Verslaafd aan mijn Alpha Partner

"Je mag niemand vertellen dat we partners zijn."
Ik beef en staar met smekende ogen naar mijn nieuwste monster. "Verwerp me dan en we zijn het niet."
"Als ik dat doe, kan ik je net zo goed laten executeren."
"Goed."
Hij trekt met zijn gezicht en zijn ogen veranderen in vloeibaar goud terwijl hij me bestudeert. "Nee. Ik ga je niet je ontsnapping geven."
"Dan verwerp ik jou!" zeg ik, terwijl woede in mijn buik opborrelt.
Hij grijpt mijn keel en vonken verwarmen mijn huid. "Doe het en ik zet je terug in die gevangenis en vergeet dat je ooit hebt bestaan." Hij staart naar mijn lippen, zijn ogen worden zwart als hij zegt: "Ik kan je niet verwerpen totdat ik een erfgenaam heb."
"Je zult er een op me moeten forceren!" snauw ik.
Hij lacht duister. "Niet van jou. Van mijn toekomstige Luna."
Ik kan de pijn niet tegenhouden die ik voel als hij dat zegt. Mijn borst brandt en tranen vertroebelen mijn zicht. Wat nog erger is, is dat hij het opmerkt en zijn gezicht verzacht.
Zo snel ben ik weer boos. "Dan vermoord ik je."
Hij grijnst, leunt in totdat zijn mond boven de mijne zweeft. "Je bent welkom om het te proberen. Want, als je faalt, zal ik mijn woede uiten op dat lieve kleine kontje van je."
Blanca staat op het punt geëxecuteerd te worden voor moord. Wanneer het moment eindelijk daar is, voelt ze haar partner. Het is de nieuwe Alpha, Max, de broer van de man die ze heeft gedood. Wanneer Max de executie stopt, is er een sprankje hoop, totdat Max aankondigt dat hij haar wil laten lijden. Wanneer een wraakzuchtig complot dreigt Blanca voorgoed van hem weg te nemen, zal Max dan alles riskeren om haar veilig in zijn armen te houden? Of zal Blanca sterven zonder ooit zijn ware redenen te kennen om haar in leven te houden?