ze wachten allemaal op jou!" zegt Ouderling Cyrus, terwijl hij me met zijn kleine kraaloogjes aanstaart.
"Ik ga niet. Laat Jared de ceremonie leiden." Ik weet niet hoe ik over mezelf zal denken als ik een vrouw haar hoofd zie verliezen. Zelfs een Schiftloze. Had ze slecht of psychotisch geweest, dan misschien kon ik kijken, maar ze was stil en respectvol en...
"Maxwell, je kunt maar beter naar me luisteren en goed luisteren," zegt Cyrus, terwijl hij voor een moment zijn plaats vergeet en tegen me spreekt zoals hij deed toen ik een eigenwijze tiener was. "Je kunt het je niet veroorloven om zwak te lijken. De roedel moet weten dat je net zo standvastig en sterk bent als je vader was."
"Mijn vader hoefde nooit te zitten en te kijken naar de onthoofding van een verdomde vrouw! Laat staan dat hij het van plan was, hij deed het niet! Hij stierf en liet het aan mij over om door te staan," snauw ik, terwijl ik mijn gezicht in mijn handen begraaf terwijl het geschreeuw van buiten de muren van mijn kantoor begint door te dringen.
Cyrus werpt een blik over zijn schouder, zijn gezicht terughoudend terwijl hij een moment luistert. "Ze is gearriveerd. Het meisje is hier."
Dat trekt mijn aandacht. Ik kan mijn mensen Blanca horen roepen. Schreeuwen en haar vervloeken op een manier die mijn maag doet omdraaien. Een blik op mijn telefoon vertelt me dat het nog twee minuten tot middernacht is. Maar zelfs dan weet ik dat ze niet zullen beginnen totdat ik het bevel geef.
Maar wat als ze dat wel doen? Wat als ze besluiten het heft in eigen handen te nemen en haar in stukken snijden?
Plotseling is het twaalf uur en een brul die zo luid is dat het de muren van mijn kantoor doet schudden, barst los op de binnenplaats. Jared stormt door de deuren, zijn borst hijgend.
"Ze slaan door!" schreeuwt Jared. "Ze gooien stenen!"
Ik spring op, vloekend terwijl ik langs Cyrus race en Jared achterna ga. De menigte is in rep en roer, scanderend en schreeuwend terwijl ze stenen gooien naar een ineengedoken figuur achter de guillotine. Ik herken meteen de haveloze grijze jurk, evenals de zwarte pantoffels die ik naar de gevangenis had gestuurd voor Blanca's voeten.
Ik klim op het podium en schreeuw, met zoveel mogelijk kracht achter mijn stem, "Stilte!"
Het grootste deel van de menigte verstilt, maar een paar stenen worden nog steeds gegooid voordat ik ze kan stoppen. Ik kijk toe hoe elke steen zijn doel raakt, inslaand op de rug van het kleine meisje dat op de grond ineengekrompen ligt. Verdomme.
"Alpha Max," zegt Ouderling Douglas vanaf de andere kant van het podium. "Het is tijd om het bevel te geven."
Ik knik, misselijk terwijl ik naar de voorkant van het podium stap en alle Ouderlingen zitten. "Zet haar overeind," zeg ik zachtjes tegen Talbot.
Hij stapt naar Blanca toe en hij en Frank hijsen haar op haar benen. Haar rug is eerst naar me toe, dus ik zie de gezwollen bult op haar gezicht niet totdat ze zich omdraait. Godin... ze ziet er uit als een geest. Mijn ogen fixeren zich even op het glanzende zilveren mes van de guillotine, dan weer naar Blanca die plotseling naar me staart alsof ze me nog nooit eerder heeft gezien. Een vreemde soort vreugde vult haar ogen en ik kan mijn blik niet van haar afwenden. Haar borst hijgt, haar gescheurde lip trilt terwijl haar ogen glinsteren van de tranen. Terwijl ze een kleine glimlach in mijn richting stuurt, verstilt de lucht om me heen en valt de wereld aan mijn voeten weg.
Ik zak bijna op mijn knieën terwijl een gevoel dat ik alleen maar heb gehoord over me heen stort. Plotseling is Blanca alles wat ik kan zien. Haar gezicht flitst door mijn gezichtsveld in beelden. Verschillende beelden van haar lachend en glimlachend... zwanger met een kind. Allemaal dingen die ik nooit heb gezien en toch om de een of andere reden weet dat ik zal zien. Ze ontsteken een vuur dat over mijn borst brandt, dreigend me te vernietigen terwijl ik daar bevroren sta, verlamd van de schok. Wanneer de heerlijke geur van vanillekaramelkoekjes mijn kant op komt, vloek ik. Nee. Geen verdomde manier.
Ik kijk toe hoe ze voor de guillotine knielt, haar lichaam in slow motion, haar ogen gefocust ergens voorbij de menigte. Eén kant van haar gezicht is gezwollen en haar lip bloedt aan de andere kant, maar ze blijft trots.
Waarom zou de Godin zoiets doen? Waarom zou ze me een dode vrouw schenken? Een Schandvlek? Waarom?
Ouderling Cyrus spreekt de menigte toe: "De executie van Schandvlek Blanca Ceuran, dochter van de Ceuran naam, zal eindelijk gerechtigheid brengen."
Het kan niet. Het kan haar niet zijn. Zij is het niet.
Maar ze is het wel. Ik weet dat zij het is. En ik kan haar niet hebben. Ze moet sterven.
Dus kijk ik in haar richting en bereid me voor op de pijn.
BLANCA
Op het moment dat ik op mijn voeten word getrokken, voel ik hem. Mijn metgezel. De Godin schonk me een metgezel... maar ik begrijp niet waarom. Toch is hij hier ergens, ik ruik de kalmerende geur van hem die al het pijnlijke in mijn hoofd en borst verdringt. Ik sluit mijn ogen even en als ik ze weer open, is hij daar. Ik kan het bijna niet geloven, want het is Max. Alpha Max. Precies zoals ik wilde... precies zoals ik hoopte in mijn volgende leven. Om de een of andere reden geeft deze kennis me kracht en wanneer zijn ogen de mijne ontmoeten, zie ik dat hij het weet. Dus glimlach ik naar hem en draai me dan om, wetende dat dit betekent dat de Godin hier naast me is. Dat ze me ziet, zelfs in mijn Schandvlek staat. Het is genoeg om me de moed terug te geven die ik verloor toen het laatste stukje van mijn hart even geleden brak.
Ik kniel voor de guillotine en focus op wat ik weet dat vier mijl voor me ligt. De Rand. Waar mijn mooiste herinneringen werden gemaakt toen mijn zus nog leefde.
"De executie van Schandvlek Blanca Ceuran, dochter van de Ceuran naam, zal eindelijk gerechtigheid brengen," zegt een van de Ouderlingen, hoewel ik niet weet welke, omdat ze zelden de Rand bezochten.
Het geluid van Max' schoenen echoot in mijn hoofd als hij naar voren stapt. "Schandvlek Blanca Ceuran, je wordt ter dood veroordeeld door het mes in je achttiende jaar, voor de moord op mijn broer Drake Ombra."
De beul, een bewaker die ik nooit heb ontmoet, stapt naar de guillotine en legt zijn hand op de hendel.
Dit is het. Het zou snel en pijnloos moeten zijn. Binnenkort ben ik bij mijn zus.
En Max zal...
Het plotselinge verdriet dat me overvalt, dreigt mijn vastberadenheid net genoeg te breken om een paar verdwaalde tranen uit mijn ogen te laten ontsnappen. De menigte lijkt ervan te genieten, en hoe graag ik hen ook het genoegen zou willen ontzeggen, ik kan ze niet stoppen.
Ik voel Max' ogen op me wanneer hij nog dichter bij komt waar ik kniel.
"Plaats je hoofd..." begint Max, maar hij stopt met een vloek en veroorzaakt gemompel van verwarring door de menigte en de tafel van ouderlingen.
Ik weet wat hij probeerde te zeggen, dus leun ik voorover, ontbloot mijn nek voor het mes en verzamel elke gram kracht die ik ooit uit deze wereld heb gezogen om mezelf stil te houden.
"Nee," hoor ik hem zo scherp fluisteren dat ik bijna in zijn richting kijk. "Ik heb je nog niet naar voren geroepen, Schandvlek," snauwt Max luid en de menigte lacht. "Wacht op mijn bevel," gromt hij en ik ga meteen rechtop zitten, een blos op mijn wangen. "Het lijkt bijna alsof je wilt sterven," merkt hij op.
Deze keer kijk ik hem wel aan en het goud van zijn ogen flitst met warmte.
Hij richt zich tot de menigte en de ouderlingen. "Ik ben de Alpha van de Schaduw Wolvenroedel en mijn woord is nu wet. Wie mij durft uit te dagen, treed nu naar voren."
Opnieuw barst er geluid los op het plein, gemompel van onrust en uiteindelijk, onderwerping. Niemand stapt naar voren en hoewel de ouderlingen op hun hoede lijken, zeggen ze niets.
Max glimlacht. "Goed," zegt hij, voordat hij zijn aandacht weer op mij richt. "Schandvlek Blanca Ceuran, je wordt beschuldigd van de moord op mijn broer Drake Ombra, erfgenaam van de Schaduw Wolvenroedel. Ik ontzeg je hierbij het voorrecht van eeuwige rust en veroordeel je tot een leven van slavernij. Om elke dag van je leven te lijden terwijl je dient, aan mijn voeten."
Chaos breekt los.