Hoofdstuk 2
De Uber stopt bij de universiteit en met mijn twee koffers stap ik uit het voertuig. Het regent pijpenstelen en ik wou dat ik een paraplu had meegenomen. Ik sleep mezelf naar de hoofdingang van de studentenflat om me in te schrijven en alle informatie te krijgen die ik nodig heb.
Als ik de kamer binnenkom, is mijn kamergenoot er al. Ze is lang, mooi en blond. "Hoi, ik ben Ember," zeg ik met een glimlach. "Hey, ik ben Melanie. De meeste mensen noemen me Mel. Ik kan zien dat je niet van hier bent, waar kom je vandaan?"
Ik merk meteen dat ze een echte sociale vlinder is. Dat is prima, ik ben nooit iemand geweest die overdreven sociaal is. Het is niet omdat ik een vreemde eenling ben of zo. Ik heb gewoon voor mijn vader moeten zorgen sinds mijn moeder overleed en daarvoor was mijn moeder lange tijd ziek, wat niet veel ruimte laat om vrienden te maken of te houden.
Maar dit is een nieuwe plek, en mijn enige verplichting is aan mezelf. Ik ga mezelf pushen om vriendschappen te sluiten en te genieten van mijn jeugd, zoals velen dat noemen. Ik ga er niet te veel van genieten, want studeren is belangrijk, maar een beetje leven is dat ook. "Ik kom uit de Carolinas," antwoord ik Melanie terwijl ik mijn tassen neerzet op wat mijn kant van de kamer lijkt te zijn.
"Oh, dus je komt van de oostkust, geen wonder dat je doorweekt bent. Je hebt geen idee wat voor weer je hier te wachten staat. Het is meestal koud, nat en regenachtig. Maar dat is oké, je mag zoveel van mijn regenjassen en regenlaarzen lenen als je wilt. Welke schoenmaat heb je?"
Ik moet toegeven dat ik niet had verwacht zo'n vriendelijke en uitbundige kamergenoot te hebben, maar ik ben blij dat ik dat wel heb. "Maat 38," antwoord ik. Haar gezicht breekt in een enorme glimlach. En met een gil zegt ze: "Dat is mijn maat! Ik wist dat dit een goede dag zou worden, mijn horoscoop had het voorspeld. Hier, neem deze. Mijn vader heeft ze voor me gekocht, maar ik heb al een paar."
Ik kijk naar beneden en zie rode regenlaarzen in mijn maat. Ik glimlach, bedank haar en begin uit te pakken. Als ik klaar ben, zie ik dat Mel het nieuwste nummer van Cosmopolitan leest. "Hé Ember, wil je met me mee naar een feestje? Ik weet dat je niemand kent omdat je net naar de andere kant van het land bent verhuisd, maar ik kom hier vandaan en ken veel mensen. Het wordt leuk. Leuke jongens, dansen, DJ, drank... je weet wel, de leuke dingen."
Ik moet toegeven dat het dichtstbijzijnde wat ik ooit bij een feestje ben geweest, mijn nachtelijke baantje in het lokale café en restaurant was. Maar ik ben hier niet alleen om te studeren, maar ook om het leven te ervaren, dus waarom niet? "Tuurlijk, Mel. Ik ga mee, maar ik heb een vriend thuis, dus geen jongens voor mij." Mel glimlacht en reageert, "Yay!!! Wat je vriend niet weet, kan hem niet deren." Ze lacht en ik glimlach alleen maar en schud mijn hoofd.
Ik neem een douche en trek een skinny jeans en een zwart V-hals T-shirt aan. Ik laat mijn rode krullen over mijn rug vallen. Ik trek mijn zwarte Converse aan en kijk in de spiegel. Ik zie er goed uit, mijn billen hebben de perfecte vorm, mijn borsten zijn vol en stevig. Mijn huid is vlekkeloos, zonder een enkele onvolkomenheid, met wat sproeten. Mijn groene ogen zijn helder en mijn haar is glanzend en mijn krullen zijn altijd veerkrachtig.
Het moet ongeveer dezelfde tijd zijn geweest dat ik die nacht mijn kwaal kreeg. Het verwoestte me niet alleen, maar het maakte me tot de meest perfecte versie van mezelf die ik kon zijn. Niet dat ik niet mooi was, ik was gewoon gewoontjes. Het was alsof alles wat ik ooit onaantrekkelijk vond, verdween. Mijn spieren werden perfect getraind, mijn haar werd super glanzend, mijn jukbeenderen werden meer uitgesproken, en mijn ogen werden groener, als dat mogelijk is. Mijn lippen werden voller, net als mijn borsten en billen.
Naast deze goede eigenschappen die ik leuk vind, heb ik ook enkele slechte die ik niet kan beheersen. Gelukkig gebeurt het maar één keer per maand en lijkt het erop dat ik ervoor kan zorgen dat er niemand in de buurt is als het gebeurt. Ik bekijk mijn uiterlijk nog even en loop de badkamer uit.
"Je moet wel een van de mooiste vrouwen zijn die ik ooit heb gezien. Ik weet niet hoe je het voor elkaar krijgt er zo heet uit te zien in gewone kleren," zegt Mel. Ik glimlach dankbaar. "Jij bent zelf ook behoorlijk knap, dat weet je toch?" Mel lacht. "Natuurlijk weet ik dat. Maar ik zou nooit zo simpel kunnen stralen als jij." Ze begint haar bodyspray op te doen, en ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden.
Het ruikt lekker, maar voor mij is het sterk vanwege mijn verscherpte reuk. Mel kijkt naar me. "Ben je klaar om te gaan? Mijn vriend Javier rijdt." Ik knik en ze verlaat de kamer. Ik volg haar naar de lift en naar de auto. Ze springt op de voorstoel en ik stap achterin. "Javier, dit is Ember. Ze komt van de Oostkust, dus ik dacht, laten we haar eens laten zien hoe wij Westerlingen feesten."
Hij kijkt om en ik zie dat hij er goed uitziet. Hij is gebruind, heeft een korte coupe en ik zie dat hij mooie, gespierde armen heeft. Hij heeft wat tatoeages die mensen misschien zouden afschrikken, maar mij niet. Sinds die nacht in het bos op mijn zestiende verjaardag schrikt niets me meer af. Niets doet me nog pijn. Ik heb bovenmenselijke kracht en elke keer als ik een schram krijg, sluit en geneest die bijna onmiddellijk. Een van de vele voordelen van deze vloek die ik draag.
We komen aan bij het feest, en het lijkt al in volle gang te zijn, ondanks dat het nog vroeg is. Ik ben er zeker van dat het naarmate de avond vordert een nog groter feest zal worden dan het al is. Ik loop achter Mel en Javier aan. Mel draait zich om. "Dit is Ashly Moscow's feest. Ze heeft veel geld en doet niet veel aan iets. Ze gaat niet eens naar de universiteit. Ze zat op de middelbare school met Javier en mij. Ze heeft een trustfonds, en dit is haar housewarming."
We lopen een enorme villa binnen. Het is prachtig en ik neem het tafereel in me op. Veel jonge mensen. Rond mijn leeftijd, schat ik, misschien wat ouder, misschien wat jonger. Maar dan voel ik het. Er klopt iets niet; ik voel de haren op mijn armen overeind staan en ik voel me geagiteerd. Bijna alsof er een dreiging in de buurt is. Mijn lichaam begint op te warmen en mijn huid staat ineens in brand. Ik weet wat er komt.
"Hé Mel, ik ga even rondkijken, maar als je me niet ziet, weet dan dat ik je terugzie op onze kamer. Ik kan altijd een Uber bellen, dus ga plezier maken en ik ook." zeg ik, proberend zelfverzekerd te klinken. Ik glimlach en loop weg. Ik klink waarschijnlijk als een freak die op een feest verschijnt om het vervolgens te verlaten. Maar ik moet hier weg of iemand raakt gewond.