Rozdział 1: Opuszczony
Nie było czasu do stracenia.
Sarah podniosła spódnice i pobiegła przez sad na zewnątrz zamku Cynthia, aby znaleźć Laurę. Odkąd żona króla zmarła lata temu, pozycja luny była nieobsadzona. Książę Bazyli poślubił Laurę, aby wypełnić tę rolę i pomóc zarządzać królestwem, podczas gdy król Adolf prowadził wojnę z wampirami.
Wielu było sceptycznych wobec Laury z powodu jej pochodzenia, ale Sarah wiernie jej służyła od momentu jej mianowania. W jej opinii, poślubienie Laury było jedyną rzeczą, którą książę Bazyli kiedykolwiek zrobił dobrze.
Teraz zrobił to.
Przyspieszyła kroku. Musiała powiedzieć Laurze, ostrzec ją jakoś i pomóc jej się przygotować. Może Laura znajdzie sposób, jeśli tylko będzie miała wystarczająco dużo czasu.
„Moja Luno?! Luno Lauro, gdzie jesteś?”
Sarah poślizgnęła się i prawie wpadła na drzewo, gdy znalazła Laurę na drabinie w sadzie, nadzorującą zbiór świeżych owoców.
„Luno Lauro, dzięki Bogu, znalazłam cię! Książę Bazyli, on--”
„Spokojnie, Sarah.” Laura zeszła z drabiny. „Nie martwię się teraz o Bazylego. Muszę upewnić się, że te owoce i warzywa dotrą bezpiecznie na granicę.”
„Nie musisz robić tego sama! Dlaczego nie powierzyć tego ludzkim kupcom? Jesteś naszą Najczcigodniejszą Luną.”
Laura pokręciła głową, „Teraz, gdy król walczy z wampirami na granicy, czas jest kluczowy. Nie możemy pozwolić wrogowi na żadną okazję do zatrucia jedzenia. Nawet jeśli Bazyli jest przeciwko temu...” Zatrzymała się z gorzkim śmiechem i niechętnym uśmiechem na twarzy. „Jaki jest sens tak ciężko pracować?”
„Książę Bazyli organizuje bankiet w pałacu, zapraszając wszystkich szlachciców--”
„Co?!”
Laura odwróciła się, jej szara sukienka zawirowała wokół niej, gdy pobiegła z powrotem w stronę zamku. Sarah podążyła za nią, mając nadzieję dokończyć wyjaśnienia lub przynajmniej przygotować ją na spotkanie z szlachtą.
„Moja Luno, zaczekaj!”
Muzyka wypełniała powietrze. Zapach świeżego wina i pieczonego mięsa unosił się z sali wraz z śmiechem. Służący spędzili cały poranek na szorowaniu i polerowaniu wystawnej sali, aż każdy kawałek złota i każdy kryształ błyszczał z wielkim luksusem, jaki miał zamek Cynthia.
Laura stała tuż za marmurową ścieżką prowadzącą do sali balowej przez ogrody, drżąc z wściekłości.
„Jak on mógł…”
Ich król, ojciec Bazylego, prowadził swoich żołnierzy na granicy, walcząc o ich życie i wolność każdego wilka w jego królestwie, a Bazyli marnował pieniądze i cenne jedzenie na tak wystawny bankiet.
Gdyby wiedziała wcześniej, mogłaby to zatrzymać, zanim się zaczęło, ale goście już przybyli, a orkiestra grała. Poczuła ukłucie dumy za to, że była tak poza obiegiem.
Przez kilka chwil obserwowała, jak wirują na parkiecie, ozdobieni w biżuterię i jedwabie. Uszy każdej kobiety błyszczały klejnotami, a buty każdego mężczyzny lśniły świeżym połyskiem.
„Moja Luno, proszę, chodźmy…”
Jeden z szlachciców odwrócił się i spojrzał na nią z pogardą, zamrażając Laurę w miejscu i przypominając jej, jak wyglądało jej życie, gdy była częścią stada Szmaragdowego Zmierzchu, będąc jedną z wielu. Przypomniało jej to również o lekceważeniu Bazylego wobec niej i jej wysiłków.
Była luną, a jednak nawet szlachta jej nie szanowała.
Jej wzrok opadł. Z przerażeniem przypomniała sobie, że nadal miała na sobie prostą szarą sukienkę, poplamioną trawą i błotem od pracy. Była luną królestwa. Nie mogła być widziana na szlacheckim wydarzeniu ubrana jak chłopka! Szybko odwróciła się, aby uciec, zanim ktoś ją zobaczy lub rozpozna, ale zatrzymał ją znajomy, zimny głos.
„Co za szkarada,” wycedził. Zadrżała na jego zimny ton, ociekający sarkazmem i obrzydzeniem. „Co ty masz na sobie? Jak mogłaś przynieść takie wstyd królestwu, ubierając się w ten sposób?”
Przez chwilę zastanawiała się nad kontynuowaniem ucieczki, ale szlachcice w pobliżu już zaczęli szeptać, chichotać. Mogła sobie wyobrazić ich szydercze twarze i to, co by powiedzieli, gdyby teraz uciekła. Wyprostowała kręgosłup i odwróciła się, aby stawić mu czoła, ale widok kobiety na ramieniu Bazylego uderzył ją jak sztylet w serce.
Bazyli był tak przystojny jak jego ojciec i młody. Jego ciemne oczy były zimne na jego twarzy, ale tylko podkreślały jego surowe rysy. Nawet jego wyniosły uśmiech wydawał się stworzony przez boginię, aby kusić. Wilczyca na jego ramieniu była ubrana w jedwabie i klejnoty, które Laura powinna była nosić. W rzeczywistości, Delia miała na sobie jedną z jej sukienek i zestaw biżuterii, który król podarował jej rok wcześniej. Jej twarz zapłonęła, widząc ją w swoich ubraniach.
Wyglądali razem tak pięknie, a Laura nigdy nie czuła się tak nie na miejscu. Nie sądziła, że kiedykolwiek mogłaby poczuć się tak zwyczajna i niegodna, jak w tej chwili.
To wszystko była jej wina.
Delia została znaleziona przez patrol w lesie poza Cesarskim Miastem pół miesiąca temu. Ranna i pozornie bezradna, twierdziła, że pochodzi z bardzo odległego stada i została zaatakowana przez łotrów na obrzeżach. Błagała o schronienie w cesarskim mieście. Bazyli zlitował się nad biedną dziewczyną i przyprowadził ją do zamku, ale jak mogli stać się tak bliscy tak szybko?
Jak mogła nie zauważyć, że kobieta wkrada się tam, gdzie powinna być Laura?
Prawie się zaśmiała. Była tak zajęta wypełnianiem obowiązków luny, że nie była dobrą żoną, a Bazyli po prostu znalazł coś w rodzaju zastępstwa.
Szlachcice pochylili się w łuku, obserwując rozwijającą się scenę. Upokorzenie skręcało jej żołądek, a rozpacz zaczęła wypełniać jej pierś i ściskać serce. Była jego żoną, jego towarzyszką i służyła królestwu jako luna. Jak mógł mieć Delię na ramieniu tak dumnie przed dworem? Jak mógł ją tak upokorzyć? Czy nie było ani chwili zastanowienia nad nią?
Odsunęła tę myśl i wyprostowała kręgosłup. Bez względu na wszystko, była luną. Jej duma i obowiązek musiały być na pierwszym miejscu.
„Jesteśmy w środku wojny. Dlaczego organizujesz tak wystawne przyjęcie?”
Szlachcic westchnął, a to rozeszło się po pobliskich gościach.
Oczy Bazylego stwardniały, gdy obnażył zęby, „Myślisz o sobie zbyt wiele, by zadać mi takie pytanie. To moje prawo robić, co mi się podoba w moim zamku.”
„Ale jestem twoją luną. Rządzimy tym królestwem i zamkiem razem, gdy król jest na granicy. Mam pełne prawo wiedzieć. Nasza armia wciąż walczy z wampirami. Nie możemy sobie pozwolić na wydawanie tylu pieniędzy--”
„Nie urodziłaś się, by być luną!” Bazyli krzyknął gniewnie, „Pozwoliłem ci pełnić tę rolę do tej pory. Jak śmiesz mówić mi, co mam robić!”
Delia objęła Bazylego, mówiąc cicho, „Proszę, mój Książę. Pomyśl o gościach…”
Furia Bazylego zniknęła, gdy zwrócił się do Delii. Jego oczy były miękkie, a uśmiech słodki. To skręcało Laurze żołądek. Czy wilczyca z nieznanego stada naprawdę mogła być od niej lepsza?
„Oczywiście, moja miłości. Tak mądre słowa. Naprawdę, jesteś tą jedyną.” Odwrócił się, by spojrzeć na Laurę z gniewem. Zadrżała na widok złości w jego oczach. „Spójrz na siebie. Jesteś bardziej jak służąca zamku niż moja luna. Nie wspominaj mi o problemach budżetowych. Wszyscy wiedzą, że wydajesz więcej pieniędzy na bezużyteczne projekty. Gdybym był tobą, wstydziłbym się pokazać!”
Wszystko, co robiła, było dla królestwa, dla Bazylego. Jak mógł tego nie dostrzegać?
„Ja-ja tylko--”
„Jesteś niczym.”
Laura opuściła głowę. Wiedziała to. Bazyli nie musiał jej tego mówić, a jednak starała się wznieść ponad to. Trzy lata ciężkiej pracy nie przyniosły nic.
Czy kiedykolwiek to coś znaczyło?
„Chociaż cieszę się, że pokazałaś swoją nędzną twarz i oszczędziłaś mi kłopotu z jej sprowadzeniem.” Bazyli uniósł nos, „Przygotuj się do wyjazdu natychmiast. Wkrótce ogłoszę Delię moją towarzyszką i tą, którą będę kochał do końca życia.”
Laura zamarła, jej oczy rozszerzyły się, gdy jej najgorszy koszmar stał się rzeczywistością. Wyjechać? Bazyli kochał Delię? Wiedziała, że nigdy nie było miłości między nimi. Wiedziała, że była tylko oznaczoną towarzyszką Bazylego, ale to było za dużo.
„Delia będzie luną królestwa. Co do ciebie, Lauro Hamilton, nie obchodzi mnie, co się z tobą stanie po naszym rozwodzie.”
Jej szczęka zadrżała, a oczy zapłonęły łzami. Była luną i żoną Bazylego przez trzy lata. Prowadziła królestwo u jego boku, gdy król był nieobecny, z całą gracją i odpowiednią troską.
Bazyli nie mógł jej po prostu wyrzucić jak resztki obiadu!
„Nie możesz--”
Zakrztusiła się i potknęła w szoku, gdy ich więź pękła. Była tak krucha, jak wszystkie oznaczone więzi towarzyszy. Jemu nic nie kosztowało jej zniszczenie, a jej kosztowało wszystko.
„Nie… Nie. Nie możesz.” Zawyła. „Nie możesz!”
Bazyli odwrócił się. Jego oczy były zimne i bezlitosne.
Jego głos był niemal radosny, gdy uśmiechnął się do niej złośliwie, „Mówiłem ci. Zrobię, co mi się podoba. Nie jesteś nawet godna być zapasową służącą w moim zamku. Teraz, wynoś się z mojego zamku!”