3- Comfort en koekjes
Ik beëindig de laatste paar uur van mijn dienst in een waas. Ondanks het onverwachte voorstel ben ik dolgelukkig. Eindelijk mijn eerste echte vriend. Anthony kijkt me vreemd aan terwijl ik hem vrolijk gedag zwaai op weg naar buiten, iets wat ik zeker nog nooit eerder heb gedaan.
Mijn voeten doen pijn als ik begin aan de vijftien minuten durende wandeling naar mijn appartement. Ik heb nog maar vijf minuten gelopen als ik mijn hakken helemaal opgeef en gewoon mijn schoenen uitdoe en draag. Ik loop over het trottoir in mijn kousen en hoop dat er geen gebroken glas of scherpe stenen op mijn pad liggen.
Het is net na tien uur 's avonds wanneer ik mijn huis bereik. Ik zucht en begin de trap op te klimmen. Ik woon op de derde verdieping van een klein, krap en enigszins vervallen gebouw. Tenminste, de huur is goedkoop en de huisbazin is de liefste vrouw. Waarschijnlijk het dichtstbijzijnde wat ik heb aan een echte vriend.
Ze is een klein oud vrouwtje, menselijk, maar ongewoon accepterend tegenover Magics. Ze leeft van de huur van de bewoners van het gebouw en brengt haar dagen door in haar eigen kleine appartement op de begane grond. Ik had vroeger de begane grond, maar ongeveer een maand geleden werd het duidelijk dat Maggie, de huisbazin, niet langer de trap zou kunnen beheren. Ik bood aan om met haar te ruilen.
Het klimmen is vervelend, vooral na een lange werkdag. Maar ik ben pas tweeëntwintig jaar oud. Niet oud genoeg om te klagen over iets eenvoudigs als een paar trappen. Het ruilen van appartementen met Maggie had wel één fijn voordeel. Maggie brengt bijna al haar vrije tijd door met bakken en het maken van verschillende lekkernijen die ze graag met mij deelt.
Ze bakt overdag en verkoopt het meeste van wat ze maakt 's ochtends op een lokale markt. Het levert haar niet echt geld op, maar het dekt de kosten van de ingrediënten en laat haar genieten van haar pensioen.
Ik bereik eindelijk mijn verdieping en vind een bord met chocolate chip cookies bedekt met plastic folie op de vensterbank, met een briefje erop geplakt.
Probeer een nieuw recept. Ik heb Logan gevraagd deze naar boven te brengen voor je. Laat me weten wat je ervan vindt.
– Liefs Maggie
Logan is Maggie's kleinzoon. Hij woont met zijn moeder een paar straten verderop. Hij komt vaak na school langs bij Maggie. Ze geeft hem altijd lekkernijen in ruil voor zijn hulp met een paar klusjes, zoals het bezorgen van koekjes bij mijn appartement. Hij is elf jaar oud en nog steeds gretig om te helpen, dus het is een perfecte regeling voor hen beiden.
Ik heb ook een groene draad opgemerkt die Maggie en haar kleinzoon verbindt. Zij zijn een deel van de reden waarom ik vermoed dat het een soort mentorrelatie vertegenwoordigt.
Ik grijns en laat mezelf binnen in mijn appartement, pak het bord op mijn weg naar binnen. Ik gooi mijn sleutels op het kleine tafeltje dat ik tegen de muur van de woon/ eet/ keukenruimte heb staan. Ik heb nooit gasten, dus het tafeltje wordt nauwelijks gebruikt.
Mijn appartement bestaat uit een gezamenlijke woon/eet/keukenruimte, een kleine slaapkamer en een balkon. Er is een wasruimte op de begane grond die verbonden is met Maggie's appartement en die alle bewoners van het gebouw delen.
Het gebouw heeft vier verdiepingen, dus naast Maggie en mij wonen er nog drie andere mensen in het gebouw. Een jong stel op de bovenste verdieping, Ren en Kiara. Ze zijn pas getrouwd, maar zonder de goedkeuring van hun ouders. Ze hebben niet veel, maar ze lijken gelukkig te zijn. Ik kan de rode draad zien die hen verbindt, dus ik weet dat ze de juiste beslissing hebben genomen door voor elkaar te kiezen.
Op de verdieping tussen mij en Maggie woont momenteel een middelbare man genaamd Paul. Hij is recent gescheiden en lijkt het slechtste deel van de scheiding te hebben gekregen. We hebben een draaiende deur van bewoners op die verdieping gehad in de twee jaar sinds ik hier ben komen wonen, niemand lijkt lang te blijven.
Ik vermoed dat Paul langer zal blijven dan de meesten. Ik weet niet zeker of dat goed of slecht is. Maggie sprak met hem toen hij verhuisde en waarschuwde me dat hij een afkeer heeft geuit tegen Magics. Ze dacht dat ik hem misschien liever zou vermijden of in ieder geval mijn merkteken zou bedekken om problemen te voorkomen. Ik stemde met haar in. Er is geen reden om problemen uit te lokken.
Mijn appartement is misschien geen vijfsterrenhotel, maar het is veilig en comfortabel en geeft me een plek die ik mijn eigen kan noemen. Ik ben opgegroeid in een Magics-weeshuis waar ik bleef tot ik achttien was. Daarna zwierf ik een paar jaar rond tussen slechte appartementen voordat ik hier neerstreek.
Mijn tijd in het weeshuis was niet prettig omdat ik niet goed paste bij de andere Magics daar, en er waren sowieso niet veel van ons. De meeste Magics vormen groepen. Een Shifter-kind zou nooit naar een weeshuis worden gestuurd; ze zouden worden opgenomen door andere Shifters. Heksen blijven ook graag samen in hun covens.
Tovenaars nemen graag leerlingen en zullen vaak jonge Tovenaars opnemen als ze beschikbaar zijn om te trainen en op te voeden naar hun eigen beeld. Ze zijn naar mijn mening een beetje zelfingenomen. Nee, de weinige Magics die in weeshuizen terechtkomen, zijn meestal Succubi en Incubi (hun ouders zijn immers berucht om hun promiscuïteit) evenals Magics die niet geïdentificeerd kunnen worden, en de meesten van hen ontdekken hun krachten vrij jong en worden dan geadopteerd door geschikte families.
Uitgeput na een lange dienst trek ik mijn haar terug in een lage paardenstaart en verwissel mijn kleding voor mijn zachte, roze, met eenhoorns versierde flanellen pyjama en konijnensloffen. Ik zet een pakje instantnoedels in de magnetron in mijn zelden gebruikte keuken en ga zitten om mijn koekjes te eten terwijl ik wacht. Ze zijn geweldig.
Notitie aan mezelf, vertel Maggie hoe geweldig deze koekjes zijn.
Ik werp een blik op de magnetron en zie dat hij nog maar een paar seconden heeft. Ik spring van mijn stoel en ren ernaartoe, glijdend terwijl ik op de knop druk om de machine te stoppen voordat hij het ongelooflijk irritante hoge piepgeluid laat horen dat iemand passend vond om te signaleren dat het klaar is.
Ik eet snel en brand mijn tong een beetje terwijl ik de laatste van de bouillon uit de kom drink. Ik neem een paar slokken water en laat mijn vaat bij de gootsteen staan voordat ik naar mijn slaapkamer ga om naar de badkamer te gaan waar ik mijn tanden poets voordat ik weer naar mijn slaapkamer strompel.
Het is klein maar gezellig. Ik heb het gevuld met elke soort fluffy deken, kussen en zitzak die ik me kan veroorloven. Elke keer dat ik besluit mezelf te verwennen, is het met een nieuw comfortobject. Sommige mensen kopen make-up en mooie kleren, anderen kopen boeken of films. Ik koop comfortabele, zachte spullen.
Oké, en een Netflix-abonnement, maar ik betaal slechts de helft daarvan. Maggie en ik delen een Netflix-account. Ze heeft geen idee hoe de meeste technologie werkt, dus ik heb het opgezet en betaal ervoor, maar ze trekt een beetje van de huur af in ruil voor haar eigen profiel erop.
Ik heb ooit stiekem gekeken wat ze aan het kijken was en moest in mezelf lachen toen ik ontdekte dat ze bijna niets anders kijkt dan romantische komedies. Niet dat ik haar de schuld geef, ik kijk ze ook, waarschijnlijk vaker dan de meeste mensen.
Ik heb geen erg goede tv, in plaats daarvan heb ik een laptop die waarschijnlijk het meest waardevolle item is dat ik bezit. Ik heb maandenlang extra diensten gedraaid om ervoor te sparen. Ik verplaats de laptop van waar hij ligt in de stapel dekens en kussens op mijn bed en zet hem op het kleine nachtkastje.
Ik heb slechts één nachtkastje dat ik met korting heb gekregen omdat het oorspronkelijk deel uitmaakte van een set maar het andere beschadigd was. Dit is perfect voor mij omdat er in de kamer echt maar ruimte is voor één.
Ik heb een queensize bed dat ik tegen de muur in de hoek van de kamer heb gezet om een gezellige hoek van kussens en geluk te maken. Het nachtkastje past aan de andere kant en laat net genoeg ruimte voor mijn kleine ladekast waar ik mijn kleren bewaar, en de weinige cosmetica en sieraden die ik bezit.
Met de laptop uit de weg, plaats ik snel mijn goedkope klaptelefoon op de oplader (iets dat ik alleen heb zodat werk me kan bereiken. Of Maggie af en toe) en dan stort ik neer in mijn bed en begraaf mezelf onder de stapel dekens.
De draad die Megan en ik verbindt is nu vervaagd, wat me vertelt dat ze niet dichtbij is. Ik sluit mijn ogen en ontspan, en het duurt nauwelijks enige tijd voordat ik in slaap val na mijn lange en emotioneel uitputtende avond.