2- Shifters en krabbels
Ongeveer een uur is verstreken wanneer ik eindelijk weer naar mijn blauwe draad kijk. Ik slaak een kreet van verbazing als ik besef dat de persoon met wie hij verbonden is, op dit moment in het restaurant is. De draad leidt naar een vrouw die aan tafel dertien zit.
Ze lijkt net als ik begin twintig te zijn en heeft pikzwart haar met een lichte golf erin die over haar rug valt. Het is maar een paar centimeter korter dan het mijne. Haar huid is gebruind en zelfs van hier kan ik zien dat ze absoluut verbluffend is.
Proberend mijn zenuwen niet te laten zien, loop ik naar de tafel om haar bestelling op te nemen. Wanneer ik dichterbij kom, kijkt ze op en ontmoet mijn ogen, en ik ben verrast te zien dat ze een gouden gele kleur hebben. Ik kijk naar haar arm. Ze draagt een prachtige zwarte jurk die waarschijnlijk meer waard is dan ik in een hele maand verdien.
Gelukkig is het een halterjurk die haar armen volledig vrij laat, zodat ik haar markeringen kan zien. Haar markeringen zijn zwart en het ontwerp dat om haar arm wikkelt is opvallend, ik merk dat er strepen doorheen lopen die eruitzien alsof ze bedoeld zijn om op klauwsporen te lijken. Gecombineerd met haar gouden ogen is het vrij duidelijk dat ze een Shifter is.
Dit baart me een beetje zorgen, aangezien Shifters meestal geen vrienden maken met mensen die geen Shifters zijn. Sterker nog, zelfs onderling zijn Shifters kieskeurig over met wie ze omgaan. Maar onze vriendschap is al zeker. Ik moet daar vertrouwen in hebben.
Ik sta op het punt om haar bestelling op te nemen wanneer een niet-zo-subtiele kuch van de man die tegenover haar zit mijn aandacht trekt. Ik was zo in beslag genomen door de Shifter vrouw, mijn toekomstige vriendin, dat ik niet eens had gemerkt dat ze met iemand was.
Als ik naar de man kijk, valt me als eerste op hoe klassiek knap hij is. Of in ieder geval hoe knap hij zou zijn als hij de arrogante uitdrukking die hij naar mij richt, zou laten vallen. Hij heeft haar dat ergens tussen blond en brons in zit en, net als de vrouw, heeft hij geelachtige ogen, hoewel die van hem meer naar oranje neigen dan naar goud. Hij draagt een pak, dus ik kan geen markeringen zien, maar ik zou er geld op inzetten dat hij ook een Shifter is.
Proberend het koel te houden, neem ik hun bestellingen op en vlucht om hun bon naar de keuken te brengen. Ik haal de fles wijn die de man had besteld en terwijl ik die naar hun tafel breng, neem ik de tijd om hen te controleren op draden.
Er zijn helemaal geen draden die de twee met elkaar verbinden. Ik zie geen draden van de vrouw komen behalve de blauwe die haar met mij verbindt. De man heeft ook een draad. Het is een solide rode draad die naar de deur leidt en uit het zicht verdwijnt. Hij heeft zijn zielsverwant al ontmoet. Ik vermoed dat de twee vrienden zijn, of misschien collega's of iets dergelijks.
Een paar minuten later breng ik hun eten en ga ik verder naar mijn andere tafels. Ik doe mijn best om niet mijn gebruikelijke onhandige zelf te zijn, iets wat nog moeilijker is dan normaal omdat ik volledig afgeleid ben door tafel dertien vanuit mijn ooghoek in de gaten te houden. Het is verschrikkelijk druk en meestal kan ik ze niet in het oog houden.
Ik ruim de borden van hun maaltijd af en sta op het punt hun dessertbestellingen op te nemen wanneer de man plotseling uit zijn stoel schuift en op zijn knie naast de vrouw gaat zitten. Ik verstijf, verward. Wat in hemelsnaam gebeurt hier?
Ik open mijn mond om te vragen of alles in orde is wanneer de man een ring uit zijn zak haalt. Mijn ogen worden groot, de vrouw slaakt een kreet en brengt een hand naar haar mond. Ik ben zo in de ban van haar reacties dat ik de woorden van het aanzoek van de man niet eens hoor.
Ik zie echter wel dat ze accepteert. Tranen stromen over haar gezicht terwijl ze naar voren leunt om de man te kussen en hij de ring om haar vinger schuift. Een applaus gaat door het restaurant terwijl iedereen het 'gelukkige paar' begint te feliciteren. Op Anthony's bevel haal ik een gratis dessert voor hen als felicitatie van het restaurant.
Ik ben verdoofd. Dit is helemaal verkeerd. Hij is niet haar zielsverwant, hij heeft al een andere zielsverwant. Hij heeft zijn zielsverwant al ontmoet, dus hoe kan hij nu een andere vrouw ten huwelijk vragen? Wat moet ik doen? Moet ik iets doen?
Ik probeer meestal niet in te grijpen. Deze draden zijn het lot, dus ze hebben mijn hulp niet nodig. Maar als deze vrouw echt voorbestemd is om mijn goede vriendin te worden, kan ik haar dan echt laten trouwen met iemand die al een zielsverwant heeft?
Het kan alleen maar eindigen in een gebroken hart. Voordat ik de kans krijg om mezelf ervan te weerhouden, krabbel ik een briefje voor haar op een stukje papier dat ik achter de bar vind.
*Je kent me niet, en het spijt me dat ik dit niet goed kan uitleggen in een briefje. Je moet weten dat de man die je net ten huwelijk heeft gevraagd niet de juiste man voor je is en hoewel het onaangenaam kan zijn om te horen, dacht ik dat ik je dit nu moest vertellen om je in de toekomst meer pijn te besparen. Op een dag hoop ik mezelf goed uit te leggen, maar voor nu is dit alles wat ik kan doen.
Het spijt me echt.*
Ik ben niet dapper genoeg om mijn naam te schrijven en het briefje goed te ondertekenen, maar ik kan mezelf er ook niet toe brengen om het helemaal anoniem te maken. Ik krabbel snel mijn initialen aan het einde van het briefje. R.G. Voor Ryann Gale.
Ik pak hun rekening en loop terug naar hun tafel. Terwijl ik het mapje met de rekening erin op de tafel wil leggen, zorg ik ervoor dat ik 'per ongeluk' uitglijd en het op de grond laat vallen. Ik buk om het op te rapen en stop snel mijn briefje in de tas van de vrouw voordat ik weer opsta, me verontschuldig en het mapje op de tafel leg, precies tussen hen in. De man reikt naar het mapje, maar de vrouw wuift hem weg.
“Doe niet zo belachelijk, Tristan. Ik heb genoeg geld, het is logisch dat ik betaal. Bovendien, zodra we getrouwd zijn, is wat van mij is ook van jou. Dus het maakt op dit moment niet echt uit.” Beslist ze. Ze pakt haar tas en rommelt erin.
Ik houd mijn adem in. Ik rekende erop dat ze het briefje pas zou vinden als ze thuis is. Ik adem uit als ze een portemonnee uit haar tas haalt en het briefje niet opmerkt.
Ze haalt een glanzende zilveren creditcard tevoorschijn en geeft die samen met het mapje aan mij met een glimlach. Ik ga snel afrekenen. Ik kijk naar de naam op de kaart. Megan Kane.
Als ik de kaart aan haar teruggeef, geef ik haar een stralende glimlach.
Ze weet het misschien nog niet en ze is misschien nog niet mijn vriendin, maar vanaf het moment dat ze dit restaurant binnenkwam, ben ik haar vriendin geworden en ik ben van plan de beste vriendin te zijn die ze ooit heeft gehad.
Het paar verlaat het restaurant, arm in arm. Ik moet de drang weerstaan om achter hen aan te rennen en mezelf goed aan Megan voor te stellen.
Ik herinner mezelf er nogmaals aan dat we voorbestemd zijn om vrienden te worden. Ik zal haar weer zien.