Rozdział 7
- Mówiono, że na początku pary były tworzone razem. Pierwsi ludzie zostali uformowani z gliny jako jedno ciało z dwoma głowami, dwoma tułowiami, czterema ramionami i czterema nogami. Pewnego dnia, jak to bywa z ewolucją, ludzie poczuli, że nic nie zawdzięczają Zeusowi ani żadnym bogom i wyruszyli na Górę Olimp, by przeciwko nim zbuntować się. Naturalnie, była to wojna nierówna, ponieważ ludzie nie mieli szans w starciu z bogami.
Aby ukarać ich za bunt, Zeus postanowił oddzielić pary nie tylko ciałem, ale i odległością. Mieli czcić bogów dniem i nocą jako pokutę za swoją pychę, a gdy Zeus uzna, że odpokutowali wystarczająco, pozwoli im się odnaleźć.
Wchodzi Endymion, pół-człowiek, syn Zeusa. Był pięknym pasterzem, który co wiosnę składał w ofierze swojemu ojcu najlepsze ze swojej trzody; sprawiał, że Zeus był z niego dumny. Pewnego dnia Zeus zapytał go, czego pragnie najbardziej na świecie, obiecując spełnić jego życzenie. Endymion zakochał się w Herze i poprosił o nią jako swoją żonę.
Naturalnie, była to jedyna rzecz, której Zeus nie mógł mu dać, ponieważ Hera była już jego własną żoną. Z bólem w sercu Zeus musiał wycofać się z obietnicy danej synowi. Zapytał Endymiona, co innego może mu dać, skoro nie może dać mu Hery.
„Wieczny sen,” powiedział Endymion, gdyż ujrzał doskonałą kobietę, którą była Hera, i nie mógł żyć reszty swojego życia bez niej u boku.
I tak jego życzenie zostało spełnione. Nigdy się nie zestarzeje, nigdy nie zwiędnie. Jego piękno będzie wieczne, podobnie jak pokój w jego duszy.
Niedługo po tym, jak Endymion zamknął oczy po raz ostatni, Bogini Księżyca dostrzegła go i jego doskonałą, śpiącą twarz i natychmiast się w nim zakochała. Spędzała lata odwiedzając go, wdzierając się do jego snów, ale zawsze lamentowała nad życiem, którego nigdy nie będą mogli dzielić.
Gdy zdała sobie sprawę, jak blisko byli do możliwości wspólnego życia, poczuła żal do wszystkich par, które zostały od siebie oddzielone. Błagała Zeusa, aby pozwolił jej kierować ścieżkami kochanków, by mogła ich łączyć, gdy byli jeszcze młodzi.
Zeus odmówił tego żądania, ale jako że Bogini Księżyca była kuzynką Leto, Leto wstawiła się za nią. Zeus cenił Leto, więc zgodził się na prośbę z jednym warunkiem: Bogini Księżyca mogła jedynie łączyć potomków Leto.
I tak Bogini Księżyca przyjęła jego warunki i zaczęła współpracować z Trzema Mojrami, aby upewnić się, że kochankowie, których jej powierzono, spotkają się wcześniej niż później. Zazwyczaj to Clothos, los odpowiedzialny za początek życia, i Lachesis, przędząca nici długowieczności, splatały nici życia kochanków, a w rzadkich przypadkach, to zadanie przypadało między Lachesis a Atropos, losem, który przecinał nić i kończył życie.
W bardzo szczególnych okazjach sama Bogini Księżyca dołączała do nici par. Ci kochankowie byli przeznaczeni przynosić dobro nie tylko sobie, ale i tym wokół nich. *