6- Ontvoeringen en alfa's
Paul vloekt en heft een hand naar me op, maar hij raakt me nooit. Bellamy grijpt hem bij de pols en houdt hem stevig vast. Zijn toon is dodelijk als hij spreekt.
"Ga weg. Spreek nooit meer met Ryann. Ik raad je aan om andere woonruimte te zoeken, aangezien je zo tegen de aanwezigheid van Magiërs bent."
Hij maakt geen bedreigingen, maar zijn toon en de blik in zijn ogen zijn genoeg. Bellamy laat Paul los, die achteruit deinst voordat hij de trap af vlucht naar zijn eigen appartement.
Ik had gehoopt dat deze buurman iets langer zou blijven dan de vorige paar, maar dat leek niet te gebeuren.
Notitie voor mezelf: excuses aanbieden aan Maggie voor het wegjagen van haar bewoners. Ik zucht.
"Ik had dat niet moeten doen. Hij hoefde niet te weten dat ik een Magiër ben. Nu moet Maggie weer een nieuwe bewoner voor de tweede verdieping vinden. Ze had me al gewaarschuwd dat hij niet erg ruimdenkend leek." Ik mopper, meer tegen mezelf dan tegen Bellamy.
Hij haalt zijn schouders op. Plotseling lijkt hij veel minder vijandig, in de laatste minuut is hij veranderd van tegenstander naar bondgenoot.
Hoewel ik niet zeker weet of hij het verschil heeft opgemerkt, maar zelfs zijn houding is anders. Waar hij eerst opgeblazen was en me zorgvuldig in de gaten hield voor plotselinge bewegingen, zijn zijn schouders nu gezakt en lijkt het alsof hij me echt bestudeert in plaats van te letten op tekenen van gevaar of bedrog.
"Die kerel kreeg wat hij verdiende." Hij lijkt afgeleid. Hij staart naar mijn arm, of meer specifiek naar waar mijn mouw is afgezakt om mijn teken te bedekken.
Ik trek het verder naar beneden en kijk hem boos aan. Dit zou allemaal niet zijn gebeurd als hij niet zo hard op mijn deur had gebonkt. Hij had gewoon kunnen kloppen zoals een normaal persoon. Ik wil echt, echt gewoon terug naar bed. Ik ben nog geen half uur wakker en mijn leven valt al uit elkaar. Ik wist dat vandaag geen goede dag zou worden.
"Was er nog iets anders dat je nodig had?" vraag ik ongeduldig. Bellamy kijkt verward.
"Was er nog iets anders dat je van me nodig had? Want als dat niet zo is, dan heb ik dingen te doen en zou ik het op prijs stellen als je gewoon zou vertrekken." Dingen te doen, zoals slapen, of een paar uur Netflix kijken voordat ik vanavond moet werken.
Ik wil ook gewoon echt dat Bellamy vertrekt. Hij mag dan wel door een rode draad aan mij verbonden zijn, maar ik was niet voorbereid op zoveel emotie zo vroeg op de dag en ik denk niet dat ik bereid ben om nog meer tijd met hem door te brengen.
We zijn voorbestemd om samen te zijn, dus ik denk dat dat betekent dat ik niets hoef te overhaasten.
Bellamy opent zijn mond om te spreken, maar ik onderbreek hem.
Onbeleefd?
Ja. Maar hij is degene die zichzelf heeft uitgenodigd. Ik leg een hand op zijn arm en trek hem een beetje naar de deur. Verrast laat hij zich door mij naar buiten leiden. Ik weet niet zeker of hij zelfs maar doorheeft wat ik aan het doen ben.
"Ik denk dat we hier klaar zijn. Ik kan je nu niet aan, dus het is tijd voor jou om te vertrekken." zeg ik hem beslist. Ik stap weer naar binnen.
"Fijne dag Bellamy. Ik ben voorbestemd om vrienden te zijn met je zus, dus ik zie je vast nog wel. Dag." Met die woorden sluit ik de deur voor zijn neus. Enkele momenten later bonkt hij weer op de deur.
"Ryann! Doe de deur open, ik ben nog niet klaar met praten." roept hij door de deur.
"Nou, IK ben wel klaar met praten met jou. Ga weg Bellamy." roep ik terug. Hij vloekt zachtjes.
"We zijn hier nog niet klaar. Je zult met me praten, en snel." antwoordt hij. Ik gluur door mijn kleine raampje en zie hem de trap afgaan. Ik kijk hoe hij vertrekt.
In feite kijk ik totdat hij het gebouw heeft verlaten en de straat uit is gelopen en de hoek om is gegaan. Vanaf de derde verdieping kan ik tenslotte best ver kijken. Ik adem opgelucht in. Ik voel me totaal uitgeput en het is veel te vroeg om na te denken over de gevolgen van het vinden van mijn zielsverwant.
Dus schuifel ik terug naar mijn kamer en kruip in mijn bed waar ik me oprol en snel weer in slaap val. De slaap brengt echter niet de rust waar ik op had gehoopt, want zelfs in mijn slaap kan ik niet stoppen met het herhalen van het moment dat Bellamy tussen Paul en mij stapte of zijn belofte dat we snel weer zouden praten.
Twee volle dagen gaan voorbij zonder noemenswaardige gebeurtenissen voordat ik weer een Shifter zie. Ik ben weer aan het werk. Ik neem een lunchdienst over. Het is nogal last minute omdat ik eigenlijk een vrije dag had, maar Anthony belde vanmorgen en vroeg me om in te vallen voor iemand die ziek is.
Ik denk niet dat hij ooit zo beleefd tegen me heeft gesproken als toen hij om een gunst vroeg. Ik wil hier niet echt zijn, maar zoals altijd kan ik het extra geld goed gebruiken, dus zet ik door, hoewel mijn voeten al pijn doen in deze verdomde hakken. Ik vervloek mentaal degene die dacht dat het een goed idee was om ons te dwingen rond te lopen op deze dodelijke stelten. Ik hoop dat die persoon elke dag van hun leven hun tenen stoot tegen elke mogelijke oppervlakte. Ik plak een nepglimlach op mijn gezicht zodat ik de bestelling van de zakenmannen aan tafel vijftien kan opnemen.
"Hallo daar, en welkom bij Borderline. Mijn naam is Ryann en ik ben vandaag uw serveerster. Kan ik u alvast iets te drinken aanbieden?" Geen van de drie mannen antwoordt me. Ze zijn te druk bezig met staren naar iets. Is er iets interessants gaande achter me? Ik hoor iemand zijn keel schrapen en draai me langzaam om. Ik zie twee forse mannen op me wachten. Ze dragen allebei jeans en donkere t-shirts.
"Ryann Gale?" vraagt een van hen. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Ik knik voorzichtig.
"Goed. Als je ons zou willen vergezellen." De man steekt zijn arm uit zodat ik die kan nemen. Zijn toon is beleefd, maar ik kan zien dat hij me niet zozeer vraagt als wel zegt dat ik met hem mee moet komen.
Ik kijk om me heen, op zoek naar Anthony, maar hij is nergens te bekennen. Hij zou waarschijnlijk toch niet veel hulp zijn. Ik neem zijn arm nog steeds niet. Ik wil niet ontvoerd en vermoord worden of wat dan ook.
"Wie zijn jullie en waarom zou ik met jullie meegaan?" eis ik.
"Mijn excuses, mevrouw Gale. Mijn naam is Shaun en dit is Aaron. We zijn van de lokale katachtige Shifter-roedel. Onze Alpha heeft onmiddellijk om uw aanwezigheid verzocht." Shaun doet een stap dichterbij zodat hij veel te dicht in mijn persoonlijke ruimte staat.
Het wordt duidelijk dat er geen manier is om met deze mannen mee te gaan zonder een scène te veroorzaken, wat ik echt niet wil doen. Heeft deze plek geen beveiliging? Ik merk dat de andere serveerster naar me kijkt, maar niet bezorgd, ze kijkt boos. Denkt ze dat ik dit gepland heb? Serieus! Ik doe een laatste poging.
"Zoals je kunt zien, ben ik nu aan het werk. Als jullie over een paar uur terug zouden kunnen komen..." Ik val stil, de Shifters staren me alleen maar aan.